– προβλήματα παρουσιάζει αλλά και τι δυνατότητες θα είχε το Ταμείο Δημοσιας Περιουσίας, ας μας επιτραπεί παρέκβαση στο σαν πώς το είδαν οι “κακοί Γερμανοί” απο τους οποίους προήλθε η αρχική συζήτηση (κατ’ απομίμηση του Treuhandanstalt με το οποίο έκαναν τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις για να ενσωματωθεί – υποτίθεται – η κρατικοποιημένη Ανατολική Γερμανία στην Δύση), ορισμένες προτάσεις (ιδίως εκείνη της Ronald Berger, το 2011-12, την εποχή του PSI), κυρίως όμως τώρα η απαίτηση/επιβολή για νομοθέτηση του Ταμείου των – υποτίθεται – 50 δις.
Λοιπόν: γενικώς των Γερμανών τους κατατρύχει αυτή η άποψη του να “ξεκλειδώνεται” αξία απο παγωμένα στοιχεία ενεργητικού – ιδίως: γη – προκειμένου να στηρίζεται κάτι που λέγεται οικονομική ανάπτυξη. (Υπό την Γερμανική, “τακτοποιημένη” λογική που έφερε τον μεταπολεμικό Ordoliberalismus- τον με βάση κανόνες και πειθαρχία φιλελευθερισμό: άλλη ιστορία αυτή). Ήδη απο τον 18ο αιώνα, για να αξιοποιηθούν τα κτήματα των Γερμανών ευγενών είχε δημιουργηθεί ο θεσμός των Pfandbriefe, δηλαδη της έκδοσης απο συλλογικές οντότητες ομολόγων με βάση την γη. Μετά τις καταστροφές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν χρειάστηκε όχι μόνον να “χτιστεί” παραγωγικό δυναμικό (λέγε με Σχέδιο Μάρσαλ) και να δοθούν κίνητρα στον πληθυσμό (εδώ, o Walter Heller – γιος Γερμανών μεταναστών – ζήτησε/πέρασε την μείωση της φορολογίας στην μέση τάξη, που λειτούργησε μαγικά: τον Heller τον βλέπουμε μετά απο καιρό σύμβουλο στον Πρόεδρο Κέννεντυ, όπου τον γνώρισε ο Ανδρέας Παπανδρέου…) αλλά και να εκχρηματισθεί η οικονομία απο εσωτερικούς πόρους, πάλι αυτή η δοκιμασμένη λογική χρησιμοποιήθηκε. Δηλαδή, αξιοποιείται ως εγγύηση ένα απόθεμα σχολάζουσας περιουσίας, για να αντληθούν δανειακοί πόροι (που έτσι αισθάνονται ασφάλεια) και να πυροδοτηθεί ανάπτυξη.
Με βάση αυτήν την μνήμη του οικονομικού θαύματος της μεταπολεμικής Γερμανίας, ανατέθηκε στην Treuhandanstalt να φέρει και την (δημόσια) γη και τις (κρατικές) επιχειρήσεις της Ανατολικής Γερμανίας στα μέτρα της Δύσης. Με υπόλοιπο δανεισμού κάπου 270 δις μάρκα όταν – το 1994 – ολοκλήρωσε την διαδρομή της ιδιωτικοποιήσης 8.500 επιχειρήσεων, με πλήθος σκάνδαλα στο βάθος (και με τον πρόεδρο της Detlev Rohwedder να έχει εκτελεσθεί απο την RAF) η Treuhand υπηρξε βαθιά αμφιλεγόμενη. Κυρίως, βέβαια, γιατί απέλυσε 2.500.000 άτομα…
Όμως, για τους Γερμανούς υπήρξε αναγκαία μετάβαση. Γι αυτό και επιχειρούν να την μεταφέρουν κάπως στα δικά μας. Κυρίως όμως, αν ήταν ειλικρινείς θα έλεγαν ότι τους χρειάζεται η αίσθηση ότι η Ελλάδα θα έχει υποθηκεύσει ακίνητη περιουσία, ορυκτό πλούτο, επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα και τράπεζες προκειμένου τι; Να κινητοποιηθούν 50 δις, από τα οποία τα μισά θα πάνε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, από δε τα υπόλοιπα τα μισά πάλι “για ανάπτυξη” ενώ 12,5 δις για την απόσβεση του χρέους. Δηλαδή… για να περάσει το τρίτο πακέτο “διάσωσης” από τη γερμανική Βουλή. Ως εγγύηση ότι, αυτή τη φορά, “κάτι θα λειτουργήσει με την Ελλάδα”.
