Της Τζένης Αρσένη από την Κυριακάτικη Kontranews
Στον απόηχο των εκλογών και λίγο πριν τις επόμενες, πολλοί οι προβληματισμοί, όχι για να αναστείλουν ένα νέο δυναμικό μας κάλεσμα αλλά για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε, να διορθώσουμε, να πάμε μπροστά. Προβληματισμοί για τη δεξιά στροφή, για την αποχή, για την επιφυλακτικότητα των νέων μπροστά στην εκλογική διαδικασία, για την επιφυλακτικότητα των νέων μπροστά στην Αριστερά.
Σε συζητήσεις με φοιτητές μου το προηγούμενο διάστημα αλλά και όλα τα χρόνια που διδάσκω, συναντάω παιδιά γεμάτα όνειρα και την ίδια στιγμή με αγωνία για το μέλλον, τόσο κατανοητή σε ένα δύσβατο παρόν. Τον τελευταίο καιρό όμως η αγωνία έγινε φόβος, φόβος για να εκφραστούν ελεύθερα μέσα στην εργασία, στην τάξη, στην οικογένεια. Δεν ήταν τυχαίο το κύμα κακοποιητικών συμπεριφορών στον εργασιακό χώρο, το bullying στα σχολεία και τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που είχαν μεγάλη αύξηση. Ήταν όμως τόσο σημαντικό που άρχισαν να βγαίνουν στο φως. Και τα κινήματα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και είναι πάντα ο σημαντικότερος δρόμος για τις συλλογικές διεκδικήσεις. Και οι δρόμοι γέμισαν νέους αλλά οι πορείες γέμισαν με ΜΑΤ και με επιθέσεις χωρίς λόγο. Όμως πολλοί μαζί είναι δύναμη και έτσι οι δρόμοι γεμίσαν ακόμα περισσότερο.
Και ήρθε η ώρα των εκλογικών αποτελεσμάτων κι εμείς αναρωτηθήκαμε πού πήγαν όλοι οι συμπολίτες μας που ξεχύθηκαν στους δρόμους. Και πιο πολύ από όλα, πού πήγαν οι νέοι. Ήταν για εμάς αδιανόητο να μην επιλέξουν την Αριστερά, την ελεύθερη έκφραση, τον χώρο που πάνω από όλα υπερασπίζεται τα δικαιώματα. Κι όμως…
Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, ετοιμάζομαι να συναντήσω κάποιους από τους αγαπημένους μου φοιτητές. Και ξέρω καλά πως η κουβέντα μαζί τους θα είναι διαφωτιστική, γιατί τα παιδιά μάς δίνουν μόνο φως. Το κείμενο αυτό θα φύγει από εμένα πριν από τη συνάντησή μας, κι έτσι θα αποτολμήσω να γράψω τα δικά μου γιατί. Στην κάλπη ο καθένας είναι μόνος, με τις αγωνίες και τους φόβους μαζί. Σ’ αυτό το μικρό παραβάν, συχνά πρόχειρο και κακοφτιαγμένο, που την ίδια στιγμή φυλάσσει μία ιδιαίτερα πολύτιμη στιγμή, ο καθένας από εμάς έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του, αλλά μόνος αυτή τη φορά. Και η μοναξιά μεγεθύνει τον φόβο γιατί δεν έχει το κράτημα από το χέρι του άλλου, το χτύπημα στην πλάτη, τις άλλες φωνές που όλες μαζί γίνονται μία δυνατή, γιατί πολλοί μαζί μπορούμε να κάνουμε αυτά που μοιάζουν αδύνατα να γίνουν αληθινά. Είναι όμως πολύ σημαντικό, μέσα στην εργασία, μέσα στις τάξεις, μέσα στην οικογένεια, οι πολλοί να δυναμώσουμε και το καθένα ξεχωριστά, για να μη νιώθει ευάλωτος και αδύναμος, και να μπορεί να αντιδράσει και να δράσει χωρίς φόβο.
Στην πρώτη προεκλογική περίοδο, ανάμεσα σε μερικά λόγια που σκίτσαρα για τη δική μου υποψηφιότητα, έγραφα «Μπες μπροστά χωρίς φόβο». Δεν ήταν κάποιο σύνθημα που επινόησα, αλλά λέξεις που ήρθαν φυσικά ανάμεσα στις γραμμές της πρώτης δημόσιας ανακοίνωσής μου. Όταν το διάβασα ξανά μετά, αναρωτήθηκα γιατί αυτός ο τρόπος της απεύθυνσης. Δεν ήταν ασφαλώς προστακτική, ήταν παρότρυνση. Δεν ήταν επιτακτικό ήταν ενθαρρυντικό, όπως θα μιλήσω σε λίγο μαζί με και προς τους φοιτητές μου. Σκέφτηκα τα κινήματα, το δρόμους, τη συγκίνηση, την ανθρώπινη αλυσίδα, τα τραγούδια, τις συλλογικότητες, όπου ο φόβος δεν υπάρχει ούτε ως σκιά. Σκέφτηκα και τη μοναξιά της κάλπης, στην ψυχρή ατμόσφαιρα, με τον φόβο να κυριεύει. Θα μου πείτε: Μα ποιος φόβος; Μόνος του ψηφίζει ο καθένας, ποιον μπορεί να φοβάται; Μα ακριβώς αυτό είναι το θέμα. Και ασφαλώς δεν είναι ψυχολογικό αλλά πολιτικό, ότι είναι μόνος, ότι θα μείνει μόνος, ότι μία πολιτική πιο ανατρεπτική θα δημιουργήσει ίσως αναταραχή, οπότε ενδεχομένως και επισφάλεια. Στην πραγματικότητα όμως, είναι το αντίθετο.
Η Αριστερά είναι η πολιτική της συλλογικότητας, που δεν αφήνει κανέναν μόνο, αγωνίζεται για το κοινωνικό κράτος και για τα πιο υψηλά δημόσια αγαθά, την υγεία, την παιδεία, τη στέγη. Είναι δική μας ευθύνη να εμπνεύσουμε τους πολίτες και ακόμα περισσότερο τους νέους για την Αριστερά που νοιάζεται για τους πολλούς, για το μαζί, και που δεν αφήνει κανέναν μόνο. Κι αν έχει ανατροπές, δεν έρχεται για να ταράξει τη σταθερότητα στις ζωές μας αλλά για να την κάνει πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη. Ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί ας μπούμε μπροστά χωρίς φόβο ώστε με την ψήφο μας να φέρουμε πολιτικές που θα έχουν σταθερότητα και έμπνευση μαζί.
* Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Σκηνοθέτις, Θεατρολόγος, Διδάκτωρ Αισθητικής Φιλοσοφίας
