Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το Μάρτιο του 2016 το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας ανερχόταν σε 445 δις ευρώ (€), αποτελώντας έτσι το 253% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) της ελληνικής οικονομίας. Αν στο εξωτερικό χρέος των 445 δις €, συνυπολογιστούν το εσωτερικό χρέος και το βραχυπρόθεσμο κρατικό χρέος που απεικονίζεται στα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου της τάξης των 760 δις €, τότε το συνολικό χρέος της Ελλάδας εκτιμάται το 2016 σε 1.300 δις € ή 743% του ΑΕΠ. Το οποιοδήποτε μέλος των πρώην ή του νυν κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, αμφισβητούσε τις εκτιμήσεις μας ως προς το πραγματικό μέγεθος του συνολικού χρέους της Ελλάδας, ας έλθει να κάνουμε διάλογο, με την προϋπόθεση όμως ότι θα μας δοθεί η δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στις δημόσιες δαπάνες και τα πιστωτικά έσοδα ανά κωδικό αριθμό της περίοδου 2009-2016. Το 1974 το συνολικό χρέος της Ελλάδας ήταν 5 δις € ή 23,7% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας.
Σε ποιους παράγοντες οφείλεται η τρομακτική άνοδος του συνολικού χρέους της Ελλάδας από μόλις 5 δις το 1974 σε 1.300 δις € το 2016; Σε ποιους παράγοντες αποδίδεται η κατάρρευση των Δημοσίων Οικονομικών και η χρεοκοπία της πατρίδας το 2009; Γιατί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ) και το δικομματικό καθεστώς εξουσίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ της περιόδου 2010-2014, δέσμευσαν τουλάχιστον τρεις γενεές ελλήνων με τις μειοδοτικές συμβάσεις των μνημονίων; Πολλά άρθρα, μονογραφίες και βιβλία γράφηκαν και θα γραφούν για την απάντηση των ανωτέρω ερωτημάτων. Αναμφίβολα, η διαφθορά, η διαπλοκή, η αχρειότητα και η ανικανότητα του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος κυβερνητικής εξουσίας, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην δραματική επιδείνωση των Δημοσίων Οικονομικών μετά το 1974, την οδυνηρή χρεοκοπία του 2009 και την υποταγή της χώρας στη μέγγενη των μνημονίων.
Ξεφυλλίζοντας την εκπληκτική πραγματεία του καθηγητή Θεόδωρου Λιανού, με τίτλο «Οι Νόμοι της Ηλιθιότητας και οι Νόμοι του Συμφέροντος» (Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, 2014), αντιλήφθηκα ότι ένας ουσιαστικός παράγοντας, που αρκετοί από μας γνωρίζουμε αλλά δεν σχολιάζουμε στις αναλύσεις μας, είναι ο ρόλος των “βλακών” στην χρεοκοπία του 2009 και η συνενοχή τους στην εφαρμογή των βάναυσων μνημονιακών πολιτικών. Σύμφωνα με το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη), “βλάκας θεωρείται το άτομο που χαρακτηρίζεται από χαμηλό διανοητικό επίπεδο”. Οι λέξεις ηλίθιος και κρετίνος είναι συνώνυμες του βλάκα. Ο Θεόδωρος Λιανός, καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και καταξιωμένος οικονομολόγος στην διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, στην προαναφερθείσα πραγματεία πριν διατυπώσει τους δικούς του Νόμους περί Ηλιθιότητας, με απλό και γλαφυρό τρόπο αναλύει τους Νόμους της Βλακείας του Ευάγγελου Λεμπέση (1906-1968). Ο κοινωνιολόγος Ευάγγελος Λεμπέσης το 1941 έγραψε ένα καταπληκτικό δοκίμιο, με τίτλο «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω».
Ο καθηγητής Θ. Λιανός με μεθοδικό τρόπο αποκρυπτογραφεί από το δοκίμιο του Λεμπέση πέντε “νόμους περί βλακείας”. Οι Νόμοι της Βλακείας κατά Λεμπέση είναι: 1) Η κατηγορία των βλακών είναι πολυπληθής. 2) Η παραγωγή βλακών δεν είναι ταξική. Η φύση δεν δίνει το προνόμιο της παραγωγής βλακών σε καμία κοινωνική τάξη. 3) Οι βλάκες έχουν την έμφυτη τάση να συρρέουν σε πάσης φύσης οργανώσεις και να δημιουργούν κλίκες. 4) Οι βλάκες είναι καχύποπτοι, πονηροί και ωθούνται προς την απάτη. Και 5) Η ανηθικότητα είναι αποκλειστικό προνόμιο των βλακών. Οι νόμοι περί βλακείας του Λεμπέση μας κατευθύνουν στο κεφαλαιώδες συμπέρασμα, ότι, τα κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης ελέγχονται από βλάκες, που είναι κουτοπόνηροι, που δημιουργούν κλίκες, που είναι ανήθικοι και αρέσκονται στις απάτες. Ποιος αμφιβάλλει ότι βλάκες, ανήθικοι και απατεώνες πολιτικοί και καρεκλοκατακτητές της κυβερνητικής-κρατικής-τραπεζικής εξουσίας, δεν ευθύνονται για την χρεοκοπία της πατρίδας και την κοινωνικοοικονομική σήψη των τελευταίων ετών; Ο Θεόδωρος Λιανός, ερμηνεύοντας τον πέμπτο νόμο της βλακείας κατά Λεμπέση. γράφει τα εξής: «Αντίπαλος ή ανταγωνιστής του βλάκα είναι ο ευφυής, τον οποίο ο βλάκας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις, διότι ο ίδιος είναι πνευματικά κατώτερος, πράγμα το οποίο γνωρίζει. Γι’ αυτό, άλλωστε, χρησιμοποιεί την καχυποψία, την πονηριά και την απάτη. Κατά συνέπεια, ο βλάκας αποφεύγει συστηματικά “πάσα σύγκρουση πάσα μάχη”. Αν όμως εξαναγκαστεί να δώσει μάχη, θα τη δώσει με τα πνευματικώς κατώτερα και ανηθικότερα όπλα, δηλαδή με το ψεύδος, τη διαστροφή, τη ραδιουργία και τη συκοφαντία».
