Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το «κείμενο απολογισμού» που δόθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ότι μας αφορά, προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση το τμήμα που αφορούσε τα, κατά τους συγγραφείς, αίτια της τετραπλής ήττας, του περασμένου καλοκαιριού. Συγκρατούμε το σημείο όπου οι συγγραφείς, «βετεράνοι» του χώρου (Γιάννης Δραγασάκης, Αριστείδης Μπαλτάς, Θοδωρής Δρίτσας) αναγνωρίζουν την επικοινωνιακή υπεροπλία της ΝΔ, στην επιβολή της δικής της ατζέντας, σε πεδία όπως η εγκληματικότητα, το μεταναστευτικό-προσφυγικό, αλλά και τα εθνικά θέματα, με σημείο αιχμής τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Αναγνωρίζεται, για πρώτη νομίζουμε φορά, έστω με έμμεσο λόγο, η ύπαρξη των αδύνατων σημείων, στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, που μεταβλήθηκαν σε «μαύρες τρύπες», κατά την προεκλογική περίοδο. Μια δε και άρχισαν, δειλά-δειλά, να «κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη», θα συνιστούσε μια γενναία άσκηση αυτογνωσίας, αν αντιλαμβάνονταν ότι οι παραπάνω τομείς συνεχίζουν και σήμερα, να αποτελούν την «αχίλλειο πτέρνα» του κόμματος. Γιατί, αυτό που δε λένε καθαρά, για προφανείς λόγους, τα έμπειρα κομματικά στελέχη, είναι πως η ΝΔ επέβαλε προεκλογικά την ατζέντα της, στα εν λόγω πεδία, γιατί και ο αντίστοιχος προγραμματικός της λόγος ήταν σύμφωνος με τα «θέλω» της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.
Για τούτο άλλωστε, διατηρεί ακόμη την υπεροχή στα ίδια πεδία (για όσους θέλουν να βλέπουν την πραγματικότητα) παρά τις αστοχίες, τις ανακολουθίες, την αναντιστοιχία με τις προεκλογικές μεγαλαυχίες, αλλά και το «ναυάγιο» στο προσφυγικό-μεταναστευτικό. Θα διατηρεί δε αυτό το «απόθεμα», όσο η περίφημη «γείωση» του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνεται με όρους «κατήχησης» και όχι πραγματικής κατανόησης.
Γιατί και σήμερα ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, ή πολλών στελεχών του, μοιάζει να απευθύνεται σε μια άλλη κοινωνία, με άλλους όρους συγκρότησης, με άλλα βιώματα και κώδικες αξιών. Είναι αλήθεια πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σημαντικός αριθμός στελεχών, αντιλαμβάνονται αυτή τη διάσταση και την ανάγκη ενός ακόμη μεγαλύτερου (μεγαλύτερου και από εκείνο του 2015) άλματος προσαρμογής και «βίαιης ωρίμανσης».
Ας μη γελιόμαστε όμως: Αυτό είναι, στο βάθος, το πραγματικό επίδικο της εσωκομματικής συζήτησης. Ανεξάρτητα δε από την παραμορφωτική εικόνα των ανειρήνευτων αντιπάλων, η αλήθεια είναι πως δε γίνεται «ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά».
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
