Ενδοπασοκικές έριδες για την οικονομία από τον «αθώο» κ. Σημίτη και τα «αν», δίκην… «Κίπλινγκ», του κ. Παπανδρέου

Η νεα ενδοπασοκική έριδα ή αντιπαράθεση για τα αίτια και το χρόνο της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας όχι μόνο δεν είναι η πρώτη, αλλά αποκαλύπτει και την προσπάθεια των άλλοτε διαχειριστών της τύχης της χώρας και των εθνικών πόρων να επιρρίπτουν τις ευθύνες για το «λαμπάδιασμα» του «ξένου αχυρώνα», όπου μαλώνουν, στους άλλους.

Αναφερόμαστε στον πρώην πρωθυπουργό κ. Κώστα Σημίτη, ο οποίος επισημαίνει στην ιστοσελίδα capital.gr, ότι ναι μεν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έκρουσε έγκαιρα το καμπανάκι κινδύνου για την Ελλάδα το 2009, αλλά επιρρίπτει σημαντικές ευθύνες για τη δημοσιονομική εκτροπή της κυβέρνησης Καραμανλή που προκάλεσε έλλειμμα 15,6% του ΑΕΠ, σημειώνοντας, ωστόσο, ότι και η μετέπειτα ελληνική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν απροετοίμαστη, παρότι, όπως υποστηρίζει, η Ελλάδα χρειαζόταν οπωσδήποτε βοήθεια. «Πιστεύω ότι μία σοβαρή πολιτική ηγεσία θα μπορούσε να δείξει έναν άλλο δρόμο, δηλαδή να κάνει μία καλύτερη συμφωνία», πρόσθεσε ο κ. Σημίτης. Με το τελευταίο που είπε, ο κ. Σημίτης έκανε το ΚΙΔΗΣΟ του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου… Κίπλινγκ, αφού μετά την παράθεση πολλών υποθετικών «αν» με ευθύνες μόνο για τους άλλους σε σχετική ανακοίνωση τονίζει τα ακόλουθα: «Ο κ. Σημίτης κυβέρνησε την Ελλάδα σε ένα διεθνές, ευρωπαϊκό και οικονομικό περιβάλλον ριζικά διαφορετικό από εκείνο που βρήκε η κυβέρνηση το 2009, αφού ήδη είχε εκδηλωθεί η κρίση στη Wall Street, και είχε δώσει τα αποτελέσματά της η λαίλαπα Καραμανλή» και προσθέτει πως «οι περιστάσεις στις οποίες κυβέρνησε, προφανώς και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα που βρήκαμε και αντιμετωπίσαμε με θάρρος το 2009 αψηφώντας το πολιτικό κόστος. Το δίλημμα να χρεοκοπήσουμε ή να ζητήσουμε βοήθεια από το μηχανισμό που τελικά διαμορφώσαμε, ευτυχώς για τον ίδιο, δεν το αντιμετώπισε ποτέ».

Όπως έχουμε επισημάνει ξανά στη στήλη αυτή (28 Νοεμβρίου 2016), ο κ. Σημίτης επιμένει, σε κάθε ευκαιρία (ομιλίες, επιστολές κλπ) να δικαιώνει συνεχώς τον μεγάλο Ζαν Πολ Σάρτρ με το γνωστό του γνωμικό «Η κόλαση είναι οι άλλοι», ενώ εκείνος ήταν ο… «παράδεισος», παρά τις τεκμηριωμένες διαψεύσεις τέτοιων ισχυρισμών μου με την αποκάλυψη της «δημιουργικής λογιστικής» του από την Eurostat.

Όσον αφορά στα «αν» του κ. Παπανδρέου, απλώς υπενθυμίζουμε ότι κι εκείνος, την επομένη των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009, προανήγγειλε τη δική του «Απογραφή», ενώ κατήγγελλε λυσσωδώς ως αντιπολίτευση την «Απογραφή της Νέας Δημοκρατίας το 2004 (ομιλία του στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ στις 5 Απριλίου 2005). Ύστερα, ο κ. Παπανδρέου εξακολουθεί να μην «ακούει» ακόμα τη γνωστή προεκλογική ιαχή του «Λεφτά υπάρχουν», μολονότι, όπως επισημαίνει, εύστοχα, στην ανακοίνωσή, γνώριζε ότι «το περιβάλλον ήταν ριζικά διαφορετικό από εκείνο που βρήκε η κυβέρνηση το 2009, αφού ήδη είχε εκδηλωθεί η κρίση στη Wall Street, και είχε δώσει τα αποτελέσματά της η λαίλαπα Καραμανλή…». Και μια διόρθωση: Η χρηματοπιστωτική αναταραχή δεν εκδηλώθηκε στην Wall Street, αλλά ξεκίνησε από τα προβλήματα στην αγορά στεγαστικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης στις ΗΠΑ και επεκτάθηκε σε παγκόσμια κλίμακα και, φυσικά, στην Ελλάδα ήδη από το Σεπτέμβριο του 2008, αλλά τότε ο ελληνικός λαός παραμυθιαζόταν ότι «Λεφτά υπάρχουν»…