Της Μαρίας Καμάνη από την Κυριακάτικη Kontra news
Είναι γνωστό ότι ένας λαβύρινθος μπορεί να κρύβει πολλά από έναν Μινώταυρο με σώμα ανθρώπου, κεφάλι και ουρά ταύρου, μέχρι έναν Θησέα που κρατά στα χέρια του ένα κουβάρι κλωστή. Κάπως έτσι σαν τον Θησέα και οι άνθρωποι, προσπαθούν να επιβιώσουν από τον Μινώταυρο που λέγεται καπιταλισμός και εγκλωβίζονται σε ένα λαβύρινθο που λέγεται Ευρώπη.
Ένας συνεχής αγώνας δρόμου επιβίωσης για τους απλούς εργαζόμενους και το τέλειο οικονομικό σύστημα για αυτούς που έχουν το κεφάλαιο. Όλα τα προϊόντα έχουν μια αξία, άραγε πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή; Η απάντηση είναι «εξαρτάται».
Όλους, από την αρχή ακόμα της ζωής μας από την παιδική ηλικία μέχρι το σχολείο και μετέπειτα το πανεπιστήμιο και την ενήλικη ζωή, το σύστημα μας προετοιμάζει, μας φυτεύει μέσα στο μυαλό μας έναν κύριο σκοπό, να γίνουμε κάτι που να έχει αξία. Και η αξία μας προσδιορίζεται όχι από αυτά που κάνουμε και μας κάνουν χαρούμενους, αλλά από το κέρδος που βγάζουμε.
Όσα περισσότερα χρήματα βγάζεις, τόσο πιο σωστός και επιτυχημένος είσαι. Ενας αγώνας επιβίωσης, να βγάλεις όσα περισσότερα μπορείς, άπειρες ώρες εργασίας, ένα μόνιμο άγχος, λες και η ζωή μας έχει αξία μόνο αν έχουμε χρήματα. Και έτσι ακριβώς είναι, είμαστε ένα προϊόν που η αξία του προσδιορίζεται ανάλογα με την απόδοση και το κέρδος. Αν δεν βγάζεις κέρδος, δεν είσαι τίποτα, η αξία σου είναι μηδενική.
Χωρίς ίσως να το καταλάβουμε, τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ να δημιουργήσουμε υλικά αγαθά. Κάποιοι τα καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία ενώ κάποιοι άλλοι ζουν με τα ελάχιστα και αγωνίζονται σκληρά για ένα μεροκάματο που πολλές φορές το πληρώνουν με την ζωή τους. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Πιο συγκεκριμένα ο άνθρωπος γίνεται δούλος του συστήματος χωρίς καν να το καταλάβει, αλλοιώνεται σταδιακά. Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτεί, υπακούει, ακολουθεί το ρεύμα σαν άβουλο ον, γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του δεν προλαβαίνει να οξύνει την κριτική του σκέψη, απλά ζει παθητικά.
Και από την άλλη έχουμε μια Ευρώπη που έχει χάσει την ταυτότητά της εδώ και πολλά χρόνια. Πού πήγε άραγε ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός; Οι Διαφωτιστές πρέσβευαν τον ορθολογισμό και την πίστη στην πρόοδο, αξιώνοντας αλλαγές σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δράσης, στους πολιτικοκοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία, την εκπαίδευση και τη θρησκεία. Τάχθηκαν υπέρ της ατομικής ελευθερίας και ενάντια στην τυραννική διακυβέρνηση και την καταπίεση που ασκούσε η Εκκλησία. Η Ευρώπη πια «τρώει τα παιδιά της» και η αλληλεγγύη αποτελεί άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιο της ενώ το μόνο που υπάρχει έντονα είναι αριθμοί. Οι λαοί έγιναν αριθμοί, μετρώνται όλα με βάση το χρήμα και το «πνεύμα» πήγε περίπατο.
Πού πήγαν τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Με άλλα λόγια ο λαβύρινθος είναι τόσο απροσπέλαστος που δεν μπορείς καν να πλησιάσεις και ο Μινώταυρος στο τέλος όχι μόνο δεν πεθαίνει, αλλά τρώει με μεγάλη ευχαρίστηση και όρεξη τον Θησέα και κάθε Θησέα.
* Ηθοποιός
