Τα φώτα προχθές ήταν στραμμένα στην υπουργό Πολιτισμού, καθώς ήταν η πρώτη φορά που μίλησε μετά την προφυλάκιση Λιγνάδη, αλλά και μετά την διεξαγωγή της σχετικής συζήτησης στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για την υπόθεση Λιγνάδη και την «ποιότητα του πολιτικού λόγου».
Εξάλλου, αυτή η συζήτηση ήταν που εγκαινίασε μία πολιτικά πρωτοφανή κατάσταση στην χώρα, καθώς οι πολιτικοί αρχηγοί επί μισή μέρα συγκρούονταν για την διαχείριση μίας υπόθεσης και η αρμόδια υπουργός δεν πήρε μία φορά τον λόγο, έστω «επί προσωπικού», για να δώσει την δική της των πραγμάτων εκδοχή. Αντιθέτως, υπακούοντας προφανώς στις οδηγίες των επικοινωνιολόγων του Μαξίμου, η ίδια ήταν απούσα προκειμένου να μην απαθανατιστεί, ούσα ο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης, πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα κυβερνητικά έδρανα.
Προχθές, πάντως, η κ. Μενδώνη εμφανίστηκε στη Βουλή. Και τα πολιτικά παράδοξα συνεχίστηκαν: η υπουργός Πολιτισμού παραδέχθηκε πως ήταν «επικοινωνιακό λάθος» το να αποκαλέσει «επικίνδυνο άνθρωπο» τον Δημήτρη Λιγνάδη, προσβάλλοντας βάναυσα το τεκμήριο αθωότητας που έχει ο παραιτηθείς καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού. Και ενώ αυτό από μόνο του θα ήταν επαρκής λόγος παραίτησης μίας υπουργού, στην καθ’ ημάς Μπανανία η υπουργός το «βάφτισε» ως «επικοινωνιακό λάθος» και «καθάρισε».
Επίσης, ενώ η ίδια μας είχε ενημερώσει ότι «γνώρισε τον Λιγνάδη τρεις ημέρες πριν τον διορίσει», στην εμφάνισή της στη Βουλή ανέλαβε την ευθύνη για τον διορισμό του, ισχυρίστηκε ότι αυτός ήταν δική της απόφαση –που βασίστηκε σε καλλιτεχνικά κριτήρια. Με άλλα λόγια, είπε ακριβώς τα αντίθετα σε σχέση με όσα ισχυριζόταν πριν μερικές ημέρες. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Και, βεβαίως, όπως τής επισήμανε και η «σκιώδης υπουργός» Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, Σία Αναγνωστοπούλου, ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς έστω μία «συγγνώμη» δεν υφίσταται. Όπως και δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη η αποκάλυψη ότι η ίδια η κ. Αναγνωστοπούλου είχε ενημερώσει την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, με τηλεφώνημά της, για τις φήμες και τις πληροφορίες περί τον Λιγνάδη –άρα, το επιχείρημα ότι στην κυβέρνηση «δεν γνώριζαν», προφανώς δεν στέκει.
Το περίεργο, όμως, και το πραγματικά πρωτοφανές είναι ότι ενώ καθέ πρόταση από τις ως άνω συνιστά από μόνη της και έναν ξεχωριστό λόγο παραίτησης της υπουργού, η ίδια και κεντρικά η κυβέρνηση αδιαφορούν για όλα τα πρωτοφανή και παράδοξα και απλώς ποντάρουν ότι το θέμα θα ξεχαστεί. Και αυτή η συμπεριφορά συνιστά και το μέτρο της πολιτικής (μη) ευαισθησίας τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
