Της Ελένης Τσερεζόλε
Όπως ήταν αναμενόμενο, η σε εξέλιξη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τη Συμφωνία των Πρεσπών φέρνει στην επιφάνεια τη γύμνια των επιχειρημάτων της αντιπολίτευσης – με πρώτη φυσικά τη ΝΔ. Ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση και οι βουλευτές, οι οποίοι στηρίζουν τη λύση αυτού του χρόνιου προβλήματος, νηφάλια, χωρίς κραυγές, με συγκεκριμένα επιχειρήματα απαντούν μία προς μια όλες τις ερωτήσεις που τίθενται. Απαντούν στο πλαίσιο της πάγιας και γνωστής θέσης του ΣΥΡΙΖΑ περί εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων – μια γνωστή εδώ και χρόνια τοποθέτηση που δεν πρέπει να αιφνιδιάζει κανέναν. Είναι πλέον σαφές, στον καλόπιστο πολίτη, ότι η συγκεκριμένη συμφωνία υπηρετεί απολύτως το εθνικό συμφέρον, δίνει διέξοδο σε ένα πρόβλημα που χρόνιζε, δημιουργώντας εστία έντασης στα Βαλκάνια με τη γνωστή, «εκρηκτική» προϊστορία, δημιουργεί νέες προϋποθέσεις για τη διεθνή θέση της χώρας, αναβαθμίζοντάς τη. Φυσικά, όπως ισχύει σε όλες τις συμφωνίες που έχουν προκύψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και όχι στο πεδίο της μάχης, πρόκειται για έναν συμβιβασμό. Έναν έντιμο συμβιβασμό που διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα του τόπου. Εκείνοι, και κυρίως οι πολιτικοί, που είναι ‘απέναντι’ στη συμφωνία, αγνοώντας πεισματικά τα επιχειρήματα έγκριτων καθηγητών, δεν εμφορούνται από κάποιου είδους ‘νέο πατριωτισμό’ αλλά από τον γνωστό… εθνικιστικό φανατισμό αναμεμειγμένο με μικροκομματικούς υπολογισμούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά δεν έχουν κρύψει ούτε στιγμή τις πραγματικές τους προθέσεις. Που δεν σχετίζονται με την επίλυση του μακεδονικού.
Γιατί αν πραγματικά ενδιέφερε τα κόμματα της αντιπολίτευσης η επίλυση του θέματος μέσα από έναν συμβιβασμό, τότε δεν θα επιδίδονταν σε νοηματικές και ανιστόρητες ακροβασίες και θα έκαναν πράξη τα λόγια ενός ανθρώπου που γνώρισε όλοι λίγοι τη βία μιας αδιέξοδης σύγκρουσης. Του μεγάλου ισραηλινού συγγραφέα, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, του Άμος Οζ. «Το αντίθετο του συμβιβασμού είναι ο φανατισμός, είναι ο θάνατος», έλεγε ο Οζ, προκαλώντας την οργή των φανατικών τόσο στην ισραηλινή όσο και στην παλαιστινιακή πλευρά.
Η συμφωνία των Πρεσπών, που μπορούν να διαβάσουν όλοι οι πολίτες, είναι μια συμφωνία κατά των εθνικισμών, ένθεν κακείθεν, ένας ειρηνικός και σταθεροποιητικός παράγοντας σε μια περίοδο ανόδου κάθε φύσεως αναθεωρητισμών στην περιοχή μας, σε μια περίοδο διεθνούς αβεβαιότητας τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Και αντί η Αντιπολίτευση, στο πλαίσιο ενός ετερογενούς μετώπου από τη ΝΔ ως το ΚΚΕ, να αδράξει την ευκαιρία συμπαράταξης σε ένα εθνικό θέμα για το καλό του τόπου, επιλέγει συνειδητά να ανασύρει ό,τι πιο οπισθοδρομικό, ό,τι πιο σκοτεινό, ό,τι πιο εμφυλιοπολεμικό, ό,τι πιο παρακμιακό, ό,τι πιο συνωμοσιολογικό υπάρχει στο οπλοστάσιο των παρωπίδων του εθνικισμού (το ΚΚΕ διανθίζει τη θέση με ολίγον αντι-ΝΑΤΟϊσμό), προκειμένου να πλήξει τον… ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση. Καθείς και τα όπλα του.
