Ανακαλύπτοντας την πυρίτιδα

Δε δυσκολεύτηκαν πολύ να ανακαλύψουν, τα αντιπολιτευόµενα χαλκεία, παλιότερες δηλώσεις της Κατερίνας Παπακώστα, εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και του πρωθυπουργού προσωπικά.

Θριαµβολογούν δε σα να ανακάλυψαν κάποιο θησαυρό, σαν αυτούς που φέρονταν να ψάχνουν κάποιοι παλιοί συνεργάτες των ναζί, στη µετακατοχική Ελλάδα, αν θυµηθούµε γνωστές κινηµατογραφικές ταινίες ή κάποια έργα του Γιάννη Μαρή. Ισως κάποιοι να νοµίζουν ότι ανακάλυψαν ξανά την πυρίτιδα ή την τυπογραφική µηχανή, ως άλλοι Γουτεµβέργιοι. Στην πραγµατικότητα πρόκειται για «άνθρακες», αφού το σχετικό φαινόµενο, όχι µόνο δεν είναι πρωτοφανές, αλλά δεν εξαντλείται καν στις περιπτώσεις «µεταγραφών», αν θυµηθούµε, ως πιο πρόσφατο παράδειγµα, παλιότερες δηλώσεις των Αδωνι Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη, εναντίον της ΝΔ, και των ηγεσιών της. Μα καλά, νοµίζουν κάποιοι ότι έχουµε γίνει λωτοφάγοι και δε θυµόµαστε, επί παραδείγµατι, δηµόσιες αντεγκλήσεις, µε εκατέρωθεν βαρύτατους χαρακτηρισµούς, ακόµη και µεταξύ στελεχών του ίδιου κόµµατος; Είναι τόσο πολλά τα χρόνια, ώστε να µη θυµόµαστε τον «τρικούβερτο» καυγά, µεταξύ Θεόδωρου Πάγκαλου και Ευάγγελου Βενιζέλου, όταν οι δυο τους εναλλάσσονταν στο Υπουργείο Πολιτισµού, στη δεύτερη θητεία της διακυβέρνησης Σηµίτη; Αν δε το αντιπαρέρχονται, µε την επίκληση του ιδιόρρυθµου χαρακτήρα, του πρώην υπουργού Εξωτερικών, να τους θυµίσουµε την οξύτητα των εκατέρωθεν εκφράσεων, µεταξύ Ευάγγελου Βενιζέλου και Γιώργου Παπανδρέου, όταν οι δυο τους διεκδίκησαν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, µετά την εκλογική ήττα του 2007. Μπροστά σ’ αυτά που είχαν λεχθεί τότε, δηµόσια και στο υψηλότερο επίπεδο, η παλιότερη κριτική της νυν υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, προς τον πρωθυπουργό, µοιάζει µε σχολικό ανάγνωσµα. Εννοείται πως οι εκατέρωθεν βαρύτατες καταγγελίες και χαρακτηρισµοί, δεν εµπόδισαν τους δυο άνδρες να συνεργαστούν αρµονικά, µε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, να αποδέχεται ιπποτικά την ήττα του, να γίνεται υπουργός Εθνικής Αµυνας, στην πρώτη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και, στη συνέχεια, να αποδέχεται τον κεντρικό ρόλο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονοµικών, σε µια ιδιαίτερα κρίσιµη στιγµή, της µνηµονιακής περιπέτειας. Φυσικά δε -και ανεξάρτητα από το τι ακολούθησε- ουδείς, φίλος ή αντίπαλος, δε διανοήθηκε να κάνει ηθικού -ή ηθικίστικου- χαρακτήρα παρατηρήσεις και «ασκήσεις χρηστοµάθειας», όπως γίνεται τώρα.

Ούτε προκάλεσε κάποια έκπληξη, το ότι, µετά και παρά τις ύβρεις και τις µούντζες, στο 4ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, τον Ιούνιο του 1996, στη µάχη για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, νικητές και ηττηµένοι, «έβγαλαν τα γάντια του µποξ» και συµπορεύθηκαν αρµονικά, «εκβιαστές και εκβιαζόµενοι», για να θυµηθούµε µια χαρακτηριστική έκφραση, που κατά κόρον χρησιµοποιήθηκε σ’ εκείνη την εκρηκτική διαδικασία.

Εννοείται πως αυτοί οι εσωτερικοί «καυγάδες» δεν αποτελούσαν προνόµιο του ΠΑΣΟΚ, στο παλιό δικοµµατικό σκηνικό. Αρκεί να διαβάσει κανείς, το σχετικό αυτοβιογραφικό βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού, αείµνηστου Γεωργίου Ράλλη, για το «αίµα που χύθηκε», κατά την εσωκοµµατική µάχη, διαδοχής του Κωνσταντίνου Καραµανλή, στη ΝΔ, µεταξύ του ιδίου και του Ευάγγελου Αβέρωφ. Σκηνές απείρου κάλλους, περιγράφονται στο βιβλίο, από τον ίδιο τον βασικό πρωταγωνιστή, δηµιουργώντας την απορία, πως, µετά τα όσα έλεγαν ή υπαινίσσονταν ο ένας για τον άλλο, πως κατάφεραν να συνυπάρξουν στους κόλπους της ίδιας κυβέρνησης. Αλλά και µετά, ο ηττηµένος φρόντισε να πάρει την εκδίκησή του, µε τη δηµοσιοποίηση της πραγµατικής οικονοµικής κατάστασης, καταφέροντας καίριο πλήγµα, στην τότε ηγεσία.