Υπέρ ή κατά;

Πιο πολλή σημασία και από τη συνάντηση του Ρώσου προέδρου με την κ. Λεπέν, έχει η δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, που εντάσσει την «προτιμησιακή» σχέση της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, με πολιτικούς όπως η κ. Λεπέν ή και ο κ. Βίλντερς, σε ένα μείζονα πολιτικό στόχο: Την εναντίωση και, προφανώς, την εξουδετέρωση ή αναδιάταξη της σημερινής παγκόσμιας τάξης, που έχει πολιτογραφηθεί ως παγκοσμιοποίηση.

 Είναι η πρώτη φορά, εξ όσων γνωρίζουμε, που, από την πλευρά της ρωσικής ηγεσίας, δηλώνεται με τέτοια ευθύτητα και σε τόσο υψηλό επίπεδο, κάτι τέτοιο. Εύλογα συνάγεται, πως για τον κ. Πούτιν και τον κ. Λαβρόφ, η θέση, υπέρ ή κατά της παγκοσμιοποίησης, αποτελεί θεμελιώδες κριτήριο, στις επιλογές τους. Σε αυτό το κριτήριο βασίζεται, προφανώς, η  προτίμηση προς το νέο Αμερικανό πρόεδρο και η διαφαινόμενη «επανεκκίνηση» των αμερικανορωσικών σχέσεων. Κάτι που, αν συμβεί, θα σημάνει πιθανότατα και αναδιάταξη των γεωπολιτικών ισορροπιών, στη βάση μιας ριζικά διαφορετικής «αρχιτεκτονικής». Όπως δε έχει αποσαφηνίσει ο κ. Τραμπ και φαίνεται να συγκλίνει επ` αυτού και η ρωσική ηγεσία, η νέα «αρχιτεκτονική» που επιδιώκεται, θα επαναφέρει στο επίκεντρο, τις διακρατικές σχέσεις, αντί του κυρίαρχου μοντέλου, που προωθούν οι «παγκοσμιοποιητές» και οι υποτακτικοί τους, ανά τον κόσμο. Το μοντέλο αυτό, όπως το βιώνουμε στα καθ` ημάς, δε στηρίζεται μόνο στην απομείωση της κρατικής κυριαρχίας, υπέρ απρόσωπων υπερεθνικών συσσωματώσεων, αλλά και στην αποξένωση των λαών, από τις φυσικές τους ηγεσίες. Φυσική συνέπεια, αυτής της διπλής διαδικασίας, είναι η μεταβίβαση υπέρμετρων εξουσιών, σε τεχνοκρατικά μορφώματα, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση,  πολλές δε φορές, ούτε θεσμική υπόσταση (Eurogroup).  Η ανωτέρω, άτυπη δομή εξουσίας, λειτουργεί συμπληρωματικά με τη χειραγωγική δράση των-κατά Γιάννη Πανούση-«μεγασυστημάτων», των οποίων η οικονομική ισχύς δε βασίζεται σε μια υγιή, με τα κριτήρια του υφιστάμενου καπιταλιστικού συστήματος, παραγωγική δραστηριότητα αλλά στον παρασιτικό χρηματοπιστωτικό «τζόγο». Αυτά τα απρόσωπα συστήματα,  πολιτικής και οικονομικής δύναμης, είναι κατεξοχήν υπεύθυνα για την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και για την πρωτοφανή συσσώρευση πλούτου, στα χέρια μιας «χούφτας» ανθρώπων. Είναι γι` αυτό που το  πραγματικό δίλημμα, για τις αυθεντικά προοδευτικές δυνάμεις είναι αν θα συνεχίσουν να αποδέχονται άκριτα αυτή την παγκόσμια τάξη, δίνοντας το δικό τους περιεχόμενο σ` αυτή τη μάχη ή θ` αφήσουν ανοιχτό το πεδίο, στους «εθνολαϊκιστές».