Γαλλική κοινωνική γραμμή Μαζινό;

Μετά την στροφή της κοινωνίας της Μεγάλης Βρετανίας προς τις  κοινωνικές πολιτικές του εργατικού κόμματος, μιας κοινωνίας που προδόθηκε από τα διακυβεύματα του νεοφιλελευθερισμού, βιώνουμε τις εξελίξεις και στην Γαλλική Δημοκρατία. Οι κατακερματισμένες, για αρκετά χρόνια, προοδευτικές δυνάμεις στην Γαλλία, συνειδητοποίησαν έστω και την δωδεκάτη και πέντε, την ευθύνη που έχουν και στο ιστορικό τους ρόλο και απέναντι στο μέλλον του γαλλικού λαού. Η πολιτική απόφαση να συμπλεύσουν, σχηματίζοντας πολιτικό μέτωπο στην απειλή της ακροδεξιάς καταιγίδας, απεδείχθη στοχευμένη. Η γαλλική κοινωνία, έχοντας συγκροτημένη επιλογή όχι μόνο υπερέβη τα προβλεπόμενα, διαψεύδοντας τις μέχρι τότε προβλέψεις και μετρήσεις, αλλά απέδειξε ότι εμπιστεύεται το μέλλον της στις δυνάμεις που επαγγέλλονται την δημιουργία μια κοινωνίας που θα διαθέτει ισχυρούς μηχανισμού δικαιότερης αναδιανομής του νέου παραγόμενου πλούτου. Οι φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και στην Γαλλία και στην Αγγλία υπέστησαν μια πρώτη ήττα γιατί δεν μπόρεσαν να υποστηρίξουν πλέον το δογματικό τους επιχείρημα ότι μέσω της περίφημης ανάπτυξης θα εξασφαλίσουν αξιοπρεπή διαβίωση σε όλους τους πολίτες τους.
Τώρα μετά το συγκεκριμένο αποτέλεσμα η γαλλική κεντροαριστερά καλείται να επιβεβαιώσει ότι η σύμπλευση της δεν ήταν μια πολιτικά τυχοδιωκτική πρωτοβουλία αλλά προϊόν μιας ώριμης επιλογής με προοπτική και όχι στιγμιαία σύλληψη.

Πρόσωπο και πρόγραμμα
Οφείλει λοιπόν να υποδείξει το πρόσωπο που θα στηρίξει για το ρόλο του πρωθυπουργό και θα υλοποιήσει ένα πρόγραμμα που όχι μόνο θα την απαλλάξει από τις παλιές της αμαρτίες, δηλαδή την νομιμοποίηση πολιτικών επιλογών που όφειλε να ακυρώνει,  αλλά θα εφαρμόσει πολιτικές που θα αποδεικνύουν ότι η εξουσία έχει και φαντασία και συναίσθημα αλλά και πολιτική βούληση. Πολιτικές  που θα φρενάρουν την υπερ-συσσώρευσης πλούτου στους λίγους και την αναδιανομή της φτώχειας σε όλο και περισσότερους. Η νέα προοδευτική κυβέρνηση πρέπει να πείσει εν τοις πράγμασι την γαλλική κοινωνία ότι οι πολιτικές της επιλογές θα συγκλίνουν αδιαπραγμάτευτα στην διαρκή μείωση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Η Γαλλία μπορεί και πάλι να σηματοδοτήσει και να γίνει πυξίδα για μια Ευρώπη που η αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου θα αποτελεί το επίκεντρο των πολιτικών της επιλογών. Οι προχθεσινές γαλλικές εκλογές μου θύμισαν τον Μάη του 1981, όταν και πάλι οι συμπλέουσες προοδευτικές δυνάμεις έφεραν στην εξουσία, έπειτα από χρόνια, τον Φρανσουά Μιτεράν με ότι σήμαινε πολιτικά για τα επόμενα χρόνια αυτό και το αποτέλεσμα εκείνο επηρέασε τις εξελίξεις και στην Ελλάδα με την άνοδο στην εξουσία του Α. Παπανδρέου και της αλλαγής. Και επειδή είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, το γαλλικό αποτέλεσμα θα πυροδοτήσει μεγαλύτερη συσπείρωση και υποστήριξη της άποψης που ήδη διαφαίνεται στις μετρήσεις για σύμπλευση των προοδευτικών δυνάμεων και στην Ελλάδα. Όχι με αοριστίες αλλά με πολιτικές πρωτοβουλίες όπως η συνεργασία, η συνεννόηση, η συν αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και άλλων δυνάμεων σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η ελληνική βουλή. Η ελληνική κοινωνία θα αξιολογήσει πιστεύω την διάθεση, τις πρωτοβουλίες και τις επιλογές όλων όσων έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό τον χώρο. Οι καιροί ου μενετοί. Από τα έργα και τις ημέρες μιας κυβέρνησης που παρέδωσε συνειδητά την αγορά στα χέρια της υπερ-συσσώρευσης με αισχροκέρδεια του παραγόμενο πλούτο, υπερκέρδη δεκαετίας στις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες, αισχροκέρδεια στα καρτέλ ενέργειας καυσίμων και τροφίμων, πρωτοφανής απόκλιση έμμεσων και άμεσων φόρων και την ίδια στιγμή μεταμφιέζεται κρατώντας για αυτήν την διαιτησία ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους εργοδότες για τις συλλογικές και τις κλαδικές συμβάσεις με συνέπεια να είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με τόσο μικρό καθεστώς (23%) εργαζομένων σε κλαδικές και συλλογικές συμβάσεις.
Αντί υστερόγραφου: Οι εμμονές στην πολιτική δεν αποδείχθηκαν μόνο καταστροφικές αλλά ενίοτε η κοινωνία της κρίνει και πολλές φορές τις καταδικάζει. Είναι πολύ άκαρπό εγώ για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα να ισχυρίζεται ότι κατέχει την μοναδική αλήθεια.