Τον παλιό καιρό, τον λησμονημένο καιρό των θρανίων, πάσχιζαν οι καθηγητές να μας εξηγήσουν – να μας βάλουν στο κεφάλι – τι σήμαινε εκείνο το “αναγκαία και ικανή συνθήκη“. Να θυμίσουμε μια από τις προσπάθειες: έχει, λέει, ένα ωραίο και βαρύ σύννεφο, σύννεφο βροχής και πέφτει η θερμοκρασία. αν δεν πέσει η θερμοκρασία στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας αρκετά πιο κάτω από το μηδέν, χιόνι δεν θάχει, δηλαδή το βαρύ σύννεφο είναι αναγκαία συνθήκη όχι όμως και ικανή. αν έχει μεν χαμηλή θερμοκρασία αλλά χωρίς να υπάρχει σύννεφο κατάλληλο, πάλι χιόνι δεν μπορείς να περιμένεις, η χαμηλή θερμοκρασία είναι πάλιν αναγκαία πλην όχι ικανή. Τα χρειάζεσαι και τα δυο, ταυτόχρονα, για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Είναι χρήσιμο να την έχουμε αυτήν την προσέγγιση κατά νουν, τώρα που ετοιμαζόμαστε να “υποδεχτούμε” την εποχή Τραμπ στα γεωπολιτικά της περιοχής μας. (Θεωρούμε ότι οι αμφισβητήσεις της επικράτησης Τραμπ, με την επανακαταμέτρηση των ψήφων σε διάφορες Πολιτείες, αλλά και με την φασαρία που έχει δημιουργηθεί γύρω από την ιντερνετική δραστηριοποίηση της Μόσχας για de facto υποβοήθηση της υποψηφιότητας Τραμπ, δεν θα βγάλουν αποτέλεσμα). Να σημειώσουμε ότι το “ετοιμαζόμαστε” λειτουργεί περίεργα σε χώρες όπως η Ελλάδα όπου μετράμε με την λογική του τι μας ευνοεί και τι ας επιβαρύνει από την, βήμα-βήμα, στελέχωση του επιτελείου και της Κυβέρνησης (Administration/Διοίκηση την αποκαλούν οι Αμερικανοί: χαρακτηριστικό της πρακτικής τους πάντα διάθεσης…) Τραμπ.
Πάντως ένα είναι βέβαιο, ότι ο Μυτιληνιός από μάνα Τζώρτζ Παπαδόπουλος, που πρόσφατα συνέτρωγε με Πάνο Καμμένο στου Δουράμπεη στο Τουρκολίμανο, και ρόλο θα διαδραματίσει στα ενεργειακά/γεωοικονομικά, αλλά και την Ελληνική διάσταση την έχει σταθερά στο στόχαστρό του.
Η αναφορά του στην ενεργειακή ασφάλεια την Ανατολική Μεσόγειο, οι κατά καιρούς συζητήσεις για το ζήτημα προτεραιότητας που είναι για τις ΗΠΑ η διαμόρφωση νέων συνθηκών ασφαλούς τροφοδοσίας της Ευρώπης υπό την έννοια της μείωσης της εξάρτησης απο το ρωσικό αργό και (κυρίως) το φυσικό αέριο, πρώτον δια του αγωγού ΤΑΡ που φέρνει αέριο της Κασπίας (περιορισμένο, αλλά υποσχόμενο) και δεύτερον με τους σταθμούς απο-υγροποίησης αερίου/LNG στην Β. Ελλάδα με διόδευση προς Ιταλία και Κεντρική/Ανατολική Ευρώπη, είναι ένα σκέλος της συζήτησης. Μέχρι τώρα, το πολύ πιο σημαντικό σκέλος – η ανάπτυξη της Ανατολικής Μεσογείου ως κέντρου παραγωγής, με το Αιγυπτιακό πεδίο Ζοχρ, τα Ισραηλινά Λεβιάθαν και Ταμάρ, τα Κυπριακά Αφροδίτη και όσα τώρα προωθούνται στα οικόπεδα 9 και 11 και με τις συζητήσεις για αγωγό EastMed που θα αποφεύγει την ασταθή Τουρκία (“που απειλεί να λειτουργήσει ως Ουκρανία του Νότου”) για να φθάσει στον Ελληνο-Ιταλικό “Ποσειδών” προσέκρουε στην κατάρρευση των ενεργειακών τιμών. Προσέκρουε βέβαια και στην απλοϊκή μονομανία των πρόσφατων ηγεσιών του Υπουργείου Ενέργειας (Παναγιώτη Λαφαζάνη, κυρίως, αλλά και Πάνου Σκουρλέτη) να “βλέπουν” προς Μόσχα και μόνον.
Όμως τώρα, η αιφνίδια άνοδος των τιμών του αργού – μέχρι και 15% σε λίγες μέρες – μετά την συμφωνία των χωρών του ΟΠΕΚ για περιορισμό της παραγωγής, άνοδος που συμπαρασύρει όλη την οικονομικότητα της ενεργειακής οικονομίας, δίνει και πάλι νόημα στις συζητήσεις αυτές. Που άκριτα πάγωσαν μετά την υπουργία Γιάννη Μανιάτη.
Λοιπόν: η γεωοικονομική προσέγγιση της ΝοτιοΑνατολικής Μεσογείου, που ο κοντινός του Ντοναλντ Τραμπ “δικός μας” Τζώρτζ Παπαδόπουλος την γνωρίζει άριστα και την προωθεί, και μια πιο ρεαλιστική “αφύπνιση” της τωρινής Ελληνικής Κυβέρνησης στα ενεργειακά, είναι αναγκαίες συνθήκες να ξαναξεκινήσει (με κάποια σοβαρότητα) η συζήτηση.
Η νεκρανάσταση των συνθηκών τιμών στην ενεργειακή αγορά προσθέτει την διάσταση της ικανής συνθήκης…
