Πάλι για αυριανό τηλεοπτικό «προϊόν»

Από δυο πλευρές μας αποπήραν, με αφορμή το χθεσινό σημείωμά μας που αφορούσε το νέο “προϊόν” που θα χρειαστεί – ό,τι κι αν γίνει. όπως κι αν γίνει.  όποτε κι αν καταλήξει να γίνει – να παραχθεί από τους οψέποτε καταλήξει η διαδικασία αδειοδότησης παίκτες της τηλεοπτικής σκηνής. Από την πλευρά της διαφήμισης/των διαφημιστών και του “εμπορικού” των καναλιών.  και από την πλευρά των δημοσιογράφων, η οποία – να πούμε την αλήθεια – μας καίει περισσότερο. Μαντεύουμε, από προηγούμενο σημείωμα που αφορούσε το ίδιο  θέμα, ότι και η πλευρά της τρίτης κορυφής του τηλεοπτικού τοπίου ανησυχεί: εκείνη των τραπεζών, στις οποίες “ανήκουν” τα περισσότερο σημερινά κανάλια, αλλά και οι οποίες θα κληθούν αύριο να χρηματοδοτήσουν (με καμιά 100αριά εκατομμύρια σε βάθος 3ετίας/4ετιας, έτσι πάει η ζαριά) όποιους τυχόν νέους παίκτες προσέλθουν με την άδεια στο χέρι. Όμως … οι τραπεζίτες κάνουν φαίνεται καλύτερες/ανετότερες διακοπές και απο τους διαφημιστές και από τους δημοσιογράφους, υπό συνθήκες καλοκαιριού του 2016, οπότε δεν είχαμε από εκεί “σήμα” – θα επανέλθουμε.

Πρώτα, ο μαγικός κόσμος της διαφήμισης. Εδώ, μας επισημάνθηκαν δυο πράγματα, το καθένα με το βάρος του. Το πρώτο είναι οτι ήδη, τώρα, στα χρόνια των φθηνών παραγωγών ή πάλι των τηλεπαιχνιδιών και των “κοινωνικών” εκπομπών, έχει ήδη δεθεί τόσο βαθιά η διαφήμιση με το ίδιο το πρόγραμμα αυτού του είδους (πρωϊνάδικα, Μενεγάκη, μαγειρέματα κοκ) με αιχμή το product placement/τοποθέτηση προϊόντος, ώστε “δεν αξίζει να ανησυχεί κανείς για το πού θα βρεθεί η διαφήμιση”. Δηλαδή; Δηλαδή… .η διαφήμιση θα “φτιάξει” μόνη της το προϊόν. Το δεύτερο που μας ειπώθηκε, από ανθρώπους που έχουν ζήσει όλη την δημιουργία, την στρέβλωση, την επιχειρηθείσα τιθάσσευση και την επαναστρέβλωση της διαφημιστικής αγοράς – Νόμος Βενιζέλου, επιστροφές, επιβράβευση/year-end-bonus, χωροθέτηση της διαφήμισης, χορηγίες – είναι ότι “όπως κάθε απόπειρα ρύθμισης του διαφημιστικού μέχρι τώρα, έτσι και ετούτη [ με την ψηφιακή πλατφόρμα Παππά-Κρέτσου] θα παρακαμφθεί – το θέμα είναι ποσο θα κοστίσει αυτό”.

Στο μεν πρώτο θέμα θα είχαμε να πούμε ότι, όπως έγινε πχ. και στην Μπερλουσκονική Ιταλία, η βύθιση της ποιότητας του τηλεοπτικού προϊόντος – που την έφερε, ή την επέτεινε η “διαφημιστικά οδηγούμενη” παραγωγή, τελικά κουράζει. Και διώχνει κόσμο. Στο δεύτερο, θα συμφωνήσουμε – είδαμε πώς ξηλώθηκε ο Νόμος Βενιζέλου και εν συνεχεία οι μετενσαρκώσεις της ρύθμισης του διαβόητου άρθρου 12. Δεν – ΔΕΝ! – θα πούμε δε το αναμενόμενο ότι δηλαδή “τα μαύρα” που κίνησαν την αγορά αυτή (και έφεραν μεταξύ άλλων την άνθηση του “πολιτικού μαύρου χρήματος”) τώρα, υπό συνθήκες capital controls και περιουσιολογίου κοκ, θα ήταν δυσκολότερη υπόθεση. Φοβόμαστε πως είναι απλώς πιο πολυδάπανη, συν θα ευνοήσει όσους έχουν καλύτερη πρόσβαση σε offshore χρήμα!…

Πάμε τώρα στην πλευρά των δημοσιογράφων. Απ’ εκεί μας παρατηρήθηκε με κάποια πικρία ότι επικεντρώσαμε το επιχείρημά μας στις ντίβες της ενημέρωσης – Πρετεντέρη, Χατζηνικολάου, Τρέμη, Στάη: είχαμε την αφροσύνη να ονοματίσουμε – παραβλέποντας ή αγνοώντας “τον πολύν τον κόσμο που κάνει την ενημέρωση στην τηλεόραση αυτό που είναι”. Εδώ, δυο σχόλια/απαντήσεις. Πρώτον έτσι που “στήθηκε” το τηλεοπτικό προϊόν, αυτή ειναι η ταύτιση που κάνει ο κόσμος: κακό, άδικο – πάντως έτσι είναι. (Και, μάλιστα, υπήρξε μια ακόμη πιο δυσάρεστη εκτροπή: ο κόσμος ταύτισε την άποψη – φορές-φορές οπαδική άποψη των “επωνύμων” της οθόνης – με την είδηση).

Δεύτερον, και οι σκαπανείς της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, οι μαχητές της τηλεοπτικής καθημερινότητας, στα χρόνια της ακμής και της ευφορίας δεν την αμφισβήτησαν αυτήν την πρακτική των καναλιών να αγκαλιάζονται, να ταυτίζουν την εικόνα τους με τις ντίβες.

Να δούμε, λοιπόν, που θα καταλήξει και το αυριανό τοπίο. Οταν κλπ…