Η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Γαλάτσι το περασμένο Σάββατο ξεπέρασε κάθε προσδοκία… της αντιπολίτευσης. Και μην μπορώντας να διαχειριστεί το μέγεθος της προσέλευσης του κόσμου, αυτό που λέμε «αντικειμενικούς αριθμούς», αποφάσισε να εγκαλέσει την κυβέρνηση για μία τεράστια, ιστορική πρωτοβουλία: Ο προοδευτικός κόσμος είναι εδώ, έχει ενώσει τις δυνάμεις του και θέλει να δώσει την δημοκρατική απάντηση που έχει ανάγκη η κοινωνία.
Γιατί η κοινωνία είναι καζάνι που βράζει. Έχει, για να είμαστε ακριβείς, μετατραπεί σε καζάνι που βράζει. Η Νέα Δημοκρατία, αναιρώντας τις πολιτικές καταβολές που διατυμπάνιζε από την ίδρυσή της, δηλαδή εκείνες της κεντροδεξιάς, έφτασε σε σημείο να απαρνείται τελικά και το δεύτερο όνομα του κόμματός της. Ποια Δημοκρατία;
Αυτήν που σιωπά; Που αρνείται τα κοινωνικά δικαιώματα; Ναι, ακριβώς αυτή είναι η τωρινή κατάληξη του πάλαι ποτέ δημοκρατικού κόμματος. Σιωπή. Σιωπή για τα κοινωνικά επιδόματα. Σιωπή για το νόμο περί ιθαγένειας. Σιωπή για το Σύμφωνο Συμβίωσης. Εξωγήινοι στον Υμηττό αρνήθηκαν και την ταυτότητα φύλου.
Σιωπή για την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, για τις επιθέσεις στα προσφυγόπουλα κι είναι τόσο μεγάλη η λίστα της σιωπής, που πλέον αλλάζει την ταυτότητα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η Νέα Δημοκρατία μιλάει ξεκάθαρα και λέει «να τελειώνουμε με την Αριστερά». Κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε με τα Μνημόνια, η ΝΔ συστρατεύτηκε με την ακροδεξιά κι εκτός του κόμματός της. Δεν της έφταναν μόνο ο Άδωνις κι ο Βορίδης, τώρα ένωσε της δυνάμεις της με τον Μιχαλολιάκο απέναντι σε έναν κατασκευασμένο εχθρό: Το Μακεδονικό.
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αναδίπλωση. Η κυβέρνηση αντιλήφθηκε έγκαιρα τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται η κοινωνία απέναντι στην ακροδεξιά απειλή. Η κίνηση της ένωσης των δυνάμεων της δημοκρατικής μερίδας του πολιτικού κόσμου, αυτό που λέμε «προοδευτικό τόξο», δεν είναι ψηφοθηρική τακτική. Είναι ιστορική αναγκαιότητα.
Το περασμένο Σάββατο στο Γαλάτσι άνοιξε ο δρόμος που σκοπό έχει να κατοχυρώσει τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, των μειονοτήτων, των προσφύγων και –στην τελική- κάθε πολίτη. Εξάλλου, «τέλος της ιστορίας» δεν υπάρχει. Εδώ είμαστε και περιμένουμε να γραφτεί η επόμενή της σελίδα.
