Γράφει για την Κυριακάτικη Kontra News η ΕΛΕΝΗ ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Δημοσιογράφος, ΕΣΗΕΑ τ. Πρόεδρος ΕΔΟΕΑΠ
Σάββατο χθες, 27 Μαΐου, ο μοναχογιός μου γύρισε στην Ελλάδα, μετά από 20 χρόνια απουσίας. Η διάλυση της Ελλάδας από τα δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τον βρήκε στο ξεκίνημα της εργασιακής του ζωής.
Έκανε πανεπιστημιακές σπουδές στο ανώτατο επίπεδο στη Γαλλία και η Κρίση τον βρήκε στην Σκωτία, με ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό και 4 γλώσσες, χωρίς να μπορεί να βρει δουλειά στην πατρίδα.
Επιστρέφει στον τόπο μας για να εργαστεί σε ξένη εταιρεία, ευτυχώς στο αντικείμενο του και με καλούς όρους. Χαρά, που εύχομαι σε κάθε νέο παιδί και σε κάθε Μάνα που δακρύζει για το ξενιτεμένο της πουλί. Την Κυριακή 21 Μαΐου ήταν που με έζωσαν τα φίδια… Με συνέλαβα να σιγοτραγουδώ παραφρασμένο, εκείνο το ιστορικό πια τραγουδάκι του Κώστα Μουρσελά:
Σε τι κόσμο, μαμά μ’ έχεις φέρει να ζήσω… Και απάντηση δεν έχω! Γιατί η αλήθεια είναι ότι αν ζούσε η συγχωρεμένη η Μάνα μου αυτό θα της τραγουδούσα κι εγώ μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της περασμένης Κυριακής.
Όπως το τραγουδούσαμε νέα παιδιά στους γονείς μας στη δεκαετία του ‘80. Στο Θέατρο Πορεία, της οδού Τρικόρφων, με Βασίλη Διαμαντόπουλο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Ντίνα Κώνστα, Νίκο Γκλαβά και πολλούς φίλους ηθοποιούς στα χρόνια του Πολυτεχνείου, τότε που η Χούντα των συνταγματαρχών έπνεε τα λοίσθια. Παραδίπλα στη Πατησιών η Τζένη Καρέζη, με τον Κώστα Κοζάκο και τον Νίκο Ξυλούρη τραγουδούσαν στο «Μεγάλο μας Τσίρκο»:
Ορέστη ‘σύ από το Βόλο, Μαρία απ’ τη Σπάρτη. Γυρεύω το γιό μου. Την κόρη μου θέλω…
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος. Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης: «Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου, πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού, πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν κάτω απ’ τα ματωμένα νύχια του περιστεριού, πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν. Δυο παιδιά ερωτευμένα. δυο παιδιά του χαμού. Ορέστη απ’ το Βόλο Μαρία απ’ τη Σπάρτη γυρεύω το γιο μου. Μαρία απ’ τη Σπάρτη. Ορέστη απ’ το Βόλο την κόρη μου θέλω…» Τι και γιατί τα θυμήθηκες τώρα;;; Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς… Εύκολα αντιλαμβάνεσαι αναγνώστη την πικρία της ήττας, το ξάφνιασμα, την απορία και την αγωνία μετά το αποτέλεσμα της κάλπης. Με συνέλαβα για πρώτη φορά να αναρωτιέμαι αν ήταν σωστή η απόφαση του παιδιού μου να γυρίσει πίσω !!!!
Να θέλω να τραγουδήσω Μουρσελά και να φοβάμαι ότι θα ακούσω σύντομα να μου το τραγουδάει και το δικό μου παιδί:
Σε τι κόσμο, μαμά μ’ έχεις φέρει να ζήσω. Σκέφτομαι, λοιπόν, σε τι κοινωνία ζούνε και θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας;;; Έμαθα από πολύ νέα να πιστεύω βαθιά στη βασική αρχή της Δημοκρατίας. Αποδοχή της λαϊκής ετυμηγορίας στη κάλπη. Σεβασμό στο εκλογικό αποτέλεσμα. Φυσικά και το σέβομαι! Αλλά πώς να σεβαστώ έναν ΕΠΙΛΗΣΜΟΝΑ ΛΑΟ;;; Πώς να τιμήσω μια πλειοψηφία που ψηφίζει Μητσοτάκη Γεωργιάδη, Βορίδη, Κεραμέως, Καραμανλή, Χατζιδάκι, Θεοδωρικάκο, ενώ τρώει ξύλο και «ξύλο» από παντού;;; Πώς να σεβαστώ τον Έλληνα που ζει στα όρια της φτώχειας, με κουπόνια ελεημοσύνης, μισθούς πείνας, τα παιδιά του, άνεργα, ή νεκρά στα Τέμπη, με υπουργούς λαμόγια και πρωθυπουργό που αύξησε αντί να μειώσει το δημόσιο χρέος, ψεύδεται και διαψεύδεται, ενώ αποδεδειγμένα ευθύνεται για παρακολουθήσεις πολιτικών του αντιπάλων και κάλυψη
σκανδάλων και δίνει ψήφο στη ΝΔ με ποσοστό πάνω από 40%;;; Ξέρω πως η ήττα είναι παλιά γνώριμη της Αριστεράς.
