Πυκνώνουν τα φαινόμενα ανάφλεξης στους προσφυγικούς καταυλισμούς που στήθηκαν/που αφέθηκαν να διαμορφωθούν ανά την Ελλάδα: είχαμε τα επεισόδια στην Ειδομένη, είδαμε ύστερα το σημείο ανάφλεξης τον Πειραιά, προέκυψε και στο hot-spot της Χίου, ενώ βράζει ακόμη πιο απειλητικά η Μόρια στην Λέσβο. Πολλά (και, συμπαθάτε μας, “εύκολα”) λέγονται και ακούγονται: πώς η Αστυνομία δεν ενεργεί προληπτικά, “το Κράτος δεν υπάρχει”. πώς κάποιες ΜΚΟ και “οι αλληλέγγυοι” δρουν εμπρηστικά/υποκινητικά. πώς οι διακινητές/οι “δουλέμποροι” κάνουν παιχνίδι κι ευνοούν την δημιουργία κυκλωμάτων και ανάμεσα στους πρόσφυγες και μετανάστες.
Επειδή ακριβώς τώρα το πράγμα σοβαρεύει, διότι αφενός οι πληθυσμοί στους καταυλισμούς και πύκνωσαν – οι κάπου 12.000 στην Ειδομένη, οι 5000 + στον Πειραιά – και βρίσκονται επί τόπου εδώ και βδομάδες οι βασικοί πυρήνες τους, ενώ αφετέρου αρχίζει η κολασμένη διαδικασία της επαναπροώθησης στην Τουρκία (μην νομίζουμε ότι, επειδή ντύνεται με ωραίες νομικές εκφράσεις από τα ΕυρωΤουρκικά σύμφωνα η απέλαση, το πέταμα πίσω ανθρώπων που έκαναν χιλιάδες χιλιόμετρα με το πόδι, που έζησαν μήνες και μήνες σε στρατοπεδικές συνθήκες στην Ανατολία, που σκυλοπνίγηκαν στο Αιγαίο, δεν αποτελεί ωμή απέλαση…), χρειάζεται ένα μίνιμουμ ειλικρίνειας.
Πρώτον, πού ξεκίνησε το προχθεσινό επεισόδιο στον Πειραιά; Από καυγά (kavga, τούρκικη η λέξη) μεταξύ οικογενειών Σύριων και Αφγανών. Δώστε βάση ότι απο αύριο-μεθαύριο που ξεκινούν οι απελάσεις, τι γίνεται; φεύγουν Αφγανοί/Πακιστανοί/Μαροκάνοι, ενώ… μένουν και θα δούμε αργότερα οι Σύριοι! Τι νομίζετε ότι “αποδίδει” αυτό σε πιέσεις ανάμεσα στους ίδιους;
Δεύτερον, υποτίθεται ότι η απόφανση περί του αν κάποιος είναι πρόσφυγας/αιτών άσυλο ή παράτυπος μετανάστης (πάλι καλά που μπήκε στο χρονοντούλαπο εκείνη η φρικώδης έκφραση “λαθρομετανάστης”) γίνεται σε εξατομικευμένη βάση όπως υποτίθεται, πάλι, ότι απαιτούν τα διεθνή θέσμια και η ίδια η ΕυρωΤουρκική συμφωνία την οποία, τώρα, εμείς εφαρμόζουμε. Πόσο πείθεσθε ότι οι κρινόμενοι πρόσφυγες/μετανάστες αισθάνονται πώς οι Ελληνικοί μας μηχανισμοί τους αντιμετωπίζουν σε εξατομικευμένη βάση, ως ανθρώπους κι όχι ως νούμερα, ως μάζα; Αλλη πηγή ανάφλεξης κι αυτή…
Πάμε τώρα στις “κάποιες ΜΚΟ” και στους αλληλέγγυους και στα περί υποκινήσεων. Οταν συνειδητά και ως μορφή πολιτικής (μη-ανάληψη ευθύνης, μη-αναγνώριση τετελεσμένων με τα κλειστά σύνορα κοκ) “το Κράτος απουσιάζει” επί καιρό, τότε συμπαθάτε μας αλλά όποιος μοιράζει την σούπα ή και σάντουιτς ή τα νερά, αυτός και διαμορφώνει τις στάσεις. Όταν, δε, “το Κράτος επανέλθει” και το κάνει αυτό με την γνώριμη αγαρμποσύνη του και αστυνομική στάση και επικοινωνία, να κι ο τελευταίος και πιο επίφοβος σπινθήρας ανάφλεξης.
