Συμβούλευε η μακαρίτισσα η μάνα μου: “Δεν ασχολούμαστε με τα σπίτια των διπλανών“. Σοφό και χρήσιμο για την κοινωνική ειρήνη, όμως η δουλειά (ή το χούϊ, αν προτιμάτε) του δημοσιογράφου είναι ακριβώς το αντίθετο: να ασχολείται με το τι τρέχει στα σπίτια των άλλων – χώρια που ο ίδιος δεν μπορεί να έχει, αληθινά, “σπίτι” δικό του, δηλαδή να διαθέτει ένταξη. Ας είναι, όμως, θα την παραβούμε για μιαν ακόμη φορά την συμβουλή!
Υπήρξε, που λέτε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην διαδρομή του μια – θετική υπό αρκετές πλευρές – έκπληξη στον χώρο της Δεξιάς, που είναι παράξενο πώς και γιατί σπαταλιέται άγαρμπα τώρα τελευταία. Πού η έκπληξη; Ακόμη και προτού αναδειχθεί σε αρχηγό της Ν.Δ. στρέφοντας το πηδάλιο (ευθέως, συνειδητά θα έλεγε κανείς) μακριά από την παραδοσιακή Δεξιά/”Δεξά” – άλλωστε ακριβώς επειδή ανεδείχθη από ένα σαφώς ευρύτερο εκλογικό σώμα, πολύ πέρα από τον κομματικό κόσμο, και έφθασε ως αουτσάϊντερ στην ηγεσία – είχε διαφοροποιηθεί π.χ. μην ψηφίζοντας Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο. Ή, πάλι, αφού θήτευσε στα έδρανα ως αντιπολίτευση με το ανώδυνο χαρτοφυλάκιο του Περιβάλλοντος, δέχθηκε να τσουρουφλιστεί επί Σαμαρά με την αρμοδιότητα της Δημόσιας Διοίκησης (κουβαλώντας στον ώμο τις απαιτήσεις της Τρόικας για μείωση του Δημοσίου και για αξιολόγηση: βέβαια, much ado about nothing που θάλεγε και ο Σαίξπηρ, αλλά και πάλι αναδέχθηκε το πολιτικό κόστος του “κακού”).
Πέραν τούτου, τα κατάφερε αρκετά νωρίς να γίνει “ο Κυριάκος”. Σε μια χώρα που, μετά τον Αντρέα, τον Μίκη και την Μελίνα, λίγους αποκάλεσε με το μικρό τους όνομα – πλην της Γιάννας, η Ντόρα και στοπ! – δεν είναι και λίγο, αυτό.
Όμως, όταν βρέθηκε στην σέλλα τού – όταν το παρέλαβε… – κουτσού αλόγου Ν.Δ., που τώρα καλπάζει (δημοσκοπικά, βέβαια) ξεκίνησε μια παράξενη στρατηγική. Από την μεγάλη θάλασσα της Ελληνικής γλώσσας απομόνωσε ελάχιστες λέξεις οι οποίες μονοπώλησαν τον δημόσιο λόγο του: “Εκλογές“, “ψεύτες/ψέματα“, “απάτη/παραπλάνηση“, συν… “δεν θα ψηφίσουμε τίποτε“. Και συνεχίζει – ειδικά σε εκείνο το “εκλογές” – να περιορίζεται σ’ αυτά, ακόμη κι όταν βλέπει (και βλέπουν και οι δικοί του, πέραν του στενού επιτελείου, και μάλιστα κάποιοι τολμούν και ανοίγουν διακριτικά μέτωπο) ότι το πράγμα δεν βγαίνει έτσι, συνεχίζει να πορεύεται μην προχωρώντας προς κάτι που είχε φανεί να υπόσχεται η παρουσία του: κάτι σαν θέσεις διακριτές. κατανοητές. πειστικές (για τους δικούς του έστω ψηφοφόρους-στόχους, αλλά πειστικές). Προσοχή, εδώ! δεν εννοούμε ότι δεν έχει προωθήσει αυτός και οι άνθρωποί του επεξεργασίες σε ορισμένα ζητήματα – μόνον που δεν θέτει εδώ την έμφαση στον δημόσιο του λόγο. Συν μια προσπάθεια λαϊκότροπου προφίλ όπως με το πέτσινο γκολ του ΠΑΟΚ (που θύμισε λιγάκι λαϊκότροπα στιγμιότυπα Σαμαρά, όμως του Τσίπρα του βγαίνει πιο φυσικά).
Έκανε ο Κυριάκος κι ένα ενδιαφέρον ποντάρισμα: διαφοροποιούμενος απο τα μικρά, δοκιμασμένα πρακτικά του “όχι σε όλα” (που ανάγεται στον Αντρέα αλλά τα τίμησαν όλοι έκτοτε) απέφυγε τον σκόπελο της αποδοχής των όσων συμφωνούνται τώρα με την Τρόικα με την αναφορά στην “συνέχεια του Κράτους”. Δεν ήταν μόνον επιδέξια κίνηση, αν μη τι άλλο για να υπεκφύγει την ενοχλητικά επανερχόμενη αίσθηση ότι αν όχι οι Ευρωπαίοι, πάντως το ΔΝΤ θα του ζητήσουν να συνυπογράψει, να αποδεχθεί (ή κάτι τέτοιο) ένα τμήμα των προς ψήφιση μέτρων του Μνημονίου 3+.
Σαν να τρόμαξε, όμως, ή σαν να τρόμαξαν οι Ηρακλείς της Δεξιάς και έβαλε τον εαυτό του στην γωνία με την διακήρυξη ότι δεν θα ψηφίσει η Ν.Δ. (και η Βενιζελική Δη.Συμπ, είναι αλήθεια) τίποτε και κανένα και επ’ ουδενί από τα αντίμετρα. Ακόμη και εκείνα που… διαδίδεται ότι ως στοχευμένα κοινωνικά, υπεστήριξαν αν μη εισηγήθηκαν οι Τροϊκανοί!
