Βλεπαμε χθες – ή πάντως, επιχειρήσαμε να δούμε – πόσο αναγκαίο είναι οι δυο βασικοί πόλοι του “νέου” μας δικομματισμού, έτσι όπως πορεύονται ο καθείς στα δικά του ξεκαθαρίσματα, (η ΝΔ ενοψει Κυριάκου στην ΔΕΘ, ο ΣΥΡΙΖΑ τα πλαίσια της πορείας προς το Συνέδριο Οκτωβρίου), να μεριμνήσουν να καταλάβουμε κι εμείς “κατι” από το πού τελικά ετοιμάζονται να το πάνε. Περισσότερο όμως με την έννοια του ποιος θα πληρώσει τον κάθε σχεδιασμό μέλλοντος, όχι με την παραδοσιακή λογική των εσωκομματικών διευκρινήσεων και εξισορροπήσεων του κλειστού, ερμητικού συχνά ακροατηρίου. Α, ναι, και το ΠΩΣ θα γίνουν/ελπίζεται να γίνουν/προσδοκάται να γίνουν όλα όσα σχεδιάζονται και εκφωνούνται.
Ε, λοιπον, υπήρξαμε επιλήσμονες του χρέους που έχει κανείς – στην Ελληνική πραγματικότητα του 2016, που έπεται εκείνης του 2015, που ακολουθεί εκείνην του 2012 (φτάσαμε ήδη με το καλό τις 6 εκλογικές αναμετρήσεις: η δίδυμη του 2012, η διπλή του 2015, συν οι Ευρωεκλογές του 2014, συν το θερινό δημοψήφισμα του 2015…), που έρχεται μετά το Καστελλόριζο, μετά και τις εκλογές του 2009, σταματάμε! – απέναντι στην ΚεντροΑριστερά.
Πώς να το κάνουμε υπάρχει ακόμη και συνεχίζεται – κοντέψαμε να πούμε “και σέρνεται”, αλλά θάταν ανοίκειο… – η απόπειρα αυτή σχηματισμού μιας οντότητας, συνεπώς και η αποτύπωση μιας έκφρασης προς τα έξω, απο το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, ήδη αυτομαντρωμένο στην ΔηΣυμπ. συν το Ποτάμι που επεχείρησε να φέρει την “πολιτική χωρίς πολιτικούς”. συν όποιους ακόμη προσπαθούν να στήσουν όρθιο το εγχείρημα της ΚεντροΑριστεράς.
Eδω, το πράγμα έχει διπλό ενδιαφέρον. Πρώτον, ο χώρος αυτός είναι που δοκίμασε στο πετσί του το κοστος τού να υπόσχεται και να λέει τα πάντα σε όλους – η υπέροχη πολυσυλλεκτικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, θυμάστε; – όταν έπεσε στο κεφάλι μας η κρίση. Ποιο κόστος; Ε, απο το 40+% ΓΑΠ στην ανακούφιση ότι το ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου έπιασε το 6% έχει κάποιον δρόμο όχι; Αλλά και το Ποτάμι, απο την προσδοκία/απαίτηση του διψήφιου ποσοστου στο όριο της ύπαρξης, ακριβώς επειδή είπε πολλά και ασαφή σε πολλούς όλο και κάτι θα διδάχθηκε. Δεύτερον, το να χτίζεις ΚεντροΑριστερα πυροβολώντας σταθερά την κυβερνώσα Αριστερά και συμπλέοντας με μια ΚεντροΔεξιά που στιγμές-στιγμές ισορροπεί Δεξιά (αν μη “Δεξά”), έχει ένα πρόβλημα.
Όσο λοιπόν θα οριστικοποιούν τις θέσεις τους στην αυριανή ΚεντροΑριστερα ή Σοσιαλδημοκρατία, ή όπως αλλιώς βαφτιστεί, όσο θα λύνουν συναμεταξύ τους τις επιλογές ηγεσίας – Φώφη, Σταύρος, Θεοχαρόπουλος ή οποιοσδήποτε άλλος “λιγοτερο επώνυμος” – χρειάζεται και απ’ αυτόν τον χώρο να φροντίσουν να καταλάβουμε κι εμεις (οι εκτός των κομματικών ή μετά-κομματικών τειχών) κάτι απο τις διαδικασίες τους, τις διαβουλεύσεις τους, τους αναστοχασμούς τους. Αλλιώς, κινδυνεύουν να μείνουν παρέα με τον καθρέφτη και τους τακτικισμούς.
