Δεν ξEρουμε αν ήθελε ή του ξέφυγε, αλλά ο πρώην υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Γιώργος Κουτρουμάνης, αποκάλυψε, με σχετικό άρθρο του στην «Εφημερίδα Συντακτών», την πραγματική αιτία, της κατάρρευσης του Ασφαλιστικού Συστήματος.
Αυτήν που, ακόμη και οι σημερινοί κυβερνώντες, ατυχώς, επιμένουν να… κρύβουν κάτω απ` το χαλί, με νεφελώδεις περιπλανήσεις στο παρελθόν ή γενικόλογες αναφορές, σε πελατειακές σχέσεις και άλλα παρόμοια που, στο βάθος παραπέμπουν σε μια συντηρητική και, εν τέλει, ταξική προσέγγιση. Ο πρώην υπουργός αναγνώρισε την απλή αλήθεια: Ότι το σύστημα καταρρέει εξ αιτίας της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών. Για την ακρίβεια, εξ αιτίας των συνεπειών, από την εφαρμογή τους, με πρώτη και κύρια την, εκτός ορίων, ανεργία, αλλά και την εκτεταμένη «μαύρη εργασία», χωρίς να συνυπολογίζουμε και τις συνέπειες από το περίφημο PSI, που «διέλυσε» τα αποθεματικά πολλών Ταμείων. Εχει ιδιαίτερη σημασία, ότι η παραδοχή αυτή γίνεται από ένα πρόσωπο που, εκτός από βαθύς γνώστης του Ασφαλιστικού, διετέλεσε και υπουργός στις πρώτες μνημονιακές κυβερνήσεις, εφαρμόζοντας (τις πίστευε ή όχι, είναι άλλου «παπά ευαγγέλιο») τις πολιτικές αυτές, που οδήγησαν σε κατάρρευση το σύστημα.
Αναδεικνύεται, έτσι, άλλη μια «σχιζοφρένεια» των μνημονιακών πολιτικών, όπου οι πολλαπλές «χειρουργικές επεμβάσεις» στο σώμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, αντί για τη «σωτηρία» επέφεραν το «θάνατο» του ασθενούς. Κι αυτό δεν έγινε από λάθος, αλλά με συνειδητό στόχο, την εισαγωγή στοιχείων «κεφαλαιοποίησης» (νοητή την ονομάζουν…), οδηγώντας εν τέλει, τους ασφαλισμένους, στην «αγκαλιά» της ιδιωτικής ασφάλισης. Διαφορετικά, ας μας εξηγήσουν πως, οι «σωτήριες» παρεμβάσεις οδήγησαν στη δραματική επιδείνωση, όπως τη συνομολογεί και ο πρώην υπουργός. Αναγνωρίζεται, έτσι, έμμεσα, πως το σύστημα είχε, αν μη τι άλλο, προοπτικές βιωσιμότητας, με πολύ πιο ήπιες παρεμβάσεις, όπως οι νόμοι Σιούφα- Πετραλιά- Ρέππα, που είχαν οδηγήσει, μεταξύ άλλων, στη δημιουργία της λεγόμενης «λευκής τρύπας» και σε μαζικές συγχωνεύσεις ταμείων. Επειδή δε, πολλοί «παπαγαλίζουν» για τη «χαμένη ευκαιρία» του «νόμου Γιαννίτση», ας μας εξηγήσουν κάποιοι, που θα πήγαιναν, επί παραδείγματι, οι συντάξεις, αν εφαρμόζονταν αυτούσιες, εκείνες οι ρυθμίσεις;
Αλλά και για τις εγγενείς παθογένειες, αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα διακρίνουμε συγκεκριμένες επιλογές, με πολιτικό ή και ιδεολογικό πρόσημο, όπως η εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή.
Πόσοι γνωρίζουν ότι τα αποθεματικά των Ταμείων χρησιμοποιήθηκαν, στη δεκαετία του `50, μέσω της, υποχρεωτικής, άτοκης τοποθέτησής τους στην Τράπεζα, για την κάλυψη των γενικότερων αναγκών, ενός διαλυμένου κράτους;
