Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΝΑ
Τους πήρε κάμποσο καιρό στην Κουμουνδούρου να συνειδητοποιήσουν ότι το σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις», έπασχε, θολώνοντας ακόμη περισσότερο το τοπίο, ως προς τις πιθανές μετεκλογικές εξελίξεις.
Ή, στα όρια του τυχοδιωκτισμού, προεκλογική καμπάνια του Γιάνη Βαρουφάκη, συνέβαλε άθελα, κατά την αρχή της ετερογονίας των σκοπών, στην αποσαφήνιση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν το ξεκαθάρισε μόνο με τον πιο απόλυτο τρόπο, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου, αλλά και εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση στον άλλοτε υπουργό του, κόβοντας κάθε γέφυρα.
Αποσαφηνίζεται έτσι με τον πιο σαφή τρόπο, δυο εβδομάδες πριν τις εκλογές, πως για τον ΣΥΡΙΖΑ μόνος δυνητικός κυβερνητικός εταίρος είναι το ΠΑΣΟΚ και μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, θα είναι πρώτο κόμμα.
Όπως το έθεσε η Πόπη Τσαπανίδου, «κυβέρνηση ηττημένων» δε μπορεί να υπάρξει και γιατί «δε βγαίνουν τα κουκιά».
Υποτίθεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα ήταν ο μόνος δυνητικός κυβερνητικός εταίρος και για τη ΝΔ. Το είχαν δηλώσει άλλωστε κορυφαία στελέχη της κυβερνώσας παράταξης, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Νικήτας Κακλαμάνης.
Τι άλλαξε ώστε ξαφνικά το Μαξίμου να «ρίξει πόρτα» στην Χαριλάου Τρικούπη, ξεκόβοντας, στο «πάρα πέντε» της κάλπης κάθε ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, δια στόματος του κου. Σκέρτσου;
Τι εννοούσε άραγε ο κος. Μητσοτάκης με τα περί… εμμονής του Νίκου Ανδρουλάκη μαζί του; Τι μας διαφεύγει; Ποιες υπόγειες διεργασίες συντελούνται και ποια υπόγεια ρεύματα αναπτύσσονται, που ενδεχομένως να διαφεύγουν από τις «κεραίες» των δημοσκόπων, πέρα από τα όποια άλλα ζητήματα μεθοδολογίας ή και αξιοπιστίας;
Έχει σχέση αυτή η, όντως αιφνίδια, μεταστροφή με πληροφορίες για την επιμονή του κου. Ανδρουλάκη, να μη δεχθεί πρωθυπουργία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως και του Αλέξη Τσίπρα; Άλλωστε οι πρόσφατες αναφορές του Νίκου Ανδρουλάκη, για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου, μπορεί ως άμεσο αποδέκτη να είχαν την ηγεσία της Αριστεράς, όμως συμπεριλαμβάνουν και την τότε ηγεσία της ΝΔ, δηλαδή τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Ίσως όμως η πιο κρίσιμη μεταβλητή, ο «άγνωστος Χ», στην προεκλογική εξίσωση, να είναι όσα συντελούνται στα διάφορα «διαμερίσματα» της «δεξιάς πολυκατοικίας».
Δεν αναφερόμαστε μόνο ή τόσο στους ποικίλους κομματικούς σχηματισμούς, όσους κατάφεραν εν πάση περιπτώσει να περάσουν τη «δαμόκλειο σπάθη» της δικαστικής απαγόρευσης, αλλά τους «ανέστιους» οπαδούς. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων μάλλον αποστρέφεται τη σημερινή ΝΔ, ακριβέστερα την ηγεσία του κου. Μητσοτάκη, χωρίς τούτο να προδικάζει με βεβαιότητα και την τελική τους στάση.
Όσοι όμως διατηρήσουν τα αρνητικά τους αισθήματα μέχρι τέλους, τι ακριβώς θα πράξουν; Θα στραφούν στην αποχή; Θα επιλέξουν κάποιον από τους εναπομείναντες σχηματισμούς ή αναπτύσσονται υπόγεια ρεύματα, που οδηγούν, σύμφωνα με τον Μανόλη Κοττάκη, αλλά και τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, ενδεχομένως και στο άλλο άκρο του εκκρεμούς, με ιδιαίτερη αναφορά στην «Πλεύση Ελευθερίας», της Ζωής Κωνσταντοπούλου;
Συνδέονται και πώς αυτές οι διεργασίες με το «αντισυστημικό κύμα», που καταγράφηκε μετά το δυστύχημα των Τεμπών; Θα είναι και πόσο χαλαρή η ψήφος;
Μήπως τελικά προκύψουν εκπλήξεις, από εκεί που κανείς δεν περιμένει;
