Δύσκολο να διανοηθεί κανείς ότι θα βρίσκονταν κάποιος ακόµα και στην διχασµένη και ταλαιπωρηµένη από τον µακρόχρονο εµφύλιο Λιβύη που θα απεµπολούσε, που θα κλώτσαγε 40.000 ολόκληρα τετραγωνικά χιλιόµετρα ΑΟΖ, που δίνει στην Λιβύη το παράνοµο, παράτυπο και όλα τα σχετικά τουρκολιβυκό µνηµόνιο.
Το µάθηµα και το µήνυµα που έλαβε η Ελλάδα από την σπαρασόµενη και διαλυµένη Λιβύη πρέπει να είναι καθοριστικό για το πώς πρέπει να πορεύεται η χώρα σε µείζονα εθνικά ζητήµατα που είναι συνυφασµένα µε την άσκηση των νόµιµων κυριαρχικών της δικαιωµάτων. Και µάλιστα αν υπάρχει η τουρκική επιρροή η οποία πλέον δεν περιορίζεται στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας της Τρίπολης που στήριξε και ενέκρινε το παράνοµο τουρκολυβικό µνηµόνιο, αλλά πλέον απλώθηκε και στην Ανατολική Λιβύη, στους «φίλους» της Ελλάδας όπως τους παρουσιάσαµε, στον Στρατηγό Χαφτάρ και τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης, Αγκίλα Σάλεχ.
Η παράλληλη Κυβέρνηση της Βεγγάζης που τελεί υπό την επιρροή Χαφτάρ, ένα 24ωρο µετά την ανακοίνωση της Κυβέρνησης της Τρίπολης, καλεί την Ελλάδα να απόσχει από µονοµερείς ενέργειες που βλάπτουν τα κυριαρχικά δικαιώµατα της Λιβύης.
Πλέον εµφανίζεται κοινό µέτωπο Τρίπολης και Βεγγάζης έναντι της Ελλάδας σε ό,τι αφορά στην προώθηση των σχεδίων για αξιοποίηση των δύο oικοπέδων, για τα οποία έχει ήδη εκφράσει ενδιαφέρον η Chevron. Αν και η ανακοίνωση της κυβέρνησης της Βεγγάζης αποφεύγει αναφορές στο επίµαχο θέµα του τουρκολιβυκού µνηµονίου, είναι προφανές ότι δηµιουργεί ακόµη πιο σηµαντικά εµπόδια για την επίσκεψη του Γιώργου Γεραπετρίτη την πρώτη εβδοµάδα του Ιουλίου σε Τρίπολη και Βεγγάζη. Είτε υπάρχει πρόβληµα αξιοπιστίας των Χαφτάρ – Σαλέχ, είτε παζαρεύουν µε Ελλάδα και Τουρκία για το ποια από τις δύο χώρες θα τους δώσει περισσότερα ανταλλάγµατα, το θέµα είναι πως η Ελλάδα είναι «στριµωγµένη» τουλάχιστον για την ώρα.
Να σηµειωθεί πως η λιβυκή πλευρά και πριν ακόµη από το τουρκολιβυκό µνηµόνιο, επέµενε σε ρυθµίσεις (όπως το κλείσιµο του Κόλπου της Σύρτης, η µηδενική επήρεια της Γαύδου και νησίδων κ.ά.), ώστε να µεταφερθεί προς βορρά η µέση γραµµή, περιορίζοντας έτσι την ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως είχε υπολογιστεί µε την ελληνική µέση γραµµή βάσει του Νόµου 4001/2011 για τις περιπτώσεις όπου δεν έχει επιτευχθεί συµφωνία.
Η Αθήνα, αν και δεν έπρεπε, γιατί στο παρασκήνιο είχε προειδοποιήσεις από τρίτες χώρες, πιάστηκε στον ύπνο µε την ανακοίνωση του τουρκολιβυκού µνηµονίου το 2019, αλλά και στη συνέχεια µε τις συµφωνίες Τουρκίας – Λιβύης για έρευνες υδογονανθράκων.
Ακόµη και απέναντι σε µια βαθιά διχασµένη και δοκιµαζόµενη από εµφύλιο χώρα όπως η Λιβύη, δεν έδειξε αντανακλαστικά και κυρίως µια δυναµική πως είναι µια χώρα ισχυρή και κανένας δεν µπορεί να αµφισβητήσει τα κυριαρχικά της δικαιώµατα. Έδειξε σαν µα µην έχει αυτοπεποίθηση για τις θέσεις και τις αιτιάσεις της, που όλες ανεξαιρέτως εδράζονται στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας.
Αδράνησε ανεξήγητα και δεν κατέθεσε στον ΟΗΕ τον Νόµο Μανιάτη (4001/2011) που έχει δηµοσιευτεί στην Εφηµερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Δεν στήριξε και δεν πρόβαλλε όσο έπρεπε τον Χάρτη της Σεβίλλης της Ε.Ε που περιέκλειε όλα τα κυριαρχικά δικαιώµατα της Ελλάδας κλπ.
Η Ελληνική Εξωτερική πολιτική, η πολιτική στα εθνικά θέµατα, χρειάζεται σοβαρές διορθώσεις και ένα σαφή επανασχεδιασµό χειρισµών και τακτικών κινήσεων. Και αυτό είναι επείγουσα ανάγκη αν αναλογιστεί κανείς τα «στραβοπατήµατα» που έχουν γίνει σε κρίσιµα και ζωτικά για τα εθνικά συµφέροντα θέµατα, αλλά και την «συρρίκνωση» του ρόλου της Ελλάδας στη ευρύτερη περιοχή και τον περιορισµό άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, σε µια χρονική περίοδο µάλιστα που συντελούνται µεγάλες και σηµαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
