Της Ελένης Τσερεζόλε
Μετά από την επιδρομή της κυβέρνησης στη στέγη των πολιτών, στο στόχαστρο μπαίνει τώρα η εργασία, μέσα από την αντικατάσταση του εμβληματικού νόμου 1264/82, των πρώτων ετών διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Σε μία περίοδο μεγάλης αστάθειας και αβεβαιότητας εξαιτίας της πανδημίας, του Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε να εγκρίνει νέο εργασιακό νόμο, που φέρνει τα πάνω κάτω σε βάρος των εργαζομένων, καθώς καταργεί σημαντικές κατακτήσεις τους, πλήττοντας το ήδη αποδεκατισμένο πλαίσιο προστασίας της εργασίας!
Καθιέρωση των απλήρωτων υπερωριών (πάγιο αίτημα του ΣΕΒ), του 10ωρου εργασίας, αύξηση των επιτρεπόμενων υπερωριών, επαναφορά του lockdown, επέκταση της κατάργησης της αργίας της Κυριακής, διευκολύνοντας την απεργοσπασία, επιβάλλοντας την ίδια στιγμή την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού. Πρόκειται για ένα ακραιφνώς ιδεοληπτικό και ιδεολογικό νομοσχέδιο, που ο ίδιος ο υπουργός (κατ’ όνομα) Εργασίας, κ. Βρούτσης χαρακτήρισε «κοινωνικά και οικονομικά φιλελεύθερο», που στοχεύει στην προσέλκυση επενδύσεων.
Σε θέση μάχης μπήκε αμέσως η Αντιπολίτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ–Προοδευτική Συμμαχία και το ΚΚΕ να αναδεικνύουν αμέσως την πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά επικίνδυνο χαρακτήρα του νέου νόμου.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ–Προοδευτική Συμμαχία έκανε λόγο για «εργασιακό οδοστρωτήρα» και για «επίθεση στους εργαζομένους» που είναι «συνδυασμένη και πολυμέτωπη, αφενός στο ωράριο, στις αμοιβές και στα δικαιώματά τους και, αφετέρου, στην υπονόμευση της συνδικαλιστικής τους έκφρασης και του ΣΕΠΕ». Από την πλευρά του το ΚΚΕ αναφέρθηκε σε «νομοθετικό έκτρωμα της κυβέρνησης» που φέρνει τις «ανατροπές του αιώνα».
Ένα νομοσχέδιο που έρχεται πραγματικά από εποχές σκοταδισμού, σηματοδοτώντας την εργασιακή και κοινωνική οπισθοδρόμηση μιας ανελέητης εξουσίας που πλέον δείχνει απροκάλυπτα το πρόσωπό της, εκμεταλλευόμενη μάλιστα τη δύσκολη συγκυρία της πανδημίας, για να αποφύγει ή να ελαχιστοποιήσει τις αυτονόητες αντιδράσεις στο τερατούργημά της. Αντεργατική, ανηλεής, σκοταδιστική: το πρόσωπο της νεοδεξιάς στον τόπο μας.
