Ο πάτος στον κατήφορο είναι η εξαφάνιση…

Καταρχάς, τα βασικά: τα κόμματα κατεβαίνουν στις εκλογές με
σχέδια ανταγωνιστικά και καμία ψήφος δεν περισσεύει. Σε απλά
ελληνικά, τώρα που μύρισε εντόνως κάλπες, είναι προφανές ότι
όσο κοντά ή μακριά κι αν ανήκουν κάποια κόμματα, η κατάσταση
μεταξύ τους θα είναι «πολεμική», ώστε αφενός να
περιχαρακώσουν τον χώρο τους, αφετέρου να επιχειρήσουν να
«κλέψουν» από τα άλλα κόμματα όσο το δυνατόν περισσότερους
ψηφοφόρους μπορούν.
Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα τα ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια και
οι κάλπες πυ «μύρισαν» και άλλο το πώς ένα κόμμα αντιμετωπίζει
τον κόσμο του ευρύτερου πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει.
Πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάμε για τον χώρο της Αριστεράς και της
δημοκρατικής παράταξης και όταν η συζήτηση αφορά σε ζητήματα
«ταυτοτικά», όπως η προστασία του δικαιώματος στο απόρρητο
των επικοινωνιών, αλλά και εν γένει η λειτουργία του δημοκρατικού
πολιτεύματος –δηλαδή τα ζητήματα που «αγγίζουν» και θίγουν
στον πυρήνα τους οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο των
υποκλοπών.
Με αφορμή, λοιπόν, τις υποκλοπές, η στάση του ΚΚΕ δεν ήταν
απλώς «διμέτωπος». Ούτε «ίσες αποστάσεις». Ήταν μία ευθεία
διαστροφή της πραγματικότητας, καθώς μιλάμε για ένα σκάνδαλο
που στην ούγια γράφει «Μητσοτάκης» και ο Περισσός προσέφερε
το καλύτερο προκάλυμμα στην κυβέρνηση προκειμένου να παίξει
πολιτικό παιχνίδι κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο κι στον Περισσό θυμήθηκαν 6 χρόνια μετά την αρχική
αποκάλυψη για τις υποκλοπές σε βάρος του τηλεφωνικού κέντρου

της έδρας της Κ.Ε. του κόμματος, στον Περισσό, η αλήθεια είναι
ότι έρευνα έχει γίνει. Έρευνα έχει γίνει και έχει δείξει πως όταν
υπήρξε παγίδευση το 2016, αλλά αυτή αφορούσε σε αδιαφανείς
ιδιώτες και όχι σε υπηρεσίες του κράτους ή της ΕΥΠ. Κι όμως:
όταν η κυβέρνηση άρχισε να στριμώχνεται με το θέμα των
υποκλοπών, το ΚΚΕ ανέσυρε το συγκεκριμένο ζήτημα
γνωρίζοντας προφανώς ότι η κυβέρνηση που είχε ως αρχική
γραμμή αντιπερισπασμού το «επιχείρημα» «ναι, αλλά κι εσείς
παρακολουθούσατε τον Πιτσιόρλα», θα έβρισκε την καλύτερη
ευκαιρία για να συμψηφίσει πετώντας την μπάλα στην εξέδρα.
Οι μάσκες έπεσαν για μία ακόμη φορά όταν, στην περίφημη
συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας που
συζητούνταν οι υποκλοπές σε βάρος του ΚΚΕ αλλά και η
πρόσκληση Ράμμου στην επιτροπή, οι βουλευτές του ΚΚΕ
επέλεξαν να… καταγγείλουν «βολική αποχώρηση» των βουλευτών
του ΣΥΡΙΖΑ –λες και το –παραμένον εν ισχύι…- μπλόκο σε βάρος
του Χρήστου Ράμμου για να μην καταθέσει στην επιτροπή δεν
ήταν λόγος ικανός για να αποχωρήσει κανείς από μία συνεδρίαση
για να διαμαρτυρηθεί…
Μετά, ήρθε η πρόταση μομφής: μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να
έχει πιαστεί με τον κοριό στο αφτί, όμως το ΚΚΕ έκανε… μία
πρόταση μομφής στην κυβέρνηση και μία «διαρκή πρόταση
μομφής» στον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, το εμβληματικό στέλεχός του και
πρώην γ.γ. της Κ.Ε. του κόμματος, η Αλέκα Παπαρήγα,
διερωτήθηκε πόθεν βρήκε τα… στοιχεία ο Κώστας Βαξεβάνης και
αν έχει πρόσβαση στην ΕΥΠ. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, η κ.
Παπαρήγα επέλεξε να κλείσει (;) την διαδρομή της στο
Κοινοβούλιο με μία ομιλία που έδινε λαθεμένο μήνυμα για όλους
τους λόγους του κόσμου αναφορικά με το σκάνδαλο των
υποκλοπών: «Δεν ξέρω τί εννοείτε δημοκρατική εκτροπή. Μέσα σε
αυτό το σύστημα, την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όλα
χωράνε, από την άρση για ένα διάστημα της λειτουργίας του
Κοινοβουλίου μέχρι τα πάντα, μέχρι υποκλοπές», είπε η τέως γ.γ.
της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Τόσο, λοιπόν, «κακή» η Δημοκρατία; Και τόσο
«κανονικό» το να γίνονται υποκλοπές; Ε, τα παραπάνω δεν είναι
ίσες αποστάσεις. Είναι κανονική διευκόλυνση της κυβέρνησης. Και,

επειδή το ΚΚΕ, κάθε φορά που κυβερνά η Δεξιά ειδικά, πέφτει
συχνά σε αυτό τον πειρασμό –από την αλήστου μνήμης
χυδαιότητα «ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τα αφτιά των κουκουλοφόρων»- αν
δει κανείς μια ματιά στα ποσοστά του θα καταλάβει ότι έχουν πάρει
την κατηφόρα. Μόνο που στο τέλος της κατηφόρας, υπάρχει η
εξαφάνιση.