Το να ξανανοίξει κάποιος το µεγάλο θέµα της κρίσης της Ευρώπης, της κρίσης και της έλλειψης στιβαρών ηγετών που όχι µόνο θα έδιναν πνοή και όραµα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά θα γεφύρωναν το χάσµα µε ήπιες πολιτικές ανάµεσα στην Ελίτ των Βρυξελλών και στους πολίτες που χειµάζονται από τις διαρκείς πολιτικές σκληρής λιτότητας και τα επικίνδυνα παιχνίδια των «γερακιών» που εµπλέκουν όλο και βαθιά τις Ευρωπαϊκές χώρες στους πολέµους που βρίσκονται σε εξέλιξη και πρωτίστως στον πόλεµο της Ουκρανίας, είναι κάτι που έχει τεθεί ξανά και ξανά στο τραπέζι, χωρίς όµως να αλλάζει κάτι στις σκληρές πολιτικές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών
Τούτη όµως η συγκυρία είναι ιδιαίτερη και φορτισµένη. Βαριά οικονοµική κρίση στις οικονοµικές ατµοµηχανές της Ευρώπης την Γερµανία και την Γαλλία που «κλατάρουν» ταυτόχρονα από κρίση χρέους, αλλά και πολιτική αστάθεια µε τις κυβερνήσεις να καταρρέουν σαν «χάρτινοι πύργοι» και τα φαντάσµατα της «ακροδεξιάς» να κουνάνε το δάκτυλο και να επελαύνουν προς την εξουσία. Η περίπτωση Λεπέν στη Γαλλία είναι χαρακτηριστική, ο καλπασµός του ADF στη Γερµανία επίσης στην Αυστρία και άλλες χώρες ο απόηχος είναι έντονος.
Με το Brexit στην Βρετανία να καταρρίπτεται εκ των πραγµάτων ως «πολιτικός και οικονοµικός µύθος» που θα δηµιουργούσε ευηµερία και ανάπτυξη. Η Βρετανία δοκιµάστηκε από πολιτικές κρίσεις η νίκη των Εργατικών ήταν προϊόν της σήψης και της διάλυσης των Συντηρητικών, ενώ η δηµοφιλία του νέου Πρωθυπουργού είναι χαµηλή.
Ο Τράµπ αναλαµβάνει επίσηµα σε λίγες µέρες και οι διαθέσεις του δεν φαίνεται να «συγχρονίζονται» µε αυτές των Ευρωπαίων καθώς ο νέος Αµερικανός Πρόεδρος ήδη κουνάει την επιβολή δασµών µε µεγάλες συνέπειες για τις Ευρωπαϊκές οικονοµίες και την Ευρωζώνη.
Οι πόλεµοι εξουθενώνουν ακόµα περισσότερο οικονοµικά τους Ευρωπαίους πολίτες που ήδη έχουν πληρώσει ακριβά το «µάρµαρο» του πολέµου στην Ουκρανία και των κυρώσεων. Η Μέση Ανατολή κλόνισε ακόµα περισσότερο τις εύθραυστες ευρωπαϊκές οικονοµίες, ενώ η «κρίση» στην οποία εισέρχεται πλέον η Συρία και ο πιθανός διαµελισµός της ρίχνουν βαριές σκιές στην «Γηραιά Ήπειρο».
Προφανώς κανείς µπορεί να βρει ιδιαιτερότητες σε κάθε µία χώρα, αλλά όλα αυτά παραπέµπουν σε µία τάση. Και αυτή είναι µια βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης και κρίση επαρκών ηγεσιών.
Δεκαετίες προσδεδεµένοι οι Ευρωπαίοι στην αντίληψη ότι οι αγορές αποφασίζουν τελικά και επιβάλλουν τις ασκούµενες πολιτικές µετέτρεπαν σταθερά την αντιπροσώπευση και τις δηµοκρατικές διαδικασίες σε «αδειανό πουκάµισο». Ο δε συγχρονισµός των οικονοµικών πρωτίστων πολιτικών νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης Συντηρητικών και Προοδευτικών αποστέρησαν εναλλακτικές λύσεις και «τροφοδότησαν» τα κάθε λογής ακροδεξιά µορφώµατα.
Το ερώτηµα πλέον σε αυτή την δύσκολη συγκυρία είναι αν η Ευρώπη θα αντέξει τους νέους κλυδωνισµούς και θα σταθεί στα πόδια της ή αν θα περάσει σε µια παρατεταµένη κρίση και σήψη.
