Οι εγχώριοι υποστηρικτές του κου. Μακρόν, πρόβαλαν την περίπτωσή του ως το σχεδόν αρχετυπικό παράδειγμα νικηφόρας στρατηγικής, που στηρίζεται στην «κατάληψη του Κέντρου».
Το ότι ο Γάλλος Πρόεδρος εμφανίστηκε ως «μετεωρίτης», χωρίς ιδεολογική ρίζα και πολιτική αναφορά, με σχηματισμούς που συγκροτούσε εκ των ενόντων, χωρίς το παραμικρό ιδεολογικό έρμα, κοινωνική αναφορά και πολιτικό υπόβαθρο, ουδόλως τους προβλημάτιζε.
Το ζητούμενο ήταν να περάσει το μήνυμα, με τις υπόρρητες συνεπαγωγές του, ως προς τα καθ’ ημάς. Ελα όμως που η πραγματικότητα εκδικείται. Η ήττα του κου. Μακρόν (διότι για ήττα μιλάει όλος ο γαλλικός Τύπος κι ας ήρθε πρώτος…) αποτελεί ήττα του ψευδεπίγραφου Κέντρου.
Ψευδεπίγραφου γιατί, πίσω από την επίκληση ενός απροσδιόριστου «τοπόσημου» επιχειρεί να καλύψει μια συγκεκριμένη αντίληψη και μια απολύτως προσδιορισμένη πολιτική, που, αν μη τι άλλο, αγνοεί τα συμφέροντα και τις ανάγκες των πολλών.
Οι Γάλλοι πολίτες το εξέφρασαν με τον χαρακτηρισμό του Γάλλου Προέδρου, ως ενός απόμακρου, αλαζόνα πολιτικού, που δεν έχει καμιά συνάφεια και κανενός είδους βαθύτερη επικοινωνία, με τον απλό Γάλλο πολίτη.
Το 2017, ψηφίστηκε ως Πρόεδρος της Γαλλίας, χωρίς κόμμα επί της ουσίας, ως εκφραστής της «γοητείας» του άγνωστου και του καινούργιου. Τον περασμένο Απρίλιο ως «αναγκαίο κακό» για να μην προκύψει η κα. Λεπέν, που δε θεωρείται ακόμη αποδεκτή, για το Ελυζέ.
Ως εδώ όμως ήταν η συγκαταβατική ανοχή. Τώρα, με την ψήφο τους στις βουλευτικές εκλογές, όπου δεν κρίνεται η άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, του αρνούνται την απαίτηση να είναι παντοκράτορας, να κυβερνά ανεξέλεγκτα.
Την ίδια στιγμή δε, που του αρνούνται την αυτοδυναμία, δεν ενισχύουν μόνο την ποικιλόχρωμη αριστερά, που αναδεικνύεται σε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά προσφέρουν ένα μοναδικό ανέλπιστο θρίαμβο στην κα. Λεπέν, εξαπλασιάζοντας τις έδρες της, σε συνθήκες πλειοψηφικού.
Ισως αυτή η εκλογική επίδοση της κας. Λεπέν, καθώς για τον κο. Μελανσόν είχε προεξοφληθεί, να αποτελεί τη μεγαλύτερη έκπληξη, την έκπληξη μέσα στην έκπληξη, από τον προχθεσινό β’ γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών.
Που καταρρίπτει τις παραμυθίες περί του δήθεν «πανίσχυρου κέντρου» που προσφέρει σίγουρες νίκες και εγγυάται τη μακροημέρευση όποιου ομνύει στο όνομά του.
Χρειάζεται και η πολιτική, αγαπητοί μου…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
