Οποιος νομίζει ότι με την επικοινωνία μπορεί να υποκατασταθεί η αμηχανία της πολιτικής, κάνει λάθος. Λάθος βαρύ. Όμως η παράλληλη απόφαση Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης να φέρουν αλλαγές σ’ εκείνο που ονομάζεται «επικοινωνιακό επιτελείο» τους θέτει υποχρεωτικά το ζήτημα στην ημερήσια διάταξη – οπότε… να το δούμε.
Πρώτα όμως να παρατηρήσουμε ότι αυτή η αλλαγή – με την τοποθέτηση Θανάση Καρτερού στην θέση του Θοδωρή Μιχόπουλου επικεφαλής του Γραφείου Τύπου στο Μαξίμου, με την αντικατάσταση του Βασίλη Κικίλια από την Μαρία Σπυράκη στην θέση του εκπροσώπου της Ν.Δ. και την αντίστοιχη του Μακάριου Λαζαρίδη από τον Κωνσταντίνο Ζούλα στο Γραφείο Τύπου – γίνεται σε μια στιγμή, σε μια φάση όπου τα μέτωπα πολιτικής συσσωρεύονται. Μέτωπα ουσίας, που άμα θεωρηθεί ότι θα τρέξουν με την επικοινωνία, απειλούν/υπόσχονται να χαλάσουν ως προς το περιεχόμενό τους.
Δείτε: ετοιμάζει βαλίτσες για Ουάσιγκτων ο Αλέξης Τσίπρας, την ώρα που οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας βρίσκονται στο ναδίρ. Κουβέντα πολλή περί «ανταλλαγμάτων» π.χ. για την επέκταση της αμυντικής συνεργασίας, περί Σούδας, περί δεσίματος με έρευνες για φυσικό αέριο. Αν αυτό πάει να «τρέξει» επικοινωνιακά, καήκαμε!
Ή πάλι δείτε τα όσα ανοίγονται στην ΕΕ/στην Ευρωζώνη, με την πρώτη συζήτηση στο Eurogroup –απηλλαγμένο Σώϋμπλε, αλλά με τον βαρύ του ίσκιο να παραμένει εγκατεστημένο – για θέματα-φωτιά όπως η δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου (στην θέση της Ευρωπαϊκής παρουσίας ΔΝΤ), ο ρόλος του στις «διασώσεις» εντός ευρώ και την αναζήτηση «αμοιβαιοποίησης» των χρεών (του legacy debt/του ήδη συσσωρευμένου χρέους) με συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών (ναι, το πιάσατε, περί bail-in ο λόγος). Και αυτά, άμα προσεγγισθούν υπό πρίσμα επικοινωνίας και όχι ουσίας θα αφήσουν πίσω δυσάρεστες παρανοήσεις; αρκεί να δείτε την συμβολοποίηση του τι θα πει «ΔΝΤ» στην Ελληνική δημόσια συζήτηση τα τελευταία χρόνια…
Εκείνο δε που, αληθινά, δεν αντέχεται είναι η συζήτηση για το συμβολικό-και-ουσιαστικό κοινωνικό ζήτημα της αλλαγής φύλου, που το είδαμε ήδη από θέμα δικαιωμάτων και ταυτότητας να καταλήγει λαμπρή αφορμή κοινοβουλευτικού σώου: κύκλοι επι κύκλων επικοινωνιακής διαχείρισης…
Μπροστά λοιπον σε μια τέτοια οροσειρά ζητημάτων, ο ανασχηματισμός των επικοινωνιακών επιτελείων προκαλεί αχνό χαμόγελο. Η αλήθεια είναι ότι στην Κυβέρνηση ξεκίνησαν νωρίς, με αναδιάταξη του πρωϊνού καφέ: όμως η επιλογή για μετάβαση από την νηφάλια φιγούρα του Άρχοντα των Non-Papers Θοδωρή Μιχόπουλου στον ρομφαιοφόρο Θανάση Καρτερό δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί πού θα οδηγήσει – προεκλογικά, γιατί όσο και να το ξορκίζουν οι Ντάισσελμπλουμ του κόσμου τούτου εκεί βρισκόμαστε. Πολύ περισσότερο στα λημέρια της Ν.Δ., όπου – να το σημειώσουμε ευθύς εξαρχής – πίσω και πέρα από την άρση της αναποτελεσματικότητας της εποχής Κικίλια/Μακάριου Λαζαρίζη βρίσκεται (όσο κι αν πάει να διαψευσθεί) μια επιλογή Κυριάκου Μητσοτάκη να «κεντράρει» διαφορετικά το ύφος της επικοινωνίας της ΝΔ. Που περισσότερο Γεωργιάδιζε παρά Μητσοτάκιζε, εδώ και καιρό!
Όμως η επιλογή του να τοποθετηθεί ως φιγούρα αιχμής η – όντως δημοσιογραφική, όντως ανθεκτική – Μαρία Σπυράκη, διατηρώντας την Ευρωβουλευτική της έδρα (κατά τα φαινόμενα), μαζί δε με έναν αστερισμό αναπληρωτών εκπροσώπων, δεν δημιουργεί απλώς ζήλιες στα Νεοδημοκρατικά έδρανα (η Μαρία θεωρείται ήδη και υποψήφια για Α’ Θεσσαλονίκης). Δημιουργεί και μια μορφή θυμηδίας καθώς θα κάνει remote επικοινωνία (η διατύπωση από την εσωτερική κουζίνα της Ν.Δ. πιστέψτε μας) απέναντι σ’ έναν Δημήτρη Τζανακόπουλο που… εδρεύει στην Αθήνα. Η δε στρατολόγηση του Κωνσταντίνου Ζούλα – παραδοσιακά μετρίων τόνων και από μεγάλο δημοσιογραφικό σπίτι – θέτει το ζήτημα των συγκοινωνούντων δοχείων Τύπου/Πολιτικής στρατοπέδευσης. Βέβαια, όπως έλεγε κι ο άλλος, «στο αποτέλεσμα μετριούνται όλοι».
