Με την ευκαιρια της ανακοίνωσης για διεξαγωγή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την παιδεία πριν από την έναρξη του νέου σχολικού έτους παραθέτουμε ένα σύντομο χρονικό άλωσής της μετά το 1976:
-Καθιέρωση της Δημοτικής με Νόμο αμέσως μετά τη μεταπολίτευση από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Τότε, όπως οι φορείς της επιστροφής στην Αρχαία, έτσι και οι δημοτικιστές, έγιναν ολοκληρωτικοί. Το σωστό θα ήταν να ακολουθούσε η γλώσσα τη φυσική της εξέλιξη και όχι να αλλάξει με κρατική επιταγή. Υπενθυμίζεται ότι το ίδιο ζήτησαν να γίνει τότε και στη Γαλλία μερικοί «μεταρρυθμιστές», δηλαδή να απαλλαγεί η γαλλική γλώσσα από τόνους και ιστορική ορθογραφία, αλλά έγινε χαλασμός.
-Μετά την καθιέρωση της Δημοτικής με Νόμο έμεινε «ορφανή» και η Γραμματική, αφού μαζί καταργήθηκε και η «μητέρα» της, η Γραμματολογία. Έτσι, το επίσημο ελληνικό κράτος επέβαλε να χωρίζονται οι σύνθετες λέξεις «βάρβαρα», όπως, για παράδειγμα, «εί-σοδος», αντί του σωστού «είσ-οδος»!
– Την καθιέρωση της Δημοτικής από τη Νέα Δημοκρατία ακολούθησε η καθιέρωση του μονοτονικού από τη νέα τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1982, με το επιχείρημα ότι «οι τόνοι, ολόκληρο το σύστημα της νεοελληνικής ορθογραφίας, είναι δεσμά», δηλαδή αποθεώθηκε η ήσσων προσπάθεια στα σχολεία και επικράτησε και η αγραμματοσύνη. Είναι αλήθεια, ότι ο τόνοι είχαν κάνει δύσκολη τη ζωή των παλαιότερων μαθητών, των παππούδων μας, των γονέων μας και ημών των νεώτερων, αλλά, όπως αναφέραμε πιο πάνω, δεν περίμενε κανείς ότι η εξέλιξη αυτή προοιονίζονταν «πονηρά» το επίμονο αίτημα για την καθιέρωση της φωνητικής ορθογραφίας και του λατινικού αλφάβητου.
– Σε ομιλία του κατά τη συνάντηση με την Ελληνική Εκπαιδευτική Ηγεσία στο παλαιό Πανεπιστήμιο Αθηνών ο τότε υπουργός Παιδείας Αντώνης Τρίτσης στις 8 Ιουλίου 1987 επεσήμανε ότι «ο Ελληνισμός, η σημερινή Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρό ζήτημα παιδείας», τονίζοντας ότι «χρέος μας είναι η συνειδητή ανάκτησης της ελληνικής παιδείας» και ανακοινώνοντας κι εκείνος «εθνικό διάλογο για την παιδεία». Αναφερόμενος μάλιστα στο «νέο δημοτικισμό» επεσήμανε εύστοχα ότι «σήμερα πλέον η καλλιέργεια της Δημοτικής, της καθομιλουμένης, είναι δυνατή όχι πλέον «ενστικτωδώς», από τον ίδιο τον λαό, αλλά συστηματικά μέσα από τη δόκιμη μελέτη της ελληνικής γλώσσας, μέσα από τη διαχρονική της εξέλιξη από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα».
Πράγματι, προσπάθησε να υλοποιήσει όλα αυτά με ανακοινώσεις για επιμήκυνση του σχολικού έτους, για επαναφορά των αρχαίων ελληνικών στα ελληνικά σχολεία και άλλα, αλλά ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες.
– Ακολούθησε το 1988 η «μεταρρύθμιση» του τότε υπουργού Παιδείας κ. Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος με δέκα προεδρικά διατάγματα επέσπευσε τη συντέλεια στην παιδεία. Και τα υπόλοιπα είναι γνωστά με τις ασκήσεις μοντερνισμού ή μεταμοντερνισμού από τις εκάστοτε κυβερνήσεις από τότε έως σήμερα…
