Ποιός κυβερνᾶ;

Ὁ καπιταλισμὸς θριὰμβευσε ἒναντι ἑνὸς θρομβοκλεβιτικοῦ συστήματος ἀλλὰ δὲν ἐνίκησε. Ἡ νίκη ἐπὶ ἑνὸς ἀντιπάλου δὲν συνιστᾶ καὶ λύση τῶν δικῶν σου προβλημάτων. Πιθανῶς νὰ ὑπάρξει πολλαπλασιασμός. Ἴσως καὶ περιορισμὸς τῶν οὐσιαστικῶν ἐλευθεριῶν. Συγκεκριμενοποιῶ: τὴν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ ἀκολούθησε μὲ τρόπο ραγδαῖο ὁ περιορισμὸς τῶν δημοκρατικῶν δικαιωμάτων καὶ ἡ συγκέντωση τῆς έξουσίας καὶ τῆς οἰκονομίας σὲ χέρια λίγων. Σὲ παγκόσμια σχεδὸν κλίμακα ἐγκαθιδρύθηκε ἕνας τεχνοκρατικὸς φασισμός. Μηδὲ τῆς Κίνας ἐξαιρουμένως. Ὁ τεχνοκράτης εἵναι μικροαστὸς κι ἕχει μιὰ τάση πρὸς τὸν δικτατορισμό. Οἱ νέες τεχνοκρατικὲς δικτακτορίες ποὺ εἵναι τοῦ συρμοῦ καὶ ἐκβάλλονται παντοῦ, στηρίζονται κοινωνικὰ στοὺς μικροαστούς. Εἶναι ἡ «Δικτατορία τῶν Διευθυντῶν» ἢ ἡ «Δικτατορία τῶν Συμβούλων». Αὐτῶν ποὺ τὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στὶς Η.Π.Α. εἶχαν ὀνομαθεῖ «αὐτοκέφαλοι». Αὐτοὶ εἶναι τὸ νέο Διευθυντήριο, ποὺ σ’ αυτό ὑποτάσσονται σταδιακὰ καὶ οἱ μεγαλοαστοὶ καὶ οἱ προλετάριοι. Στοὺς τελευταίους προτίθενται καὶ οἱ προλετάριοι τοῦ πνεὺματος ποὺ ἐξοβελίζονται συνεχῶς ἀπό τὴν διαρκῶς ἐξελισσόμενη τεχνολογία. Ἡ νέα κυρίαρχη τάξη – παρὰ τὴν ὓπαρξη κεβερνήσεων – εἶναι ἡ Διευθυντικὴ Τάξη. Αὐτὴ δίνει ἐντολὲς καὶ οἱ πολιτικοὶ τὶς ἐκτελοῦν. Σὲ περίπτωση ζημιᾶς τὰ σπασμένα τὰ πληρώνει ὁ λαός, γιατί κατὰ τὸ παρμοιμιακὸ «δὲν μέτρησε σωστά». Καὶ ἀκολούθως θρηνεῖ «Ἐλεῆστε με τὸ φουκαρά»! Ἡ Διευθυντική Τάξη δὲν στηρίζεται στὸ στρατὸ καὶ στὴν οἰκονομία. Στηρίζεται σὲ προγράμματα ἀναπτύξεως. Χωρὶς αὐτό νὰ σημαίνει πάντα καὶ παντοῦ ἀνάπτυξη. Πᾶσα ἀπόκλιση σημαίνει ἀποκλεισμό. Ὅλοι πρέπει νὰ πρέπει νὰ τρέχουν στὸν ἲδιο ρυθμό. Ἡ νὲα μορφὴ ἐξουσίας δὲν χρειὰζεται πολιτικὴ σκέψη, πολιτικὸ στοχασμό. Χρειάζεται τὴ Μαγειρικὴ τῶν Ἀριθμῶν. Ἡ πολιτικὴ σκέψη εἶναι προϊὸν εὐγενῶν κεφαλῶν, ἀνεξάρτητα, ἀπό καταγωγὴ καὶ κοινωνικὴ τάξη. Τὴν πολιτικὴ σκέψη θὰ ὑποκαταστήσει ἱκανότητα τοῦ «μιτρεῖν». Καὶ ἡ εὐημερία θὰ εἶναι ὑπόθεση σωστοῦ μετρήματος. «Τῇ γαστρὶ μετρεῖν τὴν εὐδαιμονίαν», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Δηλαδή, ἀπό τὸ πάχος ἢ τὴν ἰσχνότητα τῆς κοιλιᾶς μετριέται ἡ εὐδαιμονία. Στὴν ἀρχαῖα Ἀθήνα μάλιστα ὑπῆρχε εἰδικὴ κατηγορία δημοσίων ὑπαλλήλων ποὺ λέγονταν μετρονόμοι. Ἀποστολή του ἦταν νὰ ἐλέγχουν τὰ μέτρα καὶ τὰ σταθμὰ ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ πωλητὲς στὴν άγορά. Μιὰ μορφὴ μετρονομίας ἀρχίζει νὰ ὑποκαθιστᾶ τὴ δημοκρατία. Οἱ σύγχρονοι μετρονόμοι δὲν θὰ εἶναι ἰσόβιοι. Θὰ εἶναι έναλλασσόμενοι ἀλλ’ οἱ ἀμοιβές τους θὰ εἶναι παχυλότερες καὶ ἀπό τὸν Γαργαντούα. Ὡστόσο, ἡ ἐξουσιαστικὴ αὐτή κάστα δὲν θὰ ἔχει συμπάγεια. Θὰ εἶναι ρευστή κὶ ἡ ρευστότητα αὐτή θ’ ἀνακλὰ σ’ ὅλα τὰ κοινωνικὰ στρώματα τῆς γῆς. Ἡ ἐθνικὴ οἰκονομία – καὶ αὐτό γιὰ κάθε κράτος – ἀπό μιὰ διευθυντικὴ ἰδιοτροπία θὰ μεταβάλλεται σὲ … κλόουν!

www.sarantoskargakos.gr