Ποιος κυριαρχεί στον χρόνο;

Έτσι που η σκληρή διάσταση των επόμενων προαπαιτούμενων έχει φύγει προς την επόμενη χρονιά – μετά την ακανθώδη υπόθεση της φορολογίας των αγροτών, και το Ασφαλιστικό δείχνει κι αυτό να υποχωρεί με βήμα ταχύ προς το 2016 – το γεγονός ότι ο (ψηφισμένος: σωστά;) Προϋπολογισμός περιλαμβάνει έσοδα απο πηγές που έχουν “φύγει” απο την άμεση συζήτηση δεν δείχνει να προβληματίζει. Εμάς, εδώ, γιατί η επιδεικνυόμενη χαλαρότητα από την πλευρά των “εταίρων” θάταν καλό να προβληματίζει.
Ανάλογα ισχύουν στο πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων (ή της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας: μεταβαπτίζοντας την υποκείμενη δράση δεν την αλλάζεις) όπου για παράδειγμα η αλλαγή των όρων στον διαγωνισμό για τον ΟΛΠ, διώχνει κι αυτη τον χρόνο. Ενώ και η φαινομενική επίσπευση, π.χ., της διαδικασίας για το Αεροδρόμιο του Καστελλίου, έτσι όπως επιχειρεί να μετακινήσει ισορροπίες οι οποίες είχαν ήδη εγκριθεί απο την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (κομβικής σημασίας για να “σταθεί” το έργο), τείνει κι αυτή σε αναβολή. Ολα αυτά, μην ξεχνούμε, ενώ το κατεξοχήν ευαίσθητο ζήτημα της δημιουργίας Ταμείου Δημόσιας Περιουσίας (ή όπως τελικά ονοματισθεί το μετά-το-ΤΑΙΠΕΔ) ανακινείται όχι απλώς απο την Τρόικα/Κουαρτέττο, αλλά πιο “ψηλά”.
Το πού μπορεί να προκύψει το πρόβλημα φάνηκε ήδη – πώς; Με την διακριτική διαρροή που μερίμνησαν τα Γερμανικά μήντια να διαχυθεί, ότι όσο κι αν τώρα προχωρούν τα προαπαιτούμενα, η κεντρική διαδικασία που αποτελεί το review του Προγράμματος – η αξιολόγηση, η επιθεώρηση, ή ο έλεγχος: ο καθένας ας επιλέξει την απόδοση που ταιριάζει στο πώς βλέπει και χρωματίζει τα πράγματα… – μπορεί να πάει πολύ πιο μακριά απο τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο, μέχρι και στο καλοκαίρι. Ενώ, λοιπον, στην Κυβέρνηση διαμορφώνεται σιγά-σιγά η αίσθηση ότι η κρισιμότητα στο μέτωπο του Προσφυγικού παρέχει στην Ελλάδα μια (ριψοκίνδυνη, αλλά πάντως υπαρκτή…) “ασυλία” από τις πιέσεις εφαρμογής του Προγράμματος, ενώ παράλληλα η αποδιάρθρωση στην Αντιπολίτευση δίνει την αίσθηση ενός βολικού κενού (κυρίως η μπαχαλοποίηση της διαδικασίας αλλαγής ηγεσίας στην ΝΔ, αλλά όχι μόνο: ρίξτε μια ματιά π.χ. και στο Ποτάμι ή στην ελαφρότητα της Ενωσης Κεντρώων), ο χρόνος φεύγει χωρίς “κάτι” να βελτιώνεται από πλευράς ισορροπιών. Αντίθετα, η Ελληνική πλευρά κλείνεται – με τις γιορτές να υπόσχονται ότι όλοι θα κοιτάζουμε αλλού… – σε μια νέα παγίδα όπου ΔΝΤ, Βρυξέλλες και Βερολίνο βάζει ο καθένας το λιθαράκι του.