Ψιλοσέρνοντας γίνονται τα τελευταία βήματα προς την ψήφιση εκείνου που τέθηκε πάνω του η ετικέτα “Απλή Αναλογική” στην σεβαστή Βουλή των Ελλήνων. Ήδη, η Χρυσή Αυγή έκανε την επιλογή της αποχής απο την ψηφοφορία οπότε οι διαβόητες 200 ψήφοι για άμεση – με τις πρώτες εκλογές – εφαρμογή απομακρύνθηκε απο τον ορίζοντα.
Εν τω μεταξύ με αρκετή ευκολία σαρκάστηκε απο – σημαντική – μερίδα του Τύπου η συνάντηση στο Μαξίμου του έχοντος την πρωτοβουλία Αλέξη Τσίπρα, διαδοχικά, με ΓΑΠ – Οικολόγους/Πράσινους-Φώτη Κουβέλη. Είναι απλό, όντως, να σημειώσει κανείς ότι ουτε το ΚΟΔΗΣΟ του πρώτου, ούτε οι δεύτεροι, ούτε η σκιά ΔΗΜΑΡ του τρίτου (μέρος της κουβάλησε στην ΔηΣυμπ ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο οποίος με μια απο τις καθαρότερες στάσεις της εποχής ξεκαθάρισε απο νωρις το δικό του “Ναι” στην επικείμενη ψηφοφορία) δεν έχουν τιμηθεί με παρουσία στην σημερινή Βουλή. Όμως, στην τωρινή φάση προσδιορισμού του τι σημαίνει “Αριστερά”, οι επαφές αυτές είχαν μεγαλύτερη ουσία απ’ ό,τι π.χ. εκείνη με την Χριστιανοδημοκρατία – ή όπως λέγεται – του Νίκου Νικολόπουλου. Θυμίζουμε ότι στην ιδιαίτερα σημαντική συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά, στον Σκάι, η οποία κακοτύχησε καθώς συνέπεσε με την σφαγή στην Νίκαια ενώ ακολούθησε και η κρίση στην Τουρκία, ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την πρωτοβουλία να προσδιορίσει την νέα προσέγγιση της εννοίας “Αριστερά” ως δημιουργία θέσεων εργασία, απασχόλησης μέσα στα χρόνια της κρίσης αντί των γνώριμων διεκδικήσεων…
Παντως, όταν ο δρόμος της αναλογικής θα έχει ανοίξει η μετάβαση σε περιβάλλον πολυδιάσπασης των κομματικών χώρων – γιατί αυτό, πριν καν φθάσουμε σε κάλπες!, είναι το πρώτο και κύριο που θα φέρει η αναλογικοποίηση του εκλογικού συστήματος – θα υποχρεώσει τους πάντες να σκεφτούν και να ξανασκεφτούν τις θέσεις τους. Τις στάσεις τους. Τις συμμαχίες τους. Τις επιθετικές/απαξιωτικές/υβριστικές τοποθετήσεις τους.
Είτε – προσέξτε το, αυτό! – ίσχυε άμεσα, είτε μόνον από την δεύτερη εκλογική αναμέτρηση αυτή η μεταβολή στην πολιτική αντιπαράθεση θα επέλθει: ουτως ή άλλως, η μνημονιακή πραγματικότητα ξηλώνει τις Κυβερνήσεις με γρήγορο ρυθμό.
Να το θέσουμε κι αλλιώς: το ξεθεμελιωτικό υβρεολόγιο με το οποίο στην ωραία μας χώρα να ταυτίζεται η έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης, της οπαδικής λύσσας, της αντιπολιτευτικότητας κοκ. θα χρειαστεί σιγά-σιγά να προσγειώνεται προς κάτι που να επιτρέπει τις συγκλίσεις και συνεργασίες. Τις οποίες ήδη επέβαλε μετά το 2012 η λαϊκή ψήφος – τώρα όμως με αναλογικοποίηση, στον έστω παραπέρα ορίζοντα θα γίνουν αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής πραγματικότητας. Τώρα, κατά πόσον αυτό θα βοηθηθεί ή θα τορπιλιστεί με το καινούργιο μηντιακό τοπίο (υποτίθεται ότι) διαγράφεται στον ορίζοντα – και άμεσα, μέσα απο την διαδικασία της αδειοδότησης των καναλιών που προχωρεί, και έμμεσα, μέσα απ’ όσα αυτή αποκαλύπτει για κρατικά μετερίζια του Τύπου – είναι κάτι που μόνο στην πράξη θα φανεί. Και με τον καιρό. Πάντως, στην οπαδική εικόνα της πολιτικής σκηνής των τελευταίων (πολλών) χρόνων, η δική μας μηντιακή κοινότητα και οι νοοτροπίες της έπαιξαν αδιαμφισβήτητα ισχυρό αν μη καθοριστικό ρόλο.