Τέτοια απογοήτευση και πίκρα από εκλογικό αστροπελέκι, όμως, είχα να νοιώσω από τις εκλογές του 1974 και το 9,47%, με 5 έδρες στην Ενωμένη Αριστερά (ΚΚΕ με ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ και ΕΔΑ). Ένας λαός, μετά από μια 7ετή δικτατορία που προκάλεσαν οι αδυναμίες της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της ΕΚ του Γεώργιου Παπανδρέου, γύρισε την πλάτη στην Αριστερά και ψήφισε Νέα Δημοκρατία! Σας θυμίζει κάτι αυτό ;;;
Τότε, ο Εφιάλτης μας ήταν το «Καραμανλής ή τα τανκς» του Μίκη Θεοδωράκη. Τώρα μια αδιανόητη (επιεικώς) δήλωση του Κατρούγκαλου!
Πενήντα χρόνια από τότε η Δημοκρατική ψήφος μου δεν έλειψε ποτέ από καμιά κάλπη που στήθηκε στη χώρα μου. Κι ούτε θα λείψει στις 25 Ιουνίου! Ακόμη κι αν με πικρία να αναθυμάμαι τον συγχωρεμένο φίλο Κώστα Μουρσελά σιγοτραγουδώντας:
«Σε τι κόσμο, μπαμπά, μ’ έχεις φέρει να ζήσω,
δε μου κάνει, μαμά, επιστρέφεται πίσω,
σε τι κόσμο, μπαμπά, μ’ έχεις φέρει να ζήσω,
με στενεύουν λουριά, πώς να τον συνηθίσω.
Τόσος κόπος γιατί, τόσο αίμα και δάκρυ
να μπορούσα με κάτι να τον κάνω καπνό,
όλα τέλειωσαν πια, όλα πήγαν χαμένα,
ένα μένει σ’ εμένα, να του βάλω φωτιά.
Ω! τι κόσμος μπαμπά, ποιοι τον σκάρτεψαν τόσο
να `ναι όλα στραβά, τον πουλώ όσο όσο,
κάνε κάτι μπαμπά, δεν αντέχω, θα φύγω,
είναι κρίμα μαμά, άλλαξέ τον και λίγο.»
Και να φοβάμαι ότι πρέπει να πω στο παιδί μου: Δεν μπόρεσα, γιέ μου. Δεν μπορέσαμε…
ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Κι όμως, ο σοφός Λαός ξεχνά…
ΌΣΟΚΑΙΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΊΖΟΥΝ ο Περισσός και η Χαριλάου Τρικούπη, η αύξηση των εκλογικών
ποσοστών ΚΚΕ – ΠΑΣΟΚ είναι πύρρεια νίκη. Η ήττα του Δημοκρατικού κόσμου της Προόδου και της Αριστεράς, από τον νεοφιλελεύθερο κόσμο της συντήρησης και της δήθεν Αριστείας και μαζί, η συντριβή του δικαιότερου εκλογικού συστήματος, της απλής αναλογικής, στην κάλπη της 21ης Μαΐου είναι μια πραγματικότητα που θα πληγώνει για χρόνια την νεότερη ελληνική ιστορία.
Το τι έγινε και γιατί συνέβη με τη νίκη της ΝΔ, όπως και την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, το αναλύουν, ήδη, από το πρώτο βράδυ και όλη την εβδομάδα, του κόσμου έγκυροι αλλά και αυτόκλητοι αναλυτές, με κάθε λογής λογικά, αλλά και αυθαίρετα, βιαστικά, ή και ύποπτα συμπεράσματα.
Η αλήθεια είναι ότι έπεσαν/ πέσαμε όλοι έξω! ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικοί αρχηγοί, πολιτικά κόμματα, δημοσκόποι, καιροσκόποι, δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, αναλυτές, οι πάντες όλοι που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Αλέφαντος.
