Η Πέγκυ Τρικαλιώτη ιδανική Μαντάμ Μποβαρί, στο ομώνυμο αριστούργημα του Γκυστάβ Φλομπέρ, που παίζεται στο θέατρο Αποθήκη, σκηνοθετημένο με μαεστρία από την Λίλλυ Μελεμέ.

12/01/2024 - 02:02

Του

Σταύρου Ξηντάρα

«Η Μαντάμ Μποβαρί είναι η Πέγκυ Τρικαλιώτη» άκουσα έναν θεατή να λέει στη γυναίκα του φεύγοντας από την παράσταση «Μαντάμ Μποβαρί» του Γκυστάβ Φλομπέρ, που παίζεται σε διασκευή της Έλσας Ανδριανού και σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ, στο θέατρο Αποθήκη. Και δεν είχε καθόλου άδικο. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη έδωσε για άλλη μια φορά στην καριέρα της τον καλύτερο εαυτό της στο σανίδι.

«Αξίζει τελικά η προσήλωση στην αρετή, ώστε να αντιστέκεται κανείς στον έρωτα; Γιατί δεν άρπαξα την ευτυχία; Είχα τα χείλη του μπροστά μου…»

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη δεν ερμηνεύει απλά τα λόγια του Γκυστάβ Φλομπέρ, τα ζεί στην κυριολεξία και σκορπίζει ρίγη συγκίνησης. Υποδύεται με ευκολία την Μαντάμ Μποβαρί, μια γυναίκα με πάθος για ζωή, που δεν αντέχει την μικροαστική μετριότητα.

Το αριστούργημα του Γάλλου συγγραφέα, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αποτελεί ένα ρηξικέλευθο κείμενο που ακροβατεί ανάμεσα στην ποίηση και τον ωμό ρεαλισμό και απογυμνώνει τα πατριαρχικά γρανάζια της φαινομενικά αψεγάδιαστης και καθωσπρέπει κοινωνίας. Με χιούμορ, οξύτητα και την συγκινητική ακρίβεια ενός λεπτολόγου παρατηρητή, ο Φλομπέρ ταυτίζεται απόλυτα με την αγωνιώδη προσπάθεια της ηρωίδας του, αλλά και κάθε ανθρώπινου πλάσματος, να ανακαλύψει τη δική του φωνή, την δική του προσωπική αλήθεια, πληρώνοντας ένα τραγικό τίμημα.

Η Εμμα Μποβαρί δεν αντέχει ένα κόσμο φτιαγμένο για άντρες και αναζητά την ουσιαστική της ταυτότητα.

Η Μαντάμ Μποβαρυ είναι η ιστορία της Εμμας, μιας νέας κοπέλας από την επαρχία, που ονειρεύεται διακαώς την απόδραση της από την μίζερη καθημερινότητα που την περιτριγυρίζει, αναζητώντας τις έντονες συγκινήσεις και τις συναισθηματική εξάρσεις που περιγράφονται στα ρομαντικά μυθιστορήματα που διαβάζει. Ο γάμος της με τον Σαρλ Μποβαρί, έναν αφοσιωμένο και χαμηλών τόνων επαρχιακό γιατρό που την αγαπά πραγματικά, σύντομα αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά ιδανικός, βυθίζοντας την Εμμα ακόμα περισσότερο στην πλήξη και την απόγνωση.

Παγιδευμένη σ ένα μικροαστικό και μίζερο περιβάλλον, γεμάτο συντηρητικές προκαταλήψεις, απομονωμένη σ έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες, η Εμμα αρνείται να υποταχθεί και να επαληθεύσει τον διακοσμητικό ρόλο που έχουν προδιαγράψει οι άλλοι γι΄ αυτήν και αναζητά καταφύγιο στις χίμαιρές της. Ανικανοποίητη από την άνυδρη πραγματικότητα που την περιβάλλει, δημιουργεί έναν φανταστικό, εξιδανικευμένο κόσμο γεμάτο πάθη και ηδονές τις οποίες αναζητά λυσσαλέα, σχεδόν εμμονικά. Η ανάγκη της για ανεξαρτησία και αυτό πραγμάτωση την οδηγεί σε μια σειρά τραγικών λαθών, σ έναν δραματικό κατήφορο δίχως τέλος. Η ξέφρενη πορεία της στην αναζήτηση των απολαύσεων ταυτίζεται εντέλει με την αναζήτηση του ίδιου της του εαυτού.

Παρόλα τα ψεγάδια και τις αδυναμίες της που την κάνουν πολύπλοκη, ευάλωτη και γι΄αυτό απολύτως ανθρώπινη και αναγνωρίσιμη, η Εμμα Μποβαρί δεν παύει να είναι μια σύγχρονη τραγική ηρωίδα, προσκολλημένη σ ένα υπερβολικά μακρινό, σχεδόν άπιαστο ιδανικό, άρρηκτα όμως συνδεδεμένο με την υπαρξιακή αγωνία της αναζήτησης μιας ουσιαστικής ταυτότητας, ένα θέμα οικουμενικό, που γαργαλάει τη συνείδηση όλων μας.

“Η Μαντάμ Μποβαρί είμαι εγώ!” είχε δηλώσει με παρρησία ο Φλομπέρ όταν κατηγορήθηκε για προσβολή της θρησκείας και των δημοσίων ηθών, προκειμένου να υπερασπιστεί το έργο του που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην εποχή του.

H σκηνοθέτις Λίλλυ Μελεμέ κατάφερε με τη βοήθεια της Έλσας Ανδριανού να αποδώσει το λογοτεχνικό αυτό ογκώδες βιβλίο στη σκηνή με μια άκρως κινηματογραφική ματιά.

Κέντησε ο Κώστας Βασαρδάνης στο ρόλο του άχρωμου, πληκτικού γιατρού Σάρλ Μποβαρί. Μας έδωσε ένα μετρημένο, ευγενικό, συναισθηματικό και γεμάτο κατανόηση απέναντι στην γυναίκα του ήρωα.

Από την άλλη ο Πάρης Θωμόπουλος ανάμεσα στους πολλούς ρόλους που ντύθηκε, ήταν ένας εξαίρετος Μπουλανζέ , ενώ ο Ανδρέας Νάτσιος και ο Γιάννης Εγγλέζος ήταν απαραίτητοι για την το αποτέλεσμα της άρτιας αυτής παράστασης.