Μπροστά στο ανθρωπιστικό δράμα στα σύνορα και απέναντι σε έναν Ερντογάν που “κάνει παιχνίδι” μη διστάζοντας να εργαλειοποιήσει χιλιάδες ξεριζωμένους ανθρώπους, προειδοποιώντας μάλιστα ότι “εκατομμύρια μετανάστες” θα φθάσουν στην Ευρώπη, τόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και η ΕΕ, μοιάζουν απλοί παρατηρητές. Ανίκανοι να αντιδράσουν στρατηγικά.
Ο Ερντογάν ελίσσεται, συστήνοντας και ανασυστήνοντας συμμαχίες, στη Συρία, την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, από τον Τραμπ μέχρι τον Πούτιν, χωρίς όμως κανείς, ποτέ, να τον θεωρεί δεδομένο ή προβλέψιμο, προς όφελος της στρατηγικής του – της εδραίωσης της περιφερειακής επιρροής του. Δυστυχώς απέναντί του έχει μια μικρή ως ολίγιστη Ευρωπαϊκή Ένωση, που όταν δεν τηρεί σιωπή ιχθύος, αναπαραγάγει κοινοτοπίες που δεν λύνουν καμία λύση. Λίγα λόγια “συμπαράστασης” και στην πράξη Πόντιοι Πιλάτοι. Υποκρισία και στο βάθος επικράτηση των εθνικών συμφερόντων.
Η δε κυβέρνηση Μητσοτάκη επί οκτώ μήνες επιδεικνύει ασύγγνωστη ελαφρότητα σε ένα θέμα που είχε εκμεταλλευτεί στο έπακρο προεκλογικά, με αποκλειστικό σκοπό να πλήξει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ως κυβέρνηση πλέον συνεχίζει να κάνει λάθη, διαρρηγνύοντας πχ τον κοινωνικό ιστό με τη χρήση των ΜΑΤ. Λάθη που μπορεί να στοιχίσουν πολύ ακριβά, όχι στη ΝΔ, αλλά στον τόπο.
Το προσφυγικό – μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας με την Τουρκία. Είναι ευρωπαϊκό ζήτημα που δεν λύνεται με κλείσιμο των συνόρων και λογικές των χωρών του Βίζεγκραντ. Η Ευρώπη, ας μη ξεχνάμε, κτίστηκε από τις μεταναστευτικές ροές. Για αυτό οφείλουν όλα τα κράτη – μέλη, σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής, να αναλάβουν τις ευθύνες τους για ένα θέμα που τα αφορά όλα. Μια εξέλιξη που πρέπει επιτέλους να διεκδικήσει σοβαρά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παύοντας να κλείνει το μάτι, με πολεμοχαρή ορολογία, στον εθνικισμό και την ξενοφοβία.
