Εχει παρΕλθει 15ετία ἀπὸ τότε ποὺ ἕνας Ἰρλανδὸς εὐρωβουλευτὴς εἶχε ὑποβάλει ἐρώτηση στὴν ὁλομέλεια τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου στὸ Στρασβοῦργο σχετικὰ μὲ τὸν γλωσσικὸ πλοῦτο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ὁ ἄλλοτε διευθυντὴς στὸν «Οἰκονομικὸ Ταχυδρόμο» εὐρωβουλευτὴς τότε τῆς Ν.Δ. Γιάννης Μαρῖνος, εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μᾶς πληροφορήσει ὅτι ἐγκρίθηκε ἔκθεση ἀπὸ τὸ Εὐρωκοινοβούλιο στὴν ὁποία ρητῶς ἀναφερόταν ὅτι ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ καὶ Λατινικὴ θεωροῦνται μητέρες γλῶσσες τῆς ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν καὶ συνεπῶς θὰ ἔπρεπε νὰ διδάσκονται στὰ σχολεῖα καὶ τῶν 15 τότε χωρῶν-μελῶν γιὰ τὴν καλύτερη ἐκμάθηση τῶν νεώτερων εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν. Καὶ ὅλα αὐτὰ γίνονταν ὅταν ἡ προκομμένη δικὴ μας ἐπίτροπος ἔρριχνε τὸ σύνθημα νὰ κάνουμε ἐδῶ στὴ χώρα μας, νομίζοντας προφανῶς ὅτι τελοῦμε ὑπὸ ἀποικιακὴ ἐξάρτηση (κι ἴσως ἔχει δίκιο), τὴν Ἀγγλικὴ δεύτερη ἐπίσημη γλῶσσα!
Βέβαια ἡ ἁρμόδια γιὰ ἐκπαιδευτικὰ ζητήματα ἐπίτροπος, ἡ κ. Ρέντινγκ, ἀπάντησε πὼς ἡ Κομισιὸν δὲν ἔχει ἁρμοδιότητα νὰ παρεμβαίνει στὴν κατάρτιση τῶν σχολικῶν προγραμμάτων κάθε χώρας. Εἶπε, ὅμως, ὅτι ἔστειλε τὴν ἔκθεση σ’ ὅλα τὰ ὑπουργεῖα τῶν χωρῶν τῆς Ε.Ε. καὶ συνέστησε τὴν ἀξιοποίησὴ της. Τὴν ἔκθεση τὴ διάβασα σὲ μιὰ ἐφημερίδα τῆς Σπάρτης («Λακωνικὴ Φωνὴ») στὶς 21 Νοεμβρίου 2001. Πέρασαν 15 χρόνια, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο ὑπο-παιδείας μας οὔτε φωνὴ, οὔτε ἀκρόαση. Ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἔχει καθηλωθεῖ στὰ χαμηλά. Τὰ Ἀρχαῖα διδάσκονται σχεδὸν σὲ καταστάσεις παρανομίας σὲ χώρους μὴ ἐλεγχομένους ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας. Εἶναι τὰ σύγχρονα κρυφὰ σχολεῖα. Ὑπάρχουν ἀφυπνισμένοι γονεῖς ποὺ πρὶν πᾶνε τὰ παιδάκια στὴν Α’ Δημοτικοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀφοῦ πᾶνε, μὲ εἰδικοὺς δασκάλους τὰ διδάσκουν κάτ’ οἶκον ἀρχαῖα ἑλληνικά. Τό γιατὶ εἶναι πάντα χρήσιμη ἡ ἀρχαῖα Ἑλληνικὴ τὸ ἔχουμε ἐξηγήσει στὸ παρελθόν μὲ τὰ βιβλία μας «Ἀλαλία» καὶ «Ἀλεξία» καὶ μὲ πλῆθος ἄρθρα. Ἐδῶ θὰ περιοριστῶ νὰ τονίσω τοῦτο μόνο: Τὰ λεγόμενα ἀρχαῖα εἶναι πάντα νέα καὶ πάντα προπορεύονται ἡμῶν τῶν δῆθεν νεωτέρων ποὺ συχνὰ παλιώνουμε πρὶν λευκανθοῦν τὰ μαλλιά μας. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, εἶχε πεῖ ὁ Κάρολος Μάρξ, εἶναι οἱ αἰώνιοι ἔφηβοι. Ἀπὸ αὐτοὺς ἀντλοῦμε νεανικὴ δροσιὰ, πνευματικὴ φρεσκάδα, διανοητικὸ πλοῦτο, εὐαισθησία καὶ στοχασμὸ πάνω σε ὅλα τὰ προβλήματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν στὸ παρόν. Ἀντίθετα, ἀπὸ τὴ σύγχρονη «κουλτούρα τῆς σάχλας» ἀντλοῦμε μοῦχλα, ἀντλοῦμε ἐσωτερικὴ κασσίδα. Δὲν μ’ ἐνοχλοῦν οἱ γυμνοκέφαλοι ἐξωτερικὰ, μὲ ἐνοχλοῦν οἱ γυμνοκέφαλοι ἐσωτερικὰ.
Κάποτε ἕνας Ρῶσος ἀκαδημαϊκὸς ποὺ διάβασε τὸ βιβλίο μου «Ἡ δημοκρατικότητα τοῦ ἀρχαὶου ἑλληνικοῦ λόγου μέσα ἀπὸ τὶς συντακτικὲς του δομές», μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ἡ γλώσσα μας –κι ἐννοοῦσε τὴν Ἀρχαία– εἶναι φιλοσοφία. Μιὰ ἀπόπειρα μεταφράσεως τοῦ «Ἐπιταφίου» κάνει τὸ μυαλὸ ἔντονα διανοητικό. Μιὰ συντακτικὴ ἀνάλυση ἀρχαίας προτάσεως ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ λύνει κανεὶς τριτοβάθμια ἐξίσωση.
Τὸ ἀκούσαμε συχνὰ ἀπὸ ἀμαθεῖς καὶ ἐμπαθεῖς ὅτι ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ εἶναι γλῶσσα νεκρή. Ὅλοι ἐμεῖς, καθὼς καὶ ἡ τρέχουσα γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιοῦμε, θὰ πεθάνουμε. Ἡ ἀρχαῖα γλῶσσα πάντα θὰ ζῆ καὶ θὰ ὑδροδοτεῖ τὸ παγκόσμιο λεξιλόγιο τῆς τέχνης, τῶν γραμμάτων, τῆς ἐπιστήμης. Ἡ δομὴ της προσφέρει ἄπειρους τρόπους σκέψης. Νὰ γιατί κάποιοι εὐφυεῖς γονεῖς διδάσκουν ἀπὸ τὴ νηπιακὴ ἡλικία στὰ παιδιά τους –μὲ ἔξοδα δικά τους– ἀρχαῖα Ἑλληνικά. Ἡ ἠλεκτρονικὴ ἐποχὴ χρειάζεται, περισσότερο κι ἀπὸ τὴν Ἀγγλικὴ, τὴν ἀρχαῖα Ἑλληνική.
www.sarantoskargakos.gr
