Η βδομάδα που ξεκίνησε ασφαλώς έχει να φιλοξενήσει το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εσωκομματικών διαδικασιών/εκλογής αρχηγού στην (κατ’ αυτοπροσδιορισμόν) ΚεντροΑριστερά. Το γεγονός της εξαιρετικά ικανοποιητικής προσέλευσης στις κάλπες (οι 210.000+ δεν πρέπει να συγκριθούν μόνο με τις προσδοκίες των οργανωτών και τις δηλώσεις των διεκδικητών: το γεγονός ότι στην αντίστοιχη – περιπετειώδη – διαδικασία του Ιανουαρίου 2016 που ανέδειξε στην αισθητά μεγαλύτερη Ν.Δ. τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσήλθαν 404.000 συμμετέχοντες μας φαίνεται ακόμη πιο σημαντικό ως μέτρο επιτυχίας της τωρινής μεταΠΑΣΟΚικής κινητοποίησης…) ξαναβάζει «τον χώρο» στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων. Απ’ όπου – ας είμαστε ρεαλιστές – απείχε, παρά τις θορυβώδεις προσπάθειες επίδειξης παρουσίας.
Το γεγονός, τώρα, ότι η Φώφη Γεννηματά προηγήθηκε εντυπωσιακά (42,5%), με τον Νίκο Ανδρουλάκη δεύτερο/περίπου στα μισά της Φώφης (25%) – με τον Σταύρο Θεοδωράκη σε αληθινή έκλειψη (ούτε 10%), τον δε Γιώργο Καμίνη στην τρίτη θέση όμως σαφώς πίσω από τον δεύτερο (13,5%), ένα σημαίνει. Ότι ο «χώρος» «νέος φορέας», ή «τρίτος πόλος» ή ο,τιδήποτε είναι και παραμένει μετα-ΠΑΣΟΚ: οι δηλώσεις Νίκου Αλιβιζάτου – ο οποίος δικαιούται πλέον ιδίου ρόλου – περί «ανοιξιάτικης μέρας» μετά την αρχική καταγραφή αποτελέσματος, μ’ αυτήν την διαπίστωση θα χρειαστεί να αναμετρηθεί.
Είχε προηγηθεί όμως μια «διαφορετικά» ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Πρόκειται για την τοποθέτηση-εικόνα /ξεκαθάρισμα προθέσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη (στον Γιώργο Κουβαρά, του Action 24, που πριν λίγον καιρό είχε οργανώσει το – δεν είναι ευγενικό να το πει κανείς, όμως έτσι είναι – πιο πετυχημένο ντημπέιτ υποψηφίων της Κεντροαριστεράς). Σε εκείνη την συνέντευξη, πέρα από τα λίγο-πολύ αναμενόμενα περί τρομοκρατίας – ήταν οι ημέρες Κουφοντίνα –περί Εξαρχείων κλπ. αλλά και περί της στοχοποίησης Μαρέβας, ο Κυριάκος στάθηκε σε μια εκτίμηση για την εξέλιξη του «ζητήματος Καμμένου» προαναγγέλλοντας (σχεδόν) πρόταση μομφής στην Βουλή εναντίον του με αφορμή την υπόθεση των εξαγωγών όπλων. (Είναι βέβαια γνωστές οι αντενδείξεις της υποβολής πρότασης δυσπιστίας όταν αυτή αστοχήσει. Εκεί όμως κανείς διερωτάται μήπως ο χειρισμός έχει μιαν αθέατη πλην προβλεπτή όψη: να τσιμεντώσει ακριβώς την σχέση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την στιγμή μάλιστα που οι εξελίξεις στην ΚεντροΑριστερά – αν δεν ισορροπήσουν τελικώς σε Κεντρο(αντι)Αριστερά – δημιουργούσαν δυνατότητα νέου σκηνικού /νέων ισορροπιών).
Εκείνο που έχει ενδιαφέρον να κρατηθεί από τις τοποθετήσεις Κυριάκου, πάντως, ήταν η ανοιχτή «επίθεση» προς τους Ευρωπαίους («έχουν ευθύνη για το γεγονός ότι ανέχθηκαν την υπερφορολόγηση, την οποία ο κ Τσίπρας πρότεινε»), που αφήνει να διαφανεί μια πρόθεση καινούργιας επανεπανεπαναδιαπραγμάτευσης! Ομοίως, η θέση που επιλέγει στο αυριανό κρίσιμο μέτωπο των «κόκκινων δανείων»/των Τραπεζών – πώς; Με το «να ξεκινήσουμε επιτέλους τους πλειστηριασμούς για τα σπίτια στην Μύκονο ή τα εξοχικά κάποιων χρεωκοπημένων επιχειρηματιών που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, χρεοκόπησαν τις επιχειρήσεις τους και σήμερα απαιτούν ανεκτική μεταχείριση από τις τράπεζες και το κράτος. Η απάντησή μου σ’ αυτό είναι ξεκάθαρα όχι».
Μια τέτοια πλατφόρμα, μπορεί να διαβάσει κανείς και το άνοιγμα «μπορώ να συνεργαστώ και να συζητήσω πολύ καλά με τον ή την επόμενη Αρχηγό του νέου φορέα» , αλλά και την προσπάθεια εσπευσμένου κλεισίματος κάθε συζήτησης περι Οικουμενικής («περιθώριο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην μορφή τουλάχιστον την παρούσα δεν υπάρχει».
