Το νέο σκηνικό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις δεν αναδεικνύει ως νέο στοιχείο μόνο την προϊούσα με γοργούς ρυθμούς φθορά της κυβέρνησης, αλλά και την ανοδική πορεία του Κινήματος Αλλαγής. Μάλιστα, ειδικά για όσους εδώ και καιρό «στήνουν» σκηνικό «ανατροπής» στον χώρο της Κεντροαριστεράς –ένα σενάριο που άρχισε να γράφεται και να «ζυμώνεται» δημοσίως πριν καν αναδειχθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ- τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα φαίνεται να λειτουργούν ως «δικαίωση» των ισχυρισμών και των προβλέψεών τους.
Βεβαίως, στην πολιτική ο αγώνας είναι μαραθώνιος και όχι κατοστάρι –πολλώ δε μάλλον που, βάσει τουλάχιστον της κοινής πολιτικής λογικής, εκλογές στον ορίζοντα δεν αχνοφαίνονται. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά πρόωρο να κάνει κανείς προβλέψεις για τον Νίκο Ανδρουλάκη και για την τελική δυναμική που θα αναπτύξει στον δρόμο προς τις κάλπες το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, εξάλλου, δεν έδωσε καν το στίγμα των προθέσεών του και αυτονοήτως διεκδικεί να κριθεί από την κοινωνία αφού θα έχει ξεδιπλώσει τον σχεδιασμό του, θα έχει αναδιατάξει την ηγετική ομάδα του κόμματος κατά τις δικές του προτεραιότητες και θα έχει δοκιμαστεί στις επόμενες δύσκολες προκλήσεις –όποιες κι αν είναι αυτές. Καίτοι, λοιπόν, είναι πρόωρο για συμπεράσματα και για «προφητείες» του τύπου «ανατρέπονται οι συσχετισμοί στην Κεντροαριστερά», προφανώς υπάρχει ένα άτυπο μπρα ντε φερ μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του Κινήματος Αλλαγής.
Βεβαίως, το γεγονός ότι αυτό το μπρα ντε φερ δεν διεξάγεται σε ουδέτερο πολιτικό χρόνο, αλλά σε μία συγκυρία που η φθορά της κυβέρνησης τείνει να γίνει ραγδαία και η εμπιστοσύνη των πολιτών στον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει καταρρακωθεί, δείχνει ότι κατά κύριο λόγο, ο διαγκωνισμός μεταξύ της Χαριλάου Τρικούπη και της Κουμουνδούρου δε θα αφορά τόσο σε ψηφοφόρους που βρίσκονται ήδη στον κεντρώο χώρο, αλλά σε πολίτες που «απεγκλωβίζονται» -για να θυμηθούμε μία παλιά κομμουνιστική ορολογία- από την ΝΔ εξαιτίας της απογοήτευσης για τις επιδόσεις της κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, το πολιτικό περιβάλλον είναι τέτοιο, ώστε το διακύβευμα για το ΚΙΝΑΛ δεν είναι να «επαναπατρίσει» ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως, αντιστοίχως, και για τον ΣΥΡΙΖΑ η μεγάλη πρόκληση δεν είναι να περιφρουρήσει τον χώρο του και να «κορφολογήσει» από το Κίνημα Αλλαγής. Η κοινή πρόκληση για αμφότερα τα κόμματα του προοδευτικού χώρου είναι ποιος θα καταφέρει να προσελκύσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τους απογοητευμένους ψηφοφόρους που δηλώνουν «κοψοχέρηδες» και δεν θέλουν να ψηφίσουν ξανά ΝΔ.
Εξάλλου, πολλοί εξ αυτών προέρχονται από τον προοδευτικό χώρο, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης φρόντιζε πάντα να έχει ένα θετικό προς τον κεντρώο χώρο προφίλ, ώστε να διασφαλίζει την ροή ψήφων από κεντρώους και κεντροαριστερούς πολίτες. Κάθε κόμμα, λοιπόν, έχει τα δικά του πλεονεκτήματα για να προσελκύσει πολίτες που προέρχονται από το Κέντρο αλλά είχαν ψηφίσει ΝΔ το 2019. Το ΚΙΝΑΛ, για παράδειγμα, μπορεί να ποντάρει στο λεγόμενο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο. Πολλοί πρώην ψηφόφοροι του ΠΑΣΟΚ και άλλοι κεντροαριστεροί είχαν ψηφίσει «κατευθείαν Μητσοτάκη» με το σκεπτικό «να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ», αφού η καλλιέργεια του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου ήταν στρατηγική επιλογή –και επιτυχία- της ΝΔ και των επιχειρηματικών και μιντιακών παραγόντων που την στηρίζουν. Ως εκ τούτου, στο μέτρο που αυτοί οι πολίτες παραμένουν αντι-ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που απογοητεύονται μπορούν πολύ ευκολότερα να στραφούν προς το ΠΑΣΟΚ –εξάλλου, ήταν το παλιό τους κόμμα…
Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας έχει τα δικά του πλεονεκτήματα: μια ζωή, υπήρχε μία κρίσιμη μάζα «μετακινούμενων ψηφοφόρων» που ήταν εκείνοι που επισφράγιζαν τις πολιτικές εξελίξεις. Πρόκειται για ψηφοφόρους που παλιότερα ο Γιάννης Λούλης είχε «τυποποιήσει» ως «μεσαίο χώρο» και οι οποίοι μετακινούνται από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο, αναλόγως με το αν εγκρίνουν ή όχι την κυβερνητική πολιτική ή αν πείθονται από τις υποσχέσεις του διεκδικητή της εξουσίας. Πολλοί εξ αυτών είναι μικροαστοί, ανήκουν στις λαϊκές τάξεις, ψηφίζουν με βάση την τσέπη τους και όχι με βάση αρχές και αξίες αποκομμένες από την καθημερινότητά τους, ενώ έχουν τη συνήθεια να θέλουν η ψήφος τους να «βγάζει κυβέρνηση».
Γι’ αυτό και στο τέλος πάνε πάντα με τον νικητή, καθώς αυτή η κατηγορία ψηφοφόρων αποτελεί… αυτοεκπληρούμενη προφητεία: μετακινούμενοι στις δημοσκοπήσεις συντελούν στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και μετά, όταν αυτοί αλλάξουν, συντάσσονται πάντα με τον θεωρούμενο ως αδιαφιλονίκητο νικητή –γι’ αυτό, άλλωστε και το μόνο μέγεθος στις δημοσκοπήσεις που δεν πέφτει ποτέ έξω είναι η παράσταση νίκης. Όπως και να έχει, και οι απογοητευμένοι πρώην ΠΑΣΟΚοι και οι απογοητευμένοι του «μεσαίου χώρου» δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και άρα, το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο και κλίμα τους αφορά και τους επηρεάζει. Για τον λόγο, άλλωστε, αυτό, κάθε φορά που η Κουμουνδούρου και διάφορα στελέχη της δίνουν «τροφή» για τη δημιουργία αυτού του αντι-ΣΥΡΙΖΑ κλίματος, δεν κρατούν μόνο καθηλωμένα τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις μετρήσεις, αλλά ταυτόχρονα ρίχνουν νερό στον μύλο του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη.
