Του ΑΛΦΟΝΣΟΥ ΒΙΤΑΛΗ
Λιγότερο από οκτώ εβδομάδες απομένουν μέχρι τις Ευρωεκλογές -στις 9 Ιουνίου ανοίγουν οι κάλπες- και το πολιτικό κλίμα όχι μόνο φορτίζεται αλλά φαίνεται πως πάνω του έχει αφήσει βαρύ αποτύπωμα η τραγωδία των Τεμπών και τα όσα καθημερινά αποκαλύπτονται. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχει εμπεδωθεί και μάλιστα σε εξαιρετικά υψηλά ποσοστά, πως υπάρχουν ενδείξεις συγκάλυψης (4 στους 5 πολίτες).
Το προεκλογικό σκηνικό, τουλάχιστον προς ώρας, καθορίστηκε και αναδιαμορφώθηκε, από την συζήτηση στη Βουλή επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης για τα Τέμπη (μετά την αποκάλυψη για «μονταζιέρα» στις συνομιλίες σταθμάρχη-μηχανοδηγού) αλλά και την παραίτηση –αποπομπή δύο υπουργών και στενών συνεργατών του Πρωθυπουργού. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε αυτή την κρίσιμη καμπή δημιουργήθηκε μια έντονη διαχωριστική γραμμή, μια ισχυρή πόλωση μεταξύ κυβέρνησης και κομμάτων της αντιπολίτευσης και πρωτίστως μεταξύ της κυβερνητικής πλειοψηφίας και του ΠΑΣΟΚ που κατέθεσε την πρόταση δυσπιστίας και συνεχίζει σε αυτή την γραμμή που εμπλουτίζεται με νέες πρωτοβουλίες για το θέμα των υποκλοπών κ.λπ. και του ΣΥΡΙΖΑ που «έσυρε» όσο μπορούσε στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη το θέμα των Τεμπών αλλά και των υποκλοπών. Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης διατηρούν ψηλούς και επικριτικούς τόνους, μένουν «απέναντι» στη Κυβέρνηση προτάσσοντας δική τους ατζέντα.
Κάθε νέα αποκάλυψη που προστίθεται για την τραγωδία των Τεμπών, αλλά και η κινητοποίηση των οικογενειών των θυμάτων που αγγίζουν τον κόσμο και τον κινητοποιούν, εντείνουν την φθορά της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού που στα μάτια της κοινής γνώμης φαίνεται ότι προσπαθούν να συγκαλύψουν την υπόθεση. Τις ίδιες ώρες, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε κάθε ευκαιρία «κονταροχτυποιούνται» κυνηγώντας την δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές.
Η ζώνη των «δυσαρεστημένων» αυξάνεται και οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ενισχυμένη τάση για ψήφο διαμαρτυρίας και έντονη κινητικότητα σε σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος. Η δεξαμενή των δυσαρεστημένων και της ψήφου διαμαρτυρίας, έλκει
την προσοχή των κομματικών επιτελείων και των Πολιτικών Αρχηγών που θέλουν να «αλιεύσουν» ότι περισσότερο μπορούν από αυτή την δεξαμενή.
Οι Ευρωεκλογές θεωρούνταν και θεωρούνται ως μια εξαιρετική ευκαιρία για ψήφο διαμαρτυρίας και αποστολή μηνυμάτων σε Κυβέρνηση και κόμματα. Μόνο που οι Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα γίνονται με κριτήρια εθνικών εκλογών. Κυβέρνηση δεν θα βγει από τις κάλπες του Ιουνίου, όμως οι
παρενέργειες του όποιου εκλογικού αποτελέσματος θα επηρεάσουν σημαντικά τις εξελίξεις.
Το σημαντικότερο είναι που θα κατευθυνθεί η ψήφος διαμαρτυρίας και η δυσαρέσκεια του κόσμου καθώς στη μεταπολίτευση μια δεύτερη τετραετία της ίδιας κυβέρνησης αποτελεί σκληρή δοκιμασία και μεγάλη αύξηση της φθοράς της.
Κρίσιμο θέμα πάντως είναι -πέραν των τυπικών δηλώσεων και προσεγγίσεων από τις πολιτικές ηγεσίες το βράδυ των εκλογών- πώς θα πορευτούν και πώς θα ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα της κάλπης της 9ης Ιουνίου, η Κυβέρνηση και τα κόμματα. Αν θα έχουν την ψυχραιμία και την πρόθεση αυτή την έκφραση δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας να την
ενσωματώσουν και να την μετατρέψουν σε θετική διακυβέρνηση και νέο μσυνθετικό πρόγραμμα διακυβέρνησης που θα αντιμετωπίζει μαποτελεσματικά τα μεγάλα και σύνθετα προβλήματα της κοινωνίας ή περί άλλων θα τυρβάζουν.
Εάν δεν καταφέρουν να πείσουν την κοινωνία ότι μπορούν να την αφουγκραστούν και να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα, τότε τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα και η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια ενδεχομένως να κρύβει εκπλήξεις και μεγάλες ανατροπές.
