Tου ΜΠΑΜΠΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ για την Κυριακάτικη Kontranews
«Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει ξανά μια νέα εθνική στρατηγική με επαναφορά της εθνικής γραμμής που για χρόνια είχε η χώρα (…) Με την επαναφορά των διαύλων επικοινωνίας
με τη γείτονα Τουρκία.» To απόσπασμα είναι από προχθεσινή ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Είναι η δεύτερη φορά, τις τελευταίες ημέρες, που ο κ. Τσίπρας κάνει μια «περίεργη», κατά τη γνώμη μου, τοποθέτηση σε κάποιο από τα καυτά ζητήματα της διπλωματικής θέσης της χώρας μας.
Κανείς, πλην ορισμένων, πολύ συγκεκριμένων, προσώπων, ανεξαρτήτως κομματικής «ταυτότητας», δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε «τι θέλει να πει», ούτε το «υπονοούμενο», αν βεβαίως υπάρχει. Είναι αλήθεια πως στα ζητήματα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, ο κ. Τσίπρας εμπιστεύεται προσωπικότητες που συχνά ξεχωρίσουν για τις «ιδιάζουσες» αναλύσεις τους. Αρκεί να θυμηθούμε ποιοι θήτευσαν στις καίριες θέσεις των
υπουργείων Εξωτερικών και Αμυνας.
Οι φήμες μάλιστα θέλουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί «γραμμή ανοικτού διαλόγου» με σημαίνοντα Χιώτη πολιτικό, που υπηρέτησε τον παραδοσιακό συντηρητικό χώρο και διετέλεσε τρεις φορές υπουργός εξωτερικών. Δεν είμαι, πάντως, σε θέση να γνωρίζω κατά πόσον κατανοεί ευκρινώς ο κ. Τσίπρας όσα του λέγουν. Πολύ φοβάμαι ότι τα συνταρακτικά γεγονότα, στην Ουκρανία, περνούν από νεανικά φίλτρα που άλλοτε τον καθηλώνουν σε θέσεις «συναισθηματικά φιλικές» για τον ιστορικό ρόλο της Ρωσίας ενώ η σχιζοφρενική ρητορεία της τουρκικής πλευράς δεν δείχνει να τον μετακινεί από την θέση ότι η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει στην επιδίωξη κατευνασμού της απειλητικής γείτονος.
Το εξήγησε άλλωστε: «Οι διαφορές μας (με την Τουρκία) και η μία και σημαντική μας διαφορά που αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, πρέπει να επιδιώξουμε να λυθεί στη βάση του διεθνούς δικαίου στο Δικαστήριο της Χάγης. Και όχι με εντάσεις που μπορεί να μας οδηγήσουν σε δρόμους χωρίς επιστροφή».
Συμφωνώ απολύτως ότι η Ελλάδα πρέπει να ανακοινώσει την ελληνική ΑΟΖ. Κακώς δεν το πράξαμε στη δεκαετία του ’80, όταν τα κράτη ξεκίνησαν να οριοθετούν τις ΑΟΖ τους. Τότε βεβαίως η βιαστική και, τελικά, λανθασμένη έξοδός μας από το στρατιωτικό ΝΑΤΟ και η ουτοπική επιδίωξη να τελειώσει ειρηνικά η κατοχή της Κύπρου έθεταν διαφορετικά τις προτεραιότητες. Κακώς δεν το κάναμε όμως στα σαράντα χρόνια που διέρρευσαν. Κακώς δεν το έθεσε ο ίδιος. Και πολύ καλώς ξεκινήσαμε, τα δύο τελευταία χρόνια να το κάνουμε, με αποτέλεσμα η ΑΟΖ να οριστεί Δυτικά και μέχρι το νότο της Κρήτης. Σίγουρα ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι η Τουρκία συνεχίζει να μην αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία της Χάγης. Εξίσου σίγουρα δεν του διαφεύγει ότι μετά το «πραξικόπημα» εναντίον του Ερντογάν το 2016 και τη θεαματική ενίσχυση της Στρατιάς Αιγαίου, η εγκατάσταση της οποίας στη Σμύρνη ξεκίνησε το 1975, μετά τις προσπάθειες να «πνίξουν» τα νησιά του Αιγαίου με μετανάστες ακολούθησε η συνεχής όξυνση τα δύο τελευταία χρόνια εναντίον της χώρας μας. Η διπλωματική πολιτική οφείλει να προσαρμόζεται στα πραγματικά γεγονότα. Και επιπλέον, οφείλει να υποστηρίζεται από ανάλογη στρατιωτική προετοιμασία. Οποιαδήποτε «επαναφορά» καθίσταται αδύνατη και, τελικά, αναποτελεσματική -αν όχι ενδοτική- όταν η άλλη πλευρά απειλεί να επιβάλει τετελεσμένα «χωρίς επιστροφή» με την χρήση βίας και την αλλαγή των συνόρων.
Οσο ο Ερντογάν θέλει να μας θυμίζει το πάθημα του 1922, τόσο εμείς δεν πρέπει να ξεχνούμε το μάθημα του 1916.
* Δημοσιογράφος και βουλευτής Νότιου Τομέα Β’ Αθηνών ΝΔ
