Την τρομερh λέξη “λαθρομετανάστες” χρησιμοποιησε, λέει, σε έγγραφο που εκπορεύθηκε απο τα σπλάχνα του Μεγάρου Μαξίμου κάποιος, απευθυνόμενος στον υπουργό Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή. Και θύελλα ξέσπασε, μεγάλη, απ’ όσους κάποτε αισθάνθηκαν στριμωγμένοι στην γωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ (τότε Αντιπολίτευση) αλλά και απο μια μερίδα του Τύπου, που επέμεναν ότι “λαθραίοι άνθρωποι” δεν υπάρχουν. Λαθραία τσιγάρα, εντάξει! Λαθραία πετρελαιοειδή, ίσως – αν και υπό ελληνικές συνθήκες το σπορ αυτό είναι αλλιώτικο. Λαθροθήρες ομοίως. Όμως οι μετανάστες, πολύ περισσότερο οι πρόσφυγες που καταλήγουν στην Ελλάδα, είναι ίσως παράνομοι, ή μάλλον παράτυποι – μέχρις ότου δηλαδή τρέξουν οι σχετικές διαδικασίες και καταδειχθεί ότι δεν έχουν δικαίωμα να βρίσκονται στην χώρα. Λαθρομετανάστες, όμως, όχι! Η λέξη χρησιμοποιείται για να βγάλει άρνηση, για να ξυπνήσει απορριπτικά, αν μη και εχθρικά-ρατσιστικά αντανακλαστικά – όθεν και ο θόρυβος με την ακρισία του Μητροπολίτη Χίου σε σχετικό κήρυγμά του προ ημερών.
Προέκυψε όμως το έγγραφο από το Μαξίμου και φούντωσε η αντιπαράθεση. “Είδατε που υπάρχουν λαθρομετανάστες! Το παραδέχεστε πια κι εσείς!”. Θα συνιστούσαμε και στις δυο πλευρές να ξακαβαλήσουν. Ταχύτατα, δε. Διότι το πώς πρέπει να ονοματίζονται οι άνθρωποι – άνθρωποι: το τονίζουμε – που η πείνα ο πόλεμος τους φέρνει στις ακτές μας είναι ένα πράγμα. Πώς συνθλίβονται απο τα καπρίτσια των Μεγάλων (τον πόλεμο στην Συρία, τώρα, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν νωρίτερα) και όσων θέλουν να αναδειχθούν σε Μεγάλους (η Τουρκία του Ερντογάν, με την τωρινή αντιπαράθεση με την “Ευρώπη”, για την υπόθεση της βίζας και την Συμφωνία ΕΕ/Τουρκίας) είναι άλλο.
Ομως, είναι τόσο πελωρίων διαστάσεων το πρόβλημα που θα προκύψει άμα το ανθρώπινο κύμα ξαναρχίσει να μας έρχεται – ο Γιάννης Μουζάλας το επαναλαμβάνει κάθε τρεις ή τέσσερεις μέρες, σταθερά, τώρα μάλιστα ανέφερε κι έναν αριθμό ενδεχόμενων αφίξεων άμα η Συμφωνία τσακίσει: 160000 άνθρωποι – και είναι τόσο ανύπαρκτο το “Plan B” των Ευρωπαίων για το όλο και πιθανότερο αυτό ενδεχόμενο, ώστε προς Θεού! ας μην μείνουμε στις λέξεις και στην βολική αντιπαράθεση μ’ αυτήν την βάση.
Αν χωρεί προετοιμασία, ας γίνει – ας γίνεται, με χαμηλούς τόνους όμως. Ούτως ή άλλως, με κάθε τρόπο ας προσπαθήσουμε να μείνουν οι διεθνείς προβολείς στο Αιγαίο, όσο το δυνατόν περισσότερο! Είναι, αυτή, η μόνη άμυνά μας, έστω και χλωμή μπροστά σε μια Τουρκία που αναλαμβάνει μέχρι και στρατιωτική δράση στην Β. Συρία με τανκς, για να “εκκαθαρίσει το έδαφος”.
Όχι όμως τσακωμοί για τις λέξεις.
