Ήρθε, λοιπόν, η ώρα που όλοι περίμεναμε, αλλά και ταυτόχρονα φοβόμασταν: την ώρα που κρατάτε τούτο το φύλλο της εφημερίδας στα χέρια σας, τα σχολεία έχουν ανοίξει ή ανοίγουν και το πρώτο κουδούνι είτε έχει ήδη ακουστεί είτε θα ακουστεί σε λίγη ώρα –ανάλογα από το πόσο πρωινός τύπος είναι ο κάθε αναγνώστης και αναγνώστρια.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και οι φανατικοί υπέρ του ανοίγματος των σχολείων, έχουν σήμερα ένα σφίξιμο στην καρδιά και μία αγωνία: πόσα κρούσματα θα μείνουν ανεντόπιστα από τα self και τα rapid τεστ, πόσα παιδάκια θα κολλήσουν τούτες τις πρώτες μέρες της επαναλειτουργίας των σχολείων, πώς θα μεταφέρουν τον ιό στο σπίτι τους και δη στις ευπαθείς ομάδες που υπάρχουν σε κάθε σχεδόν οικογένεια.
Είναι σαφές, μ’ άλλα λόγια, και το παραδέχονται όλα τα κυβερνητικά στελέχη, ότι με την μετάλλαξη «Όμικρον» να μεταδίδεται σαν φωτιά σε ξερά στάχυα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συμβάλει η επαναλειτουργία της εκπαίδευσης στην περαιτέρω διασπορά του ιού –και δεν χρειάζεται κάποιος να έχει διδακτορικό στην λοιμωξιολογία για να διατυπώσει αυτή την πρόβλεψη.
Πέραν αυτού, είναι σαφές ότι την ώρα που οι εισαγωγές στα νοσοκομεία παραμένουν σημαντικά αυξημένες και ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η περίοδος της «χρονοκαθυστέρησης» μεταξύ εισαγωγών και διασωληνώσεων, η χώρα αναλαμβάνει ένα μεγάλο ρίσκο και η κυβέρνηση κάνει ένα πείραμα, ενόσω το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό είναι αποδεκατισμένο από την πανδημία και το ΕΣΥ βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης.
Φυσικά, η πραγματικότητα είναι ότι τα σχολεία ανοίγουν παντού. Ωστόσο, ούτε με το «50% συν 1» ανοίγουν, ούτε με υπουργούς να φάσκουν και να αντιφάσκουν κατά πόσον αυτό το υγειονομικό πρωτόκολλο («υγειονομικό», λέμε τώρα…) «φορέθηκε» στην επιτροπή των ειδικών ή αποφασίστηκε εκεί, ούτε με απίστευτα επιχειρήματα του τύπου «εδώ μας βγήκε το ρίσκο με την «Δέλτα», όταν δεν υπήρχαν τα εμβόλια, γιατί να μην ανοίξουμε τώρα τα σχολεία με την «ελαφρύτερη» «Όμικρον».
Με άλλα λόγια, τα σχολεία ανοίγουν τω όντι παντού, αλλά με σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση, σοβαρά πρωτόκολλα και, κυρίως, χωρίς οι κατά τόπους στην Ε.Ε. κυβερνήσεις να έχουν δημιουργήσει κρίση εμπιστοσύνης προς τους πολίτες για το κατά πόσον ξέρουν τί κάνουν. Κοντολογίς, στην Ευρώπη απλώς ανοίγουν τα σχολεία. Στην Ελλάδα ανοίγουν τα σχολεία και το μόνο που λέμε όλοι μας –με ευθύνη της κυβέρνησης- είναι «θεός βοηθός»…
