Παλαιότερα, την εποχή που μαθαίναμε δια του Τύπου ότι «ο Πρωθυπουργός είναι ενοχλημένος/οργισμένος (με κάποιον υπουργό)» το πράγμα είχε και κάποια ελαφρότητα. Θυμίζουμε ότι ξεκίνησε αυτό με τον Αντρέα – ο οποίος τοχε να καρατομεί, αλλά και να ξαναφέρνει στο μαντρί -, συνεχίστηκε επί Μητσοτάκη (με επιγευση Μαρίκας), προσέλαβε διαστάσεις τραγικωμικές επι Σημίτη, τόδαμε επί Κώστα Καραμανλή, ακόμη και επί ΓΑΠ. Ύστερα το πράγμα έσβησε καθώς συνειδητοποιείται πλέον ότι υπό συνθήκες προτεκτοράτου (στις οποίες έχουμε εγκατασταθεί), το τι πιστεύει ο Πρωθυπουργός έχει αληθινά περιορισμένη σημασία – άρα και ξέπνοο ενδιαφέρον Το ότι κάθε τόσο οι εφημερίδες και το Διαδίκτυο αναπαράγουν αυτήν την στάση, δεν είναι παρά εκδήλωση αυτοματισμού…
Όμως – με αφορμή το χωρίς τέλος σήριαλ για το Ελληνικό – τώρα ανοίγει πεδίον δόξης λαμπρον με το «η Κυβέρνηση δεν θα αποδεχθεί σκόπιμες κωλυσιεργίες που θα έθεταν σε αμφισβήτηση την δεδηλωμένη βούλησή της και την αποφασιστικότητα της για ολοκλήρωση της επένδυσης [κλπ.]» δεν είναι παράλογο που, στην Αντιπολίτευση αλλά και σε μεγάλο τμήμα της μηντιακης επικράτειας επιχαίρουν. Βλέπετε (και) αυτή η αστοχία τραυματίζει μιαν Κυβέρνηση/έναν πολιτικό χώρο που επί χρόνια και χρόνια – όταν οι «άλλοι» πάσχιζαν να κυβερνήσουν – έχτισε θέσεις γύρω από τον αρνητισμό (εν προκειμένω των επενδύσεων, με όπλο τον περιβαλλοντικό μαξιμαλισμό, αλλά δεν είναι ούτε το μόνο μέτωπο ούτε το μόνο εργαλείο αρνητισμού…). Πάντως δεν είναι το σημαντικότερο, εκείνο που η κακόζηλη αυτή ιστορία έφερε στην επιφάνεια –έστω κι αν η συγκεκριμένη βόμβα του ΚΑΣ απασφαλισθεί, είτε με την συνήθη ανθρωποθυσία (υπουργού) Γενικής Γραμματέως, είτε με χρύσωμα του χαπιού προς τις επερχόμενες γενεές αρχαιολόγων, που θα σκάβουν και θα σκάβουν και θα σκάβουν επί γενεές αντί να μένουν στο ράφι (θα σκάβουν δε με δαπάνη του επενδυτή όπως έγινε με πρότυπο τρόπο στο Νιάρχειο).
Το σημαντικότερο είναι η συνειδητοποίηση ότι και η σημερινή Κυβέρνηση αλλά και η ίδια η έννοια «διακυβέρνηση» κινδυνεύει να γίνει – και… να συνειδητοποιήσει ότι γίνεται! – θέατρο σκιών. Διαβάστε το άλλο σκέλος της κυβερνητικής ανακοινώσεως περί Ελληνικού, ΚΑΣ, αρχαιολόγων, με Αριστείδη Μπαλτά και ΑΥΓΗ να θεωρητικοποιούν: «Η Ελληνική (μπα!) Κυβέρνηση δίνει τον απαραίτητο χρόνο και χώρο στους θεσμούς και την δημόσια διοίκηση να λειτουργήσουν με βάση τον νομό σε όλες τις περιπτώσεις». Δηλαδή; Να προτείνουμε μια μετάφραση: η Κυβέρνηση/οι Κυβερνήσεις βρίσκονται πλέον στην τετραπλή μέγγενη – Τρόικα/Δημόσια Διοίκηση/Δικαιοσύνη/ μήντια – και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να εξηγούν ότι δεν φταίνε που τα πράγματα δεν προχωρούν. (Το αντίθετο κάνει η Αντιπολίτευση, μέχρι… να γίνει Κυβέρνηση. Οπότε παίρνει την θέση των προηγούμενων). Όταν «κάτι» προχωρήσει, ή πάντως σουρθεί παρακάτω (Eldorado, αυτοκινητόδρομοι, Cosco παλιότερα, Αεροδρόμιο στο Καστέλλι αύριο), τότε ενώ μάλλον από αδράνεια/ωρίμανση μπουσουλάει. Και οι φιέστες κορδέλλας πασχίζουν να δείξουν ότι οι Κυβερνήσεις το κατορθώνουν.
Όμως ο λυγμός περί «σκόπιμης κωλυσιεργίας» είναι διδακτικός. Το τζίνι του αρνητισμού έχει βγει οριστικά από το μπουκάλι – και μας εκδικείται. Όλους.
