Ολική επαναφορά

 
Ο Οκτώβρης του 1981 εκτός από τη «μεγάλη αλλαγή» με «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και το λαό στην εξουσία» σήμανε και την ολική επαναφορά για τον Κώστα Σημίτη. 

Η κάλυψη του κενού, στο υπουργείο Γεωργίας, μετά τις καραμπόλες που περιγράψαμε, κατέληξε στον «ξεχασμένο» μετέπειτα πρωθυπουργό. Εκείνη η παλιά αφίσα, που παρ’ ολίγο να τον καταστρέψει πολιτικά, τώρα του άνοιξε το δρόμο, για τη συμμετοχή στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Λέγεται πως η σχετική πρόταση έγινε από τον αείμνηστο Αντώνη Λιβάνη. Το σίγουρο είναι πως μέτρησε αυτή ακριβώς η ευρωπαϊκή παιδεία και κατάφαση στο ευρωπαϊκό φεντεραλιστικό ιδεώδες, που υποδήλωνε το περιεχόμενο της περίφημης αφίσας, που κρίθηκαν αναγκαία στη νέα κυβερνητική φάση, όπου το ΠΑΣΟΚ καλούνταν, ως εξουσία πλέον, να διαχειριστεί την τετελεσμένη πραγματικότητα, της ένταξης μας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Το υπουργείο της οδού Αχαρνών δεν ήταν βέβαια και το πιο λαμπερό, ούτε εκ των πρώτων στην ιεραρχία του υπουργικού συμβουλίου, αλλά, λόγω της κοινής γεωργικής πολιτικής, της γνωστής ως ΚΑΠ, αλλά και του πολυάριθμου, τότε, αγροτικού πληθυσμού, αποκτούσε ιδιάζουσα σημασία, σε αυτή τη δύσκολη άσκηση.

Είναι αλήθεια πως, τουλάχιστον σ’ αυτό το πεδίο, υπήρξε θετικό πρόσημο στην υπουργική του θητεία. Ετσι άνοιξε ο δρόμος για την επάνοδό του και στην κομματική «αγκαλιά», κατ’ αρχήν μέσω της συμμετοχής του στα ψηφοδέλτια του Κινήματος, στις εκλογές του 1985, που διεξήχθησαν, για πρώτη και τελευταία φορά, με λίστα. Μετά τις εκλογές, ήρθαν τα καλύτερα. Η διαπίστωση ενός υπολανθάνοντος δημοσιονομικού εκτροχιασμού, με τα τότε δεδομένα, δηλαδή την επικίνδυνη μείωση των αποθεματικών στην Τράπεζα Ελλάδας, υποχρέωσε τον Ανδρέα Παπανδρέου σε μία δραματική στροφή, που άγγιζε και τον σκληρό πυρήνα των ιδεολογικών αρχών του Κινήματος.

Ετσι κρίθηκε, σ’ εκείνη τη φάση, να αναλάβει το κρίσιμο υπουργείο, για την εφαρμογή του λεγόμενου «σταθεροποιητικού προγράμματος», δηλαδή προγράμματος λιτότητας, που είχε ήδη εξαγγελθεί από τον πρωθυπουργό, δηλαδή το τότε υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (σημερινό υπουργείο Οικονομικών) ο μέχρι τότε υπουργός Γεωργίας. 

Η διαχείριση όμως μίας τόσο δύσκολης πολιτικής, που, επαναλαμβάνουμε, άγγιζε τα όρια ιδεολογικής αντοχής, εξ ου και οι έντονες αντιδράσεις και η διάσπαση εντέλει στον ισχυρό συνδικαλιστικό τομέα του Κινήματος, έφερε τη δεύτερη σύγκρουση.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εξ αρχής εξαγγείλει, αντιμετωπίζοντας και τις εκ των έσω πιέσεις, τη διετή διάρκεια του «σταθεροποιητικού» προγράμματος. Μία θέση με την οποία συμφωνούσε και ο τότε υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Τσοβόλας. Ο Κώστας Σημίτης φαινόταν να προκρίνει μεγαλύτερη διάρκεια, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές.