Δύσκολα θα φανταζόταν κανείς, ειν’ αλήθεια, προσωπικότητες πιο διαμετρικά αντίθετες αλλά και πολιτικά στίγματα αντικρουόμενα απ’ ό,τι του σημερινού Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του προ 20ετίας πρωτοεκλεγμένου Κώστα Σημίτη. Και όμως, τις μέρες ακριβώς αυτές ανεβαίνει στην επιφάνεια μια παράξενη ομοιότητα – να μην πούμε ταύτιση.
Αναφερόμαστε στο επιμελημένο, σταθερό άνοιγμα μετώπου με την Εκκλησία . Ο Κ. Σημίτης άνοιξε το δικό του μέτωπο με αντικείμενο την περιβόητη εκείνη υπόθεση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες – η αλήθεια είναι ότι το έκανε, αυτό, με την δεύτερη εκλογή του, το 2000 – ενώ ο Α. Τσίπρας (με εργαλειακό τον ρόλο του Νίκου Φίλη, όμως στην πρωθυπουργοκεντρική Ελλάδα που ζούμε, όλα ανάγονται “στην κεφαλή”) με αιχμή του δόρατος την ριζικά διαφορετική διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία.
Τα επιχειρήματα/οι αξιακές βάσεις και των δυο ήταν στιβαρά: ο σύρων τις γραμμές αυτές συμφωνεί άλλωστε απόλυτα (επειδή τέτοια ζητήματα είναι ομολογιακά στον πυρήνα τους, καλόν είναι όποιος επιχειρεί ανάλυση να το κάνει αφου καταστήσει διαφανή τη δική του θέση/άποψη). Όμως, η πολιτική επιλογή ειναι άλλη υπόθεση – εντελώς άλλη υπόθεση! Διότι αν ο εξοβελισμός του θρησκεύματος απο το αγλάϊσμα αυτό που αποτελούν οι αστυνομικές μας ταυτότητες ήταν θέμα θεμελιωδών δικαιωμάτων – αυτό ήταν το κεντρικό επιχείρημα – όπως άλλωστε και η μη-καταγραφή προσωπικών δεδομένων όπως τα δακτυλικά αποτυπώματα (τότε: τώρα πάμε και για ίριδα του ματιού!), τότε η ορμητική εκείνη καμπάνια εξορκισμού του κακού, που έδωσε τις λαοσυνάξεις, που έφερε χαρωπά διχαστικότητα και ένταση, θάπρεπε να είχε να είχε γίνει απο την πρώτη-πρώτη στιγμή άσκησης της εξουσίας . (Απ’ το Σημιτικό ΠΑΣοΚ, αν όχι από το όλο ΠΑΣΟΚ: άλλη ιστορία αυτή) . Διότι τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είτε είναι θεμελιώδη , άρα ισχύουν πάντα. είτε γίνεται επικληση τους οσάκις βολεύει – άρα δεν είναι θεμελιώδη, είναι βολικά δικαιώματα.
Αντίστοιχα, αν τώρα η ψυχή των μικρών μαθητών υφίσταται βία με την κατηχητική διδασκαλία την Θρησκευτικών στο σχολείο (που όλοι γνωρίζουμε ότι μόνο κατηχητικά δεν λειτουργούν, “Η ώρα του παιδιού” είναι! άλλωστε επέτρεψε σε αντίστοιχα σοβαρές προσωπικότητες όπως των Τσίπρα – Φίλη – Μπαλτά να αναδειχθούν ανέπαφες απο οποιοδήποτε κατηχητικό τραύμα, όχι;), ασφαλώς θα ώφειλε η αλλαγή της διδασκαλίας να γινόταν απο την πρώτη ημέρα άσκησης της εξουσίας, ώστε να μην αφεθούν εκτεθειμένες χιλιάδες παιδιές ψυχές επι κοντά δυο χρόνια τώρα – ας σοβαρευτούμε!
Τι ήταν η επιλογη Σημίτη το 2000, τι ειναι η επιλογή Φίλη/Τσίπρα τώρα; Α, είναι απλό! Και από αυτό προκύπτει η βαθύτερη ομοιότητα καταστάσεων. Οταν ο Σημίτης κέρδισε στην κόψη του ξυραφιού τις εκλογές του 2000, πέσαν πάνω του άνθρωποι που τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν (ή: που αναρριχώνταν όπως ο κισσός επάνω του) και του είπαν και του εξήγησαν ότι είχε καταγάγει νίκην μεγάλην και ιστορικήν. Έπρεπε, λοιπον, να ταυτισθεί με κάτι αντίστοιχα “μεγάλο”: καθώς δε τότε (φούσκα Χρηματιστηρίου , “αντιλαϊκές πολιτικές” εν όψει ΟΝΕ…) η πολιτικη διαχείριση είχε σκύψει δεξιά, “χρειαζόταν” μια εμβληματική αριστερή αγκύρωση. Με ένταση. Που να συνεπαίρνει τα σωστά πλήθη. Ε, αυτό ήταν η τότε υπόθεση με τις ταυτότητες.
Τι είναι η επιλογή Φίλη/Τσίπρα τώρα; Θαρρούμε πως ξεκινά απο την επίγνωση ότι η εφαρμοσμένη πολιτική της καθημερινότητας – η “μνημονιακή” , με σφαγή συντάξεων π.χ. και με υπερφορολόγηση της μέσης τάξης – αλλά και οι συμβολικές κινήσεις – όπως του ΥπερΤαμείου – δύσκολα χωνεύονται. Ακόμη και από τον πολύν κόσμο ο οποίος συμμορφώνεται. Ακόμη δυσκολότερα “περνάνε” στην κομματική βάση, έχουμε και Συνέδρια. Ενώ η πολιτική πρακτική του πόνου και κλαυθμυρισμού (Σπίρτζης, Δρίτσας, Σκουρλέτης) αλλά με ευθυγράμμιση στο τέλος, πάει για κωμωδία – χώρια που είναι απολύτως προσωποπαγής: “εγώ είμαι καλός, ενάρετος, αριστερός ενώ οι άλλοι!…” Τα μέτωπα στην Παιδεία και μάλιστα στην Εκκλησία “δεν έχουν Τρόικα”, αλλά και αποδίδουν εύκολα αριστερή αίσθηση.
Τσίπρας και Σημίτης, ίδιος αγώνας! Παράξενο, ξεκούδουνο που λέει ο λαός- αλλά έτσι είναι. Α, ναι, έχει κι ένα άλλο κοινό σημείο: αυτά τα τόσο σοβαρά και θεμελιώδη ζητήματα συνείδησης, είτε δεν υπήρχαν στα προεκλογικά χαρτιά είτε – και όσο υπήρχαν – δεν υπερτονίστηκαν, δα. Οπότε, βολικότατα, δεν κλήθηκε ο πολυς κόσμος /vulgum pecus να τα σταθμίσει στην κάλπη, στην ψήφο “του”. Η καθαρότερη ιδεολογία, εκείνη του βολικού.
