Έστω και με χαρακτηριστική καθυστέρηση, η κυβέρνηση φαίνεται να διεκδικεί πλέον να ανοίξει στα σοβαρά η συζήτηση επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία, μετά την προκλητική απόφαση μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τέμενος.
Βεβαίως, είπαμε: η κινητοποίηση της ελληνικής διπλωματίας και προσωπικά του πρωθυπουργού ήρθε πολύ αργά, αφού –πέραν των άλλων σκοπιμοτήτων του- η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί είναι ένας κρίκος μόνο σε μία μακρά αλυσίδα προκλήσεων και αναβάθμισης της τουρκικής επιθετικής συμπεριφοράς σε βάρος της χώρας μας. Αλλά ας μην είμαστε μίζεροι: είναι, εξάλλου, γνωστό: κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η κυβέρνηση φαίνεται να διεκδικεί τις κυρώσεις, ενώ στην όλη διαδικασία μετέχει, δια των επαφών με ανώτατους κοινοτικούς αξιωματούχους και με Ευρωπαίους ομολόγους του, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Βεβαίως, η συζήτηση για κυρώσεις στην Τουρκία μόνο εύκολη δεν είναι. Και, ταυτοχρόνως, ενέχει ρίσκο: γιατί αν η ίδια η Άγκυρα δει ότι η Αθήνα ενεργοποιεί όλα τα διπλωματικά της «όπλα» και δεν καταφέρνει τίποτα, τότε απλώς θα αποθρασυνθεί.
Σε απλά ελληνικά, επειδή ακριβώς στην Ευρώπη επικρατούν αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικά και εθνικά συμφέροντα και δεν υπάρχουν πολλοί «πρόθυμοι» να συγκρουστούν στα σοβαρά με την Τουρκία, η Ελλάδα είναι «καταδικασμένη» να πετύχει: αν δεν το κάνει, τότε ο γείτονας θα καταλάβει ότι η χώρα μας απλώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Θα έχει, μ’ άλλα λόγια, καταργηθεί στην πράξη η περίφημη ρητορική που θέλει για κάθε πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας τους Ευρωπαίους να διαβεβαιώνουν ότι «το θέμα είναι ευρωτουρκικό και όχι ελληνοτουρκικό». Αν αυτή τη φορά αυτό δεν φανεί στην πράξη και μείνουμε μόνο σε γενικόλογες ρητορικές καταδίκες, η Ελλάδα θα είναι επί της ουσίας μόνη της και ο Ερντογάν θα αισθάνεται ότι έχει «λυμένα» τα χέρια. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση καλά θα κάνει να εμπλακεί στην διαπραγμάτευση για τις κυρώσεις σαν να διαπραγματεύεται ένα ζήτημα «ζωής και θανάτου». Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
