Του Χάρη Τσιόκα
Βιώνουμε μιαν αντίφαση. Ενώ οι πολίτες με την στάση και τις επιλογές τους χτύπησαν τον κώδωνα του κινδύνου στα κόμματα να αναμετρηθούν με προτάσεις διεξόδου στα προβλήματα που τους αφορούν, στους χώρους τους εντείνονται διεργασίες με θέματα εσωστρέφειας.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ανέδειξαν όχι μόνο την κρίση του πολιτικού αλλά και του κομματικού συστήματος.
Πρέπει λοιπόν να εκπέμψουμε σεβασμό και αλληλεγγύη και συστράτευση με όσους συνεχίζουν πιστεύουν ότι τα κόμματα πρέπει να υπάρχουν για να μετασχηματίζουν κοινωνικές ανάγκες σε τεκμηριωμένα προγράμματα διεξόδου!
Αυτή ήταν διαχρονικά η παρακαταθήκη των προοδευτικών πολιτικών σχηματισμών.
Δυστυχώς, όμως παρά το έντονα κοινωνικό μήνυμα οι διεργασίες και οι προτάσεις ορισμένων κομματικών ηγεσιών συζητάνε όχι για το τι θα περιέχει ο λόγος αλλά… για το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο παραβλέπουν το γεγονός ότι:
– εκλογές χαρακτηρίστηκαν από το υψηλό ποσοστό της αποχής, την ηχηρή απόρριψη των πολιτικών της κυβέρνησης αλλά και από την αδυναμία των κομμάτων του προοδευτικού τόξου να αναδείξουν αξιόπιστο εναλλακτικό δρόμο διακυβέρνησης.
-ότι καταγράφηκε με μελανά χρώματα η αναντιστοιχία κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης.
Παραβλέπουν τον κίνδυνο των επιπτώσεων στη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας.
Και αυτό γιατί, στις απρόβλεπτα χρονικά επόμενες εθνικές εκλογές, για να έχει ο πολίτης ενεργό ρόλο και να επιστρέψει στην κάλπη θα πρέπει να αισθανθεί ότι αναμετρούνται εναλλακτικά προγράμματα διακυβέρνησης που αφορούν τα προβλήματα του!
Ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου σε τροχιά Προοδευτικής πλειοψηφίας με προγραμματική ενότητα είναι το ζητούμενο
Με επιλογή συντονισμού αυτής της προσπάθειας από όργανο που θα διαμορφωθεί με ενεργό συμμέτοχο της κοινωνίας. Πρωταγωνιστικό ρόλο καλούνται να παίξουν οι πρωτοβουλίες και όχι οι «καρέκλες» του 13& του 14%. Δεν είναι το ζητούμενο «ελάτε σε μένα» αλλά το «πάμε μαζί για την πολιτική αλλαγή».
Αυτόν το δρόμο καλούμαστε να ανοίξουμε και γι’ αυτό κρίνεται ο δημόσιος λόγος μας και οι… υπογραφές μας!
Ο χρόνος είναι τώρα για να γεννηθεί μια νέα ελπίδα.
Είναι η ώρα της απάντησης στο «όλοι ίδιοι είναι»…
Κοινός τόπος πρέπει να γίνει διεργασίες που απαντούν στις σύγχρονες διαιρετικές τομές τις οποίες γεννούν οι τεχνολογίες, οι κατακτήσεις της επιστήμης, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις και ο τρόπος διαχείρισης τους (με ποιους και για ποιους).
Έχει σημασία λοιπόν, η συγκρότηση μιας μεγάλης προοδευτικής συνάντησης!
Μιας συνάντησης που θα έχει αναφορά μεταξύ των άλλων στις δυνάμεις της παραγωγής, το «precarioto», τη νεολαία και την ανάταξη της ελληνικής περιφέρειας. Γιατί αυτές οι δυνάμεις έχουν λόγους να στηρίξουν την πολιτική αλλαγή.
Γι’ αυτό ακριβώς οι σύγχρονες επεξεργασίες πρέπει να τροφοδοτούνται -όχι από πληρωμένα χέρια- αλλά από τις αρχές του προοδευτικού χώρου, του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της αριστεράς γενικότερα.
Είναι τώρα η ώρα να φανεί αντιπαραθετικά πως μπορεί να επιστρέψει ο δρόμος της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που θα καθιστά τη χώρα γέφυρα ειρήνης και φιλίας, ενεργή σε διεργασίες ανάπτυξης!
Επειδή λοιπόν οι διεργασίες θα είναι πυκνές ο προοδευτικός χώρος πρέπει τώρα να μετακινηθεί από το φιλάρεσκο και ιδιοτελές «πήγαμε καλά… υπάρχει μέλλον… ΘΑ πάμε καλλίτερα», στο προχωράμε τώρα ΜΑΖΙ!
Ετσι μόνο θα επανέλθει η δημοκρατική αντιπαράθεση με αιχμή το ποιους και πώς πρέπει να υπηρετεί η πολιτική!
Για να ανοίξει ο δρόμος πρόσβασης, των παραγωγικών και κοινωνικών δυνάμεων στις τεχνολογικές και επιστημονικές κατακτήσεις για όλους,
Για να υπάρξουν κανόνες δίκαιης συμμετοχής των συντελεστών τόσο στον παραγόμενο αποτέλεσμα όσο και στα χρηματοδοτικά εργαλεία που θα δώσουν οξυγόνο στην ελληνική περιφέρεια που ερημώνει.
Ο κατακερματισμός του προοδευτικού χώρου, οι άγονοι και αποπροσανατολιστικοί εμφύλιοι είναι τώρα η ώρα, αν θέλουμε να σεβαστούμε το μήνυμα των πολιτών και να μη γινόμαστε ευχάριστοι μόνο στις ηγεσίες, να αντικατασταθούν με πρωτοβουλίες προγραμματικής συνάντησης των δυνάμεων.
Μόνος δεν μπορεί κανένας!
Η πρόταση αυτή σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει την πολιτική αυτονομία και την οργανωτική αυτοτέλεια, τις λειτουργίες των σημερινών κομμάτων. Όμως προσανατολίζει τα στελέχη και τις ηγεσίες να δώσουν την μάχη σε μονομέτωπο αντινεοφιλελεύθερο αγώνα.
Υπάρχει η εμπειρία και έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία μοντέλα που ανταποκρίνονται και στις πρόνοιες του εκλογικού νόμου χωρίς να καταργούνται τα υφιστάμενα κόμματα.
Ορισμένες κομματικές ηγεσίες επιχειρούν να περιορίσουν το ζητούμενο μόνο σε κοινές κοινοβουλευτικές η κοινωνικές δράσεις αντιπολίτευσης…
Είναι λάθος και η κοινωνία θα αδιαφορήσει.
Τα κόμματα με συντεταγμένες διαδικασίες πρέπει να δείξουν ότι έλαβαν το μήνυμα των εκλογών
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα και το δίλημμα είναι: Θα γίνουμε μειοψηφικό άλλοθι σε εσωκομματικές διεργασίες μετάλλαξης ή πρωταγωνιστές σε διεργασίες συνάντησης του προοδευτικού χώρου με προγραμματική ενότητα διακυβέρνησης.
Πρώην βουλευτής, Μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
