Να ξεκινΗσουμε καταθέτοντας την άποψη ότι ο “εύκολος” αντιΓερμανισμός, που συχνά έχει βγει στην επιφάνεια τα χρόνια των Μνημονίων καθώς βολεύει να έχουμε κι εμείς έναν “κακό” (όπως βόλεψε τις Γερμανικές ηγεσίες, τον Τύπο αλλά και την κοινή γνώμη τους να έχουν ένα “μαύρο πρόβατο”), δεν έχει νόημα. Το πολύ-πολύ να εκτονώνει στην αίσθηση αδικίας όπως προκύπτει από την αντίληψη ακραίας πίεσης που δέχθηκαν οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Μαζί και με την συνειδητοποίηση ότι η πολιτική μας τάξη με τους κλαυθμηρισμούς του τύπου “εμείς δεν φταίμε, εκείνοι (οι Τροϊκανοί, το ΔΝΤ, οι Βρυξέλλες, κυρίως όμως οι Γερμανοί, ο Σώϋμπλε) μας υποχρεώνουν να κάνουμε όσα σας καταπιέζουν” εκεί οδηγεί την συζήτηση, έτσι αποζητά την απαλλαγή από την ευθύνη, δειχνοντας προς Βερολίνο.
Όμως, να, οι τελευταίες εξελίξεις στο δίδυμο πύρινο μέτωπο αφενός της αξιολόγησης/review που μια παγώνει και μια ξεπαγώνει (με την σύστοιχη συζήτηση για την ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους να πηγαινοέρχεται σαν γιο-γιο) και αφετέρου του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού (που ήδη “καταφέραμε” να παρασύρει το καθεστώς του Αιγαίου…), μας φέρνουν στην δυσάρεστη συνειδητοποίηση ότι η Ελλάδα του 2016 και οι περιπέτειες που έχει μπροστά της κοντεύει να γίνει το σκηνικό μπροστά στο οποίο θα παιχτεί το έργο των Γερμανικών εκλογών του 2017. Για όσους αρέσκονται στις λεπτομέρειες, η κανονική περίοδος διεξαγωγής τους είναι μεταξύ 27 Αυγούστου και 22 Οκτωβρίου του 2017….
Ήδη, βέβαια, σε λίγες εβδομάδες έχουμε τις τριπλές εκλογές στα κρατίδια της Σαξωνίας (άλλοτε Ανατολική Γερμανία με πρωτεύουσα το Μαγδεμβούργο) και Βάδης-Βυρτεμβέργης καθώς και της Ρηνανίας-Παλατινάτου (στο πρώτο έχουμε την Στουτγάρδη, την Χαϊδελβέργη, την Καρλσρούη, στο δεύτερο το Ντίσελντορφ, την Κολωνία, την άλλοτε πρωτεύουσα Βόννη). Όπου οι AfD – η αντιΕυρωπαϊκή Alternative fuer Deutschland – “απειλούν” να αποκτήσουν όχι απλώς διψήφιο ποσοστό αλλά, ιδιαίτερα στην Σαξωνία, κυρίαρχο ρόλο. Οπότε; Οπότε οποιαδήποτε “πολιτισμένη” προσχώρηση στην αντιμεταναστευτική υστερία – και αναζήτηση “μαύρου προβάτου” και αναφορά σε κλείσιμο συνόρων/αναστολή Σένγκεν/ αναζήτηση “λύσης” μέσω Άγκυρας – βγάζει νόημα, ακόμη και για την Άνγκελα Μέρκελ.
Όμως το αληθινά δυσάρεστο θα παιχτεί, ίσως μάλιστα να παίζεται ήδη, με τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017. Πώς αυτό; Οι Γερμανοί έχουν τον κανόνα – Γερμανοί είναι, βλέπετε! -, πολύν καιρό πριν ξεκινήσει κυρίως προεκλογική τους εκστρατεία, τα μεγάλα τουλάχιστον κόμματα, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες, να έχουν αναδείξει εκείνον (ή: εκείνην) που θα προσέλθει διεκδικητής της πρωθυπουργίας. Τον (ή: την) Kanzlerkandidat. Η σκληρή γραμμή Σώϋμπλε στα δικά μας μνημονιακά – του αιώνιου αντιζήλου/χαμένου ως προς την Ανγκελα Μέρκελ – αυτό είχε ως αρκετά διαφανή στόχο: να προσέλθει υποψήφιος αντικαταστάτης της στην Καγκελλαρία, με τον ρόλο του τευτονικά άτεκτου, αλλά και του προστάτη του Γερμανού φορολογούμενου. (Θυμηθείτε κι εκείνον τον ανεκδιήγητο Φιλιπ Ρέσλερ, των Φιλελευθέρων/FDP, το 2011 στο Μνημόνιο-1 “μας”…). Τώρα όμως, η ανάδειξη της “λύσης ΝΑΤΟ” για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό στο Αιγαίο, μετά την Συμφωνία Μέρκελ-Νταβούτογλου, και μάλιστα με Γερμανική ηγεσία στην ΝΑΤΟϊκή αρμάδα, φέρνει μπροστά-μπροστά στην διεκδίκηση του προσκηνίου στους Χριστιανοδημοκράτες την υπουργό Αμύνης – άλλοτε Κοινωνικών Υπηρεσιών/Οικογένειας-Νεότητας, με παρατσούκλι “η κοινωνική συνείδηση της CDU!” – Ούρσουλα φον ντερ Λάϋεν. Κάτι σαν άμυνα/εκδίκηση της Μέρκελ απέναντι στον Σώϋμπλε, δηλαδή! “Και οι Σοσιαλδημοκράτες/SPD;” θα ρωτήσετε. Αυτούς ο Kanzlerkandidat μάλλον θα είναι ο και νυν ηγέτης τους Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, που δεν έχει “πολυπαίξει” το Ελληνικό ζήτημα: όμως οι SPD βρίσκονται σταθερά πίσω στις δημοσκοπήσεις.
Να, σε τι μπορεί να χρησιμεύει η Ελλάδα του 2016…