Θέλει χρόνο και ιστορικό χρόνο μια σίγουρη και έγκυρη αποτίμηση αυτού του πανταχόθεν…
αναπάντεχου εκλογικού αποτελέσματος. Στη διπλανή στήλη δίνω το στίγμα της προσωπικής μου έκπληξης και πικρίας. Και την ερχόμενη Κυριακή στον δρόμο για την κάλπη της ενισχυμένης αναλογικής θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω την εκφρασμένη αποδοκιμασία στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πιστεύω ότι αυτό το 20% δεν άξιζε στον Αλέξη Τσίπρα.
Μέχρι τότε, όμως, δίνω παρακάτω μια ερμηνεία διεθνούς πολιτικού αναλυτή για το εκλογικό
αποτέλεσμα, συγκριτικά με εκείνο των τούρκικων. Τις ομοιότητες και τις διαφορές της εκλογικής συμπεριφοράς σε Ελλάδα και Τουρκία, αλλά και της πολιτικής ατζέντας του Κυριάκου Μητσοτάκη και αντίστοιχα του Ταγίπ Ερντογάν στον δρόμο για το δεύτερο γύρο εκλογών, σχολίασε στη Deutsche Welle ο πολιτικός αναλυτής Ρόναλντ Μαϊνάρντους.
«Οι θρίαμβοι των νικητών είναι και αποτέλεσμα αδυναμιών της αντιπολίτευσης.
Ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης επωφελούνται από τις στρατηγικές ανεπάρκειες των αντιπάλων τους», επισήμανε μεταξύ άλλων ο κ. Μαϊνάρντους, σημειώνοντας πάντως ότι οι ψηφοφόροι σε Ελλάδα και Τουρκία «έχουν βραχεία μνήμη».
Τον Ευριπίδη, και την αρχαία τραγωδία φέρνω στο νου μου. Στις «Τρωάδες» και στο σημείο όπου ο Χορός στην Έξοδο ψάλλει: «Οι σημερινοί νικητές είναι οι αυριανοί ηττημένοι». Εύχομαι να το έχουν κατά νου οι πανηγυρίζοντες…
Διαβάζω και τις δηλώσεις του αειθαλή Βασίλη Βασιλικού, που με ταρακουνούν. Όπως και το ρεπορτάζ του tvxs.gr, για ένα ακόμη κρούσμα λογοκρισίας από την ΕΡΤ, που με θυμώνει:
«Νοιώθω αδυναμία να χαρακτηρίσω την αργυρώνητο ψήφο που στηρίζει πάντα τις «οικογένειες», που τον κρατάνε υποτακτικό του κεφαλαίου». Αυτή ήταν η λιτή δήλωση που έκανε ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, όταν του ζήτησε η ΕΡΤ να σχολιάσει το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Η δήλωση θα προβαλλόταν ηχογραφημένη στο δελτίο των 9.00 της Τρίτης (23/5), αλλά δεν ακούστηκε ποτέ.
Υπενθυμίζεται πως ο Βασίλης Βασιλικός πέραν του γεγονότος ότι υπήρξε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ το 2019 και διετέλεσε βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, είναι ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας συγγραφέας, με παγκόσμια απήχηση, παρουσίαζε την εβδομαδιαία εκπομπή στην ΕΡΤ για το βιβλίο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ έως το 2019, τα ψηφιακά αντίγραφα των οποίων -πέραν ορισμένων εκπομπών- εξαφανίστηκαν πρόσφατα από την πλατφόρμα ERTFLIX, ενώ διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO και επί 3,5 χρόνια αν. Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ.
Όπως δήλωσε στη συνέχεια ο διεθνούς κύρους συγγραφέας:
«Ξεκινώντας από την τρομακτική επίθεση που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και από το ΚΚΕ, αλλά και από το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ του ΠΑΣΟΚ, κατά την γνώμη μου, πρέπει να κατανοήσουν ότι παίρνοντας πόντους για να κερδίσουν πόντους, δικαιωματικά ενδεχομένως, στην πραγματικότητα ενισχύουν την Νέα Δημοκρατία που ούτως ή άλλως περνά τους νόμους με την πλειοψηφία της. Το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και η συντηρητική στροφή που διαφαίνεται, για την κοινωνία μας σημαίνει ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο με πολύ λιγότερο φως, μην πω σκοτάδι. Νομίζω πως ο λαός έχει κουραστεί και δεν επέλεξε με βάση κοινωνικο – ηθικά διλήμματα, όπως κράτος δικαίου, σκάνδαλα, δημόσια παιδεία, υγεία.»
