Αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος ήταν μυθολογική φιγούρα θα ήταν ο Ιανός. Στο ένα πρόσωπο υπάρχει ο συναρπαστικός ρήτορας και χαρισματικός διανοούμενος. Στο άλλο ο πολιτικός της αποτυχίας σε όλα. Στη νεότητά του απέτυχε να διαβάσει τους αέρηδες της Μεταπολίτευσης και στράφηκε εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, για προσέλθει εθελουσίως στην αυλή του μετά από 15 χρόνια.
«Ήθελε να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ», λένε κάποιοι. Ο Παπανδρέου το είπε αλλιώς στον Τηλέμαχο Χυτήρη : «Ο Βαγγέλης θέλει να γίνει αρχηγός οποιουδήποτε κόμματος».
Απέτυχε να εμφανιστεί ως υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -στην ώρα του. Όταν πήρε τον τίτλο μαζί με τα σπασμένα του ΓΑΠ, πλήρωσε και τα δικά του και κατέληξε ατυχής ανάμνηση με το 4% στις εκλογές του 2015.
Στο τέλος απέτυχε και να παραμείνει στη Βουλή. Παρ ότι η απουσία του κοστίζει ακριβά στο Κοινοβούλιο: ουδείς άλλος – πλην των αρχηγών που παρακινούνται από τους «λοχίες» των κοινοβουλευτικών ομάδων- δεν αδειάζει το καφενείο όταν ανεβαίνει στο βήμα.
Από τη μια δεν είχε εμπιστοσύνη στους Θεσσαλονικείς ότι θα τον προτιμήσουν από τον Καστανίδη. Από την άλλη τον πρόδωσε η προσδοκία του πρώτα από τη Φώφη και μετά από τον Κυριάκο, ότι θα τον εγκαταστήσουν στο εκλογικό ρετιρέ των κομμάτων τους. Ειδικά από το μυαλό του Μητσοτάκη δεν πέρασε ούτε στιγμή η ιδέα να τον βάλει στην κυβέρνησή του – πόσο μάλλον στον εξώστη του υπουργείου Εξωτερικών. Όσο για το προεδρικό θεωρείο, προτίμησε μια πολλαπλά υποδεέστερη επιλογή.
Τζίφος. Στα 65 του ο Βενιζέλος μένει ανέστιος κομματικά. «Φταίει το ξερό μας το κεφάλι, ή ο Θεός που μας μισεί;»- θα έλεγε ο Βάρναλης. Φταίει το πολιτικό του αισθητήριο. Είτε πολύ ψηλό, κατά την αυτοαξιολόγησή του, είτε πολύ χαμηλό για άλλους, δεν παρακολούθησε ποτέ την οξυδέρκεια και τη ρητορική του-και αποτυγχάνει σε κάθε συγκυρία..
Άλλοι το λένε απλώς αλαζονεία. Αυτή η ιδιαίτερη αυτοεκτίμηση του πεπρωμένου του ,που τον έκανε να δηλώνει «έχω εγώ ανάγκη να είμαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;» ή «δεν έβαλα τα προσόντα μου στον τόκο». Ακόμη και ως προβεβλημένος συνταγματολόγος πλησίασε το 2011 την εκτροπή, όταν ανήγγειλε την ακύρωση του δημοψηφίσματος ερήμην του εκλεγμένου Πρωθυπουργού που το προκήρυξε.
Έφτασε σε κορύφωση μεγαλείου όταν έλεγε ότι με το PSI εξοικονόμησε στη χώρα- σε βάθος χρόνου- 1,3 τρισ. ευρώ! Ως υπουργός Οικονομικών δυο κυβερνήσεων που δεν είχαν Πρωθυπουργό: αυτής που το συμφώνησε και αυτής που το υλοποίησε.
Η αλήθεια είναι ότι η «ευχή» του μέντορά του Δημήτρη Τσάτσου «θα είναι τυχερή η Ελλάδα αν την κυβερνήσει ο Βενιζέλος» δεν δικαιώθηκε ποτέ. Την μισοκυβέρνησε και ακόμη το πληρώνει. Η Ελλάδα. Ο ίδιος όμως συνεχίζει την μαγική – λόγω της ευφράδειας του- τελετουργία να περνάει στο λαιμό του τη θηλιά.
Στην τελευταία εμφάνισή του- σε θολό τοπίο για τον ίδιο – αφού σνομπάρισε τη δήμιό του –«δεν παρακολουθώ τα θέματα του ΚΙΝΑΛ»- για αποδείξει στη συνέχεια ότι δεν χάνει εμφάνισή της, έβαλε τον εαυτό του στο θρόνο της απελπισίας, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος…
Εγώ βέβαια κινούμαι τώρα, όπως ξέρετε, σε μία σφαίρα την οποία θα ονόμαζα μεταπολιτική, δεν ασχολούμαι με την τρέχουσα πολιτική, ούτε με τα κόμματα. Ούτε κι αυτά μαζί του εδώ που τα λέμε. Δεν ασχολείται, αλλά «εάν ο τόπος έχει ανάγκη» …ξέρει <που θα τον βρει». Ο τόπος. Μια ακόμη δήλωση μεγαλείου. Αλλά κάτι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα λέει ότι πάλι θα αποτύχει. Μπορείς να σώσεις μια χώρα. Αλλά κάποιοι πρέπει να στο αναθέσουν…
