Όπως και στη ζωή, έτσι και στην πολιτική όταν έχει κάποιος αποφασίσει να καλύψει ένα ψέμα, διατρέχει έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο: όχι απλώς να χρειαστεί πολλαπλάσια ψέματα για να καλύψει το αρχικό ψέμα, αλλά να πρέπει, προϊόντος του χρόνου, να αμφισβητήσει ακόμη και την κοινή λογική. Πράγμα που, στα μάτια των διαθετόντων την κοινή λογική πολιτών, τον καθιστά γραφικό -αν όχι γελοίο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως όλα δείχνουν, είχε αποφασίσει από την πρώτη στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι η υπ’ αυτόν ΕΥΠ παρακολουθούσε τον Νίκο Ανδρουλάκη όταν διεκδικούσε τον προεδρικό θώκο του ΠΑΣΟΚ, ότι δε θα παραδεχόταν τίποτα που να εμπλέξει τον ίδιο στο κάδρο. «Θυσίασε» τον ανιψιό του και εξ απορρήτων του πληρώνοντας βαρύ κόστος –«δεν λειτουργεί τίποτα στην κυβέρνηση αν δεν το «τρέξει» ο Γρηγόρης» (σ.σ. Δημητριάδης) έλεγαν επί 3 χρόνια οι μύστες του κυβερνητικούρεπορτάζ- και απέπεμψε και τον εκλεκτό του, για χάρη του οποίου είχε τροποποιήσει τον νόμο, ώστε να μπορεί να πληροί τα κριτήρια και τα τυπικά προσόντα.
Μετά, η μία σύμπτωση διαδεχόταν την άλλη και πλέον, η εικόνα ενός πρωθυπουργού που πέφτει από τα σύννεφα δεν πείθει ούτε μικρά παιδιά. Ο έτερος εξ απορρήτων του προσπαθούσε να βρει τον κ. Ανδρουλάκη για να τον ενημερώσει αλλά μετά… είπε ότι δεν ήξερε για ποιο πράγμα θα τον ενημέρωνε, ενώ η αλληλουχία των αποπειρών παρακολούθησης μεταξύ της «νόμιμης επισύνδεσης» της ΕΥΠ και του λογισμικού Predator ήταν τόσο… σατανική, που οι πολλές συμπτώσεις δεν ήταν πλέον συμπτώσεις.
Εν πάση περιπτώσει, έως προχθές, από την κυβέρνηση προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ακόμη κι αν απέκλεισαν όλους τους βασικούς μάρτυρες από την εξεταστική επιτροπή, θέλουν ναχυθεί άπλετο φως και πως έχει εφεξής αναλάβει η Δικαιοσύνη για τα περαιτέρω. Όμως, από το ένα ψέμα στο άλλο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει φτάσει στο σημείο που αμφισβητεί πλέον και την κοινή λογική. Γιατί, μόνο αυτό μπορεί να δείχνει η αποστροφή του λόγου του για το σκάνδαλο στην κυριακάτικη έκδοση των Times. «Αν κάποιος – είπε – ήθελε να βάλει μια σφήνα μεταξύ εμού και του ΠΑΣΟΚ, που αποτελούν πιθανούς συνεργάτες σε έναν συνασπισμό, σίγουρα το έχει επιτύχει». Με άλλα λόγια, παρουσίασε τον εκλεκτό του, Παναγιώτη Κοντολέοντα, αλλά και τον ανιψιό του, Γρηγόρη Δημητριάδη, ως εκείνους που προσπάθησαν -και πέτυχαν, όπως προκύπτει από την πραγματικότητα…- να… προβοκάρουν τις σχέσεις της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και να τινάξουν στον αέρα τον μόνο δυνητικό διαθέσιμο σύμμαχο που θα μπορούσε να διασφαλίσει «κυβερνησιμότητα» στη ΝΔ σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας και στις δεύτερες κάλπες.
Οι δύο στενότεροι συνεργάτες του πρωθυπουργού, δηλαδή, αποφάσισαν να κάνουν οι ίδιοι πολιτικό χαρακίρι και να πάρουν και τον Κυριάκο Μητσοτάκη μαζί τους. Εντάξει, ως εδώ. Εφεξής, τα επόμενα «επιχειρήματα» ας αναλάβει να τα γράψει ο Πιραντέλο.