Δεν συμφωνώ με εκείνους που λένε τον λαό σοφό, μόνο όταν τους ευνοεί το εκλογικό αποτέλεσμα και τον μέμφονται στη αντίθετη περίπτωση.
Στο προκείμενο, όμως, κάνω την πικρή σκέψη πως σε αυτές τις εκλογές ο λαός ούτε οργανώθηκε, ούτε νίκησε, αλλά ξέχασε! Αναφέρομαι στο περίφημο και πασίγνωστο σύνθημα της Μεταπολίτευσης: «Ο λαός δεν ξεχνά. Οργανώνεται, νικά.»
Φαίνεται πως ο Λαός ξεχνά. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι θα θυμηθεί γρήγορα! Κι αυτό για πολλούς είναι το τέλος της Μεταπολιτευτικής αθωότητας…
ΕΛΕΝΗ ΣΠ.
Πρόταση
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΠΟΝΔΗ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΔΙΣΤΟΜΟ
ΑΝ ΒΡΕΘΕΊΤΕ στην περιοχή μη χάσετε μια σημαντική έκθεση Μνήμης, που αποτελεί και τη σημερινή ΚΟΝΤΡΑ Πρότασή μας. Ο Δήμος Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας και το Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου σε συνεργασία με το πρόγραμμα «Δράσεις Ιστορίας Μνήμης Πολιτισμού» και την υποστήριξη του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, παρουσιάζουν στην μαρτυρική πόλη του Διστόμου την έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Χώροι μνήμης, Τόποι μαρτυρίου» του Νίκου Κοσμίδη.
Όπως μας πληροφορεί ο Δήμαρχος Διστόμου, Αράχωβας, Αντίκυρας κος Γιάννης Σταθάς, το υλικό της έκθεσης θα φιλοξενηθεί στην Αίθουσα Θυμάτων του Μουσείου Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου μέχρι 11 Ιουνίου και στη συνέχεια θα ταξιδέψει σε άλλες πόλεις, ενώ έχει ήδη παρουσιαστεί στην Ξάνθη, στα Γρεβενά και στην Καβάλα, τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος και των στρατοπέδων συγκέντρωσης και επιχειρώντας να συμβάλει στην ανάδειξη των μαρτυρικών τόπων της χώρας μας.
Τα εγκαίνια έγιναν την Παρασκευή, στο πλαίσιο διεξαγωγής του ευρωπαϊκού διαπανεπιστημιακού σεμιναρίου «Η Σφαγή στο Δίστομο: Σπουδή μιας μνήμης», με αντικείμενο τη διερεύνηση της τραυματικής μνήμης των μαρτυρικών κοινοτήτων της Ευρώπης. Η έκθεση αποτελείται από τρεις θεματικές ενότητες και παρουσιάζει μέσα από 150 φωτογραφίες χώρους μνήμης του Α και Β Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Στο Δίστομο θα παρουσιαστεί η θεματική η οποία αναφέρεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, καθώς και σε άλλους χώρους μνήμης θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού. Η φιλοξενία της στο Δίστομο εντάσσεται στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων μνήμης για τη συμπλήρωση των εβδομήντα εννιά χρόνων από την ημέρα της Σφαγής στο Δίστομο από τις γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής στις 10 Ιουνίου 1944.
Οι φωτογραφίες της ενότητας «Χώροι μνήμης, Τόποι μαρτυρίου» αποτελούν μέρος του υλικού της επιτόπιας έρευνας του φωτογράφου. Ο Νίκος Κοσμίδης είναι υποψήφιος Διδάκτορας Αρχιτεκτονικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, έχει σπουδάσει Γραφικές Τέχνες, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και είναι κάτοχος ΜΑ Θεολογίας. Συμμετείχε σε αποστολές, επιτροπές και διοργανώσεις διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών, και εργάστηκε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, στη Γενεύη. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας στο Κέντρο CEMES (Θεσσαλονίκη) και είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ρομποτικής RoboSpecialists, καθώς και του Συλλόγου Φίλων Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης. Συμμετέχει στον συντονισμό του προγράμματος Δράσεις Ιστορίας Μνήμης Πολιτισμού και υπεύθυνος λειτουργίας των Συνεργαζόμενων Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών Ξάνθης. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μάρτυρες, Μαρτύριο και Προφητική Μαρτυρία κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους».
Πολυσχιδής, μορφωμένος και κυρίως όχι επιλήσμων. Έλληνας από αυτούς που έχει ανάγκη ο τόπος. Κι όλοι εμείς που πρέπει να θυμόμαστε. Να μνημονεύουμε και να τιμούμε.
