Ας δοκιμάσουμε, επιτέλους, και μία «κανονική» κυβέρνηση συνεργασίας…

Όσο ο καιρός περνάει και η φθορά της κυβέρνησης εντείνεται, αχνοφαίνεται ως σχεδόν βέβαιο στο βάθος του ορίζοντα ότι οι πολιτικές συνεργασίες για τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης –όποια κι αν είναι αυτή- θα είναι επιβεβλημένες.

Άλλωστε, η απόφαση του πρωθυπουργού να εξαντλήσει την τετραετία, άρα να διεκδικήσει την πρωτιά και στις επόμενες εκλογές έχοντας επωμιστεί το πολιτικό κόστος του βαρέος «ρωσικού χειμώνα» και της ενεργειακής κρίσης που μας περιμένουν στη γωνία, καθιστά σίγουρο πως ακόμη κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης (είναι σε θέση να) «κάψει» τις επόμενες εκλογές της απλής αναλογικής, σύροντας τη χώρα σε επαναληπτική εκλογική αναμέτρηση με τον δικό του νόμο της ενισχυμένης αναλογικής, τα αποτελέσματα θα είναι ίδια: δηλαδή, οι συνεργασίες θα είναι επιβεβλημένες, εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η ΝΔ, ακόμη κι αν είναι πρώτη, θα «πιάσει» τον πήχυ του περίπου 37% που απαιτεί ο δικός της εκλογικός νόμος.

Βεβαίως, η συζήτηση περί συνεργασιών και τα σχετικά σενάρια εξυφαίνονται εδώ και πολλούς μήνες. Όμως, σε αυτή την πολιτική συγκυρία υπάρχει ένα στοιχείο που αναγκάζει τους πάντες, πολιτικούς, δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες, να ξαναγράψουν αυτά τα σενάρια από την αρχή: ο λόγος, φυσικά, για το σκάνδαλο των υποκλοπών, που τίναξε στον αέρα τα άτυπα «μπλοκ» στο πολιτικό σκηνικό και ανάγκασε σε αναδιάταξη τους πολιτικούς συσχετισμούς. Οι υποκλοπές ήρθαν να χωρίσουν «κάθετα» το πολιτικό σκηνικό, καθώς από τη μία πλευρά υπάρχει πλέον μία απομονωμένη κυβέρνηση και από την άλλη το μπλοκ της δημοκρατικής και προοδευτικής αντιπολίτευσης, που ζητεί απαντήσεις εδώ και τώρα.

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι μπορεί να προεξοφληθεί κάτι από τώρα. Όμως, το γεγονός ότι στα σενάρια εντάχθηκε και εκείνο της πιθανότητας συνεργασίας ΝΔ-Ελληνικής Λύσης αλλά και εκείνο της συγκρότησης προοδευτικής κυβέρνησης από την πρώτη Κυριακή ακόμη και με δεύτερο τον ΣΥΡΙΖΑ (αυτό που ο πρωθυπουργός περιέγραψε ως τερατογένεση), δείχνει ότι πλέον, σε επίπεδο σεναρίων –και με ό,τι σημαίνει αυτό για το κλίμα που επικρατεί στον δημόσιο διάλογο και, άρα, στην κοινωνία- τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Αυτό, άλλωστε, το αναγνωρίζει πρώτη και η ίδια η κυβέρνηση: «το ΠΑΣΟΚ έχει στρίψει πολύ αριστερά», μας ενημέρωσε προχθές ο εκπρόσωπός της, παραδεχόμενος ότι με τούτα τα δεδομένα, είναι αδύνατο να συγκλίνουν σε ένα σενάριο μετεκλογικής συνεργασίας ο παρακολουθούμενος με τον… υποκλέπτοντα τα προσωπικά δεδομένα του.

Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στην «κανονικότητα»: δηλαδή, σε σενάρια συνεργασιών που αφορούν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες ανήκουν σε όμορους πολιτικούς χώρους. Τί πιο φυσιολογικό, για παράδειγμα, να συγκυβερνήσει με προγραμματική συμφωνία ένα αριστερό με ένα κεντροαριστερό κόμμα; Ή, αντιστοίχως, ιδεολογικά η ΝΔ είναι πολύ πλησιέστερα στον Κυριάκο Βελόπουλο και την «Ελληνική Λύση» παρά στο ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, με τον τρόπο που έχουν αναδιαταχθεί οι πολιτικοί συσχετισμοί και εφόσον φτάσουμε στην κάλπη με τα ίδια δεδομένα, θα είναι η πρώτη φορά που η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί από «κανονικές» κυβερνήσεις συνεργασίας, δηλαδή από εταίρους που μπορούν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα. Γιατί, για να δανειστούμε έναν χαρακτηρισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη, τόσο η συνεργασία ΝΔ- ΠΑΣΟΚ όσο και η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν «τερατογενέσεις».

Ειδικά η δεύτερη.