Η υπόθεση της ταινίας “Τζόκερ” και της επέμβασης της αστυνομίας στις προβολές του σαββατοκύριακου, δεν είναι μια απλή υπόθεση, δεν είναι μια απλή περίπτωση ‘αυτενέργειας’ κάποιων υπηρεσιακών παραγόντων του υπουργείου Πολιτισμού που ‘αυτενέργησαν’, εν αγνοία δήθεν της πολιτικής ηγεσίας του. Αποτυπώνει την επανεμφάνιση ενός βαθιού συντηρητισμού, ο οποίος υπέβοσκε στο υπουργείο και που πλέον, επί της γαλάζιας διακυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, και που πλέον αισθάνεται ότι μπορεί να δράσει ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς. Ότι μπορεί, με άλλα λόγια, να εκφράζει έναν σαφή συντηρητισμό. Μια οπισθοδρομική αντίληψη που παραπέμπει στη δεκαετία του 1950…
Μια αντίληψη που πλέον μπορεί να αγγίζει τα όρια του γελοίου και όπως είπε, πολύ σωστά, η Ρένα Δούρου, η γελοιότητα μπορεί να εξαφανίσει έναν πολιτικό σε αντίθεση με ένα απλό λάθος, από το οποίο μπορεί κάποιος να επιβιώσει. Το “σύστημα” πάντως της ΝΔ χρειάστηκε περίπου 1.5 μέρα για να βρει την “γραμμή απάντησης” στη… γελοιότητα της επέμβασης της ΕΛ.ΑΣ στις κινηματογραφικές προβολές του “Τζόκερ”. Χωρίς πρωτοτυπία, το “σύστημα”, με τη συνδρομή φυσικά του ΚΙΝΑΛ, έβαλε στο στόχαστρο τον… Γιάννη Ραγκούση, με όρους πραγματικά γκεμπελικής προπαγάνδας, επιχειρώντας να τον εμφανίσουν ως… υπογράφοντα νόμου του υπουργείου Πολιτισμού το 2010, που όμως – κρίσιμη λεπτομέρεια – πουθενά δεν αναφέρει τη δυνατότητα της αστυνομίας να παρεμβαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες για να ελέγχει την ηλικία των νέων θεατών. Ο Γιάννης Ραγκούσης κατάγγειλε άμεσα την απόπειρα παραπληροφόρησης εις ώτα μη ακουώντων φυσικά. Γιατί το κοινό – ΝΔ και ΚΙΝΑΛ – σύστημα παραπληροφόρησης έχει “κεντράρει” τον τομεάρχη του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε να στηλιτεύσει το απαράδεκτο της αστυνομικής επέμβασης στις κινηματογραφικές αίθουσες για να σέρνει παιδιά και γονείς στο αστυνομικό τμήμα, εν έτει 2019! Με παράλληλη προσπάθεια να εμφανιστεί το υπουργείο Πολιτισμού ως αμέτοχο της όλης επέμβασης – κάτι που φυσικά δεν ισχύει.
Η περίπτωση της επέμβασης στους κινηματογράφους με αφορμή την απαγόρευση μιας εμβληματικής ταινίας, δήθεν για “να προστατευθεί η νεολαία”, δεν είναι αθώα ούτε συγκυριακή. Είναι αποκαλυπτική των ηθών της νέας δεξιάς. Των ηθών που παραπέμπουν σε μια Ελλάδα του χθες που θέλει να βάλει το σημάδι της στην Ελλάδα του σήμερα και του αύριο. Ένα νεο-συντηρητικό, οπισθοδρομικό σημάδι – έκφραση της βαθιάς, ρεβανσιστικής νεο-δεξιάς.
