Είναι νίκη;

 Την ιστορία του Πύρου τη γνωρίζουμε από τα γυμνασιακά μας χρόνια. Πρόκειται για το βασιλιά της Ηπείρου, που είχε πετύχει πολλές μικρές νίκες, χωρίς όμως ουσιαστικό αντίκρισμα.

 Είχε μάλιστα και άδοξο τέλος, αφού έχασε τη ζωή από ένα κεραμίδι που τον βρήκε, κατά λάθος, στο κεφάλι. Έκτοτε έχει επικρατήσει ο όρος «πύρρειος νίκη», για τις περιπτώσεις εκείνες που μια ή περισσότερες νίκες, δεν παράγουν ουσιαστικά αποτελέσματα για το νικητή. Μάλλον, η ιστορία του βασιλιά της Ηπείρου θα πρέπει να είναι άγνωστη στους Ευρωπαίους ηγέτες, όπως δείχνουν οι αντιδράσεις τους, για τη «νίκη» του Ολλανδού πρωθυπουργού. Στη σύγχρονη εκδοχή, μάλιστα, του «μύθου», οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι πανηγυρίζοντες σχολιαστές, αγνοούν τις μεγάλες και ουσιαστικές ήττες, που έχουν προηγηθεί, με το Brexit, την επικράτηση του κ. Τραμπ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αλλά και την αποτυχία του κ. Ρέντσι στο ιταλικό δημοψήφισμα. Όπως δε ο «πνιγμένος πιάνεται απ` τα μαλλιά του»,  αγνοούν το «ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο» και αναζητούν «τον σκίουρο στο δάσος», είτε με την οριακή ήττα του υποψήφιου της ακροδεξιάς, στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, ή στο προχθεσινό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, στην Ολλανδία. Γιατί ακριβώς πανηγυρίζουν, όμως, ή, έστω, γιατί αισθάνονται ανακουφισμένοι;

 Για μια πρωτιά που ούτε ο ίδιος ο ακροδεξιός ηγέτης κ. Βίλντερς επιθυμούσε, αφού, πέραν των άλλων, γνώριζε ότι ακόμη και σε περίπτωση πρωτιάς, δε θα έβρισκε εταίρους για το σχηματισμό κυβέρνησης; Για το γεγονός ότι ο «μέγας νικητής», νυν πρωθυπουργός κ. Ρούτε, απώλεσε οκτώ έδρες σε σχέση με την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση; Για το ότι ο κ. Βίλντερς, αύξησε σημαντικά τη δύναμη του, εξασφαλίζοντας τη δεύτερη θέση, με πέντε έδρες παραπάνω;

 Ή μήπως τους «ανακουφίζει» ότι την ακροδεξιά-ξενοφοβική ατζέντα του τελευταίου, υιοθέτησαν και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις;  Ειδικά, ο «μεγάλος νικητής», κ. Ρούτε, σε πολλές περιπτώσεις υπερκέρασε τον αντίπαλο του, σε επιθετική και «υπερπατριωτική» ρητορική, είτε εναντίον της Τουρκίας, είτε σε βάρος των μεταναστών; Να θυμίσουμε, μήπως, τη δήλωση του «νικητή», πως όσοι μετανάστες δε μπορούν να κατανοήσουν την ολλανδική κουλτούρα, «είναι ελεύθεροι να σπάσουν» όπως θα έλεγε και ο αξέχαστος Νίκος Φέρμας;  Με τέτοια «αναχώματα απέναντι στο λαϊκισμό», δε χρειάζεται κανένας Αυστριακός ή Ολλανδός «λαϊκιστής» να αναλάβει την εξουσία. Την ασκεί δι` αντιπροσώπων.